όχι το έξω, το μέσα προέχει

μην περιμένετε να βρήτε έξω τη συνθήκη που πρέπει να υπερβείτε, επειδή μέσα μας πάσχουμε. τις εξωτερικές συνθήκες τις υπογράψαμε και τις τηρούμε.
και για κάθε αληθινή θεραπεία η διαδικασία ξεκινάει εσωτερικά.

οι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα εξωτερικά γεγονότα δημιουργούν τις ανάλογες διαθέσεις μας, οι εξωτερικές περιστάσεις μας κάνουν να νοιώθουμε δυστυχισμένοι, ή ανασφαλείς.
τώρα ξέρουμε, ότι αυτό αποτελεί ανάποδη περιγραφή της πραγματικότητας.
το Είναι μας δημιουργεί τον κόσμο και όχι αντίστροφα.
ο φόβος, η οδύνη, το άγχος δεν είναι το αποτέλεσμα των προβλημάτων του ανθρώπου, αλλά η αιτία.
το να αδρανούμε σε μια τέτοια κατάσταση, να μην τολμούμε να κινηθούμε σε υπέρβασή της, είναι η αιτία να παραμένουμε γραπωμένοι από τον κόσμο γύρω μας, μας κάνει να νοιώθουμε πιο σίγουροι.
παρόλη την οδύνη της κατάστασής μας, νταντευόμαστε με την αυταπάτη, πως θα καταφέρουμε να μας προσφερθεί μια βοήθεια απ’ έξω.
δεν θα μας ελευθερώσουν οι άλλοι, μόνοι μας θα περάσουμε την πόρτα της φυλακής μας, όταν θα πάψουμε να βολευόμαστε μέσα σ' αυτήν.

μόνο, αν ένας άνθρωπος αλλάξει εσωτερικά τη στάση του απέναντι σε ότι του συμβαίνει, με τον καιρό θα μεταβληθεί η ίδια η φύση των γεγονότων που του συμβαίνουν.

ακτίνες από το άστρο της μέρας

Ξημέρωμα Κυριακής στα «Κανατάδικα» της Ιστιαίας. Εκεί βρεθήκαμε μια παρέα φίλων από την Αθήνα για να παρακολουθήσουμε το διήμερο των εκδηλώσεων Περιβάλλον και Κοινωνική δράση του τοπικού συλλόγου «ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ- ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ».

Το διήμερο είχαμε παρακολουθήσει την παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νέλλης Ψαρρού: «ταξίδι στη σαμοθράκη» - ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – και το είχαμε χαρεί και εμείς και, από όσο ένοιωσα, οι περισσότεροι από τους παρόντες.
Ακούσαμε τη συγγραφέα ευαίσθητη, συνειδητοποιημένη και μαχητική να μας περιγράφει με την άνεση και τεκμηρίωση του επιστήμονα – ερευνητή τις βαθιές παραμορφώσεις ενός πολιτικού μηχανισμού που έστησαν, συντηρούν και επωφελούνται από αυτόν καιροσκόποι και κερδοσκόποι, οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί και λυμαίνονται τους διάφορους θεσμούς-εξουσίες.
Μετά την ομιλία ακολούθησαν αξιόλογες, επίσης, καλλιτεχνικές δραστηριότητες, μουσικές ( η μπάντα κρουστών του Λευτέρη Γρηγορίου) και εικαστικές, της φίλης μας της Σούζυ και της Annelie.

Νωπές ήταν, ακόμα, οι εντυπώσεις μας από το πολιτιστικό διήμερο του «ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟΥ» και ετοιμαζόμασταν στην πρωινή μας συνάντηση να σχολιάσουμε το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν. Και, να, που οι ήχοι πυροβολισμών κάποιων εγκληματιών, οι οποίοι με εύσχημο τρόπο ονομάζονται κυνηγοί και κάνουν, λέει, σπορ, περνούν μέσα στο δωμάτιο, για να κλονίσουν την ωραία και αισιόδοξη εικόνα που είχαμε αποκομίσει. Σε λίγο ο ήχος και ενός αλυσοπρίονου, που - ακουγόταν καθαρά - έκοβε δέντρο, ήρθε και αυτός για να επιβεβαιώσει μια επικίνδυνη αντίφαση που επικρατεί στην ίδια τοπική κοινωνία και, όπως φαίνεται, σε όλη την Ελλάδα.
Είναι η αιώνια αντίφαση ανάμεσα στους ανθρώπους δύο διαφορετικών κόσμων. Από τη μια, είναι εκείνοι που συνειδητά πρωτοστατούν στην πρόοδο με υπευθυνότητα και αλτρουισμό, ή έστω ακολουθούν υποσυνείδητα τα φωτεινά αχνάρια των πρώτων∙ ο ένας κόσμος. Από την άλλη είναι εκείνοι, που βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση χωμένοι ως το λαιμό μέσα στην ύλη, στο θεωρούμενο συμφέρον, εκείνοι, των οποίων οι ψυχές ζουν το δράμα μιας περιπέτειας, που την ορίζει η διανοητική τους σήψη. Είναι αυτοί που παράγουν τη ρύπανση της ζωής και την καταστροφή της φύσης∙ είναι αυτοί που συντηρούν την αγέλη των ανθρώπων του κόσμου της ασυνειδητότητας, της συνήθειας και της μίμησης και συντηρούνται από αυτήν.

Την προηγούμενη μέρα παρακολουθώντας τη Νέλλη Ψαρρού στον καταγγελτικό της λόγο είχαμε αισιοδοξήσει, κατά το ότι δεν είναι λίγοι οι πολίτες που έχουν παραιτηθεί ή διαγραφεί από τα μητρώα της μάζας. Να, που κι άλλοι έχουν ξεφύγει από την αγέλη των «οπαδών»∙ κι άλλοι που υψώνουν τη φωνή τους χρησιμοποιώντας το κάθε μέσον επικοινωνίας και αντιστέκονται στην ηθική και πολιτιστική αθλιότητα των διαχειριστών της κάθε εξουσίας. Κι άλλοι που προσπαθούν να αποσπάσουν από το θανατηφόρο, εναγκαλισμό της μάζας, όσους ακόμα μπορούν να ακούσουν και να δουν. Είναι κι άλλοι που τολμούν και αναλαμβάνουν την ευθύνη της έκφρασής τους. Κι άλλοι που δεν ισοπεδώθηκαν από τη δύναμη της εξουσίας. Κι άλλοι που δεν αφομοιώθηκαν με τη λογική των πολλών∙ που πονούν για τους άλλους, που έχουν συναίσθηση καθήκοντος, που ζουν αλληλέγγυα, που ποθούν, που ελπίζουν.

Ήταν μια βραδιά που σηματοδοτούσε το καθήκον της δραστηριοποίησης. Της σύμπραξης των ομοϊδεατών, της μετάδοσης των ιδεών, αλλά και των πληροφοριών, του αγώνα για την απελευθέρωση από τη δικτατορία της δήθεν δημοκρατίας, της τόλμης ενάντια στην αυθαιρεσία της εξουσίας, που ασεβεί και ασελγεί, αδικεί, παραπληροφορεί, τρομοκρατεί και δολοφονεί.

Την άλλη μέρα οι πυροβολισμοί και τα αλυσοπρίονα μας θύμισαν και πάλι πόσο κοντά βρίσκονται μέσα στο χώρο οι δύο ενάντιοι κόσμοι. Οι άνθρωποι που περιμένουν το ξημέρωμα για να συνεχίσουν το δρόμο και εκείνοι που κλείνουν τις συμφωνίες τους στη νύχτα του μυαλού τους.

Και έτσι, τραγικά και ξεδιάντροπα, μας οδήγησαν να γνωρίσουμε τη σημερινή κατάσταση μιας περιοχής που την ξέραμε από παλιά ως βιότοπο, άσυλο σημαντικού αριθμού και ποικιλιών ζώων και πτηνών, που είχε υπαχθεί στo δίκτυο Natura.
Τώρα σκοτώνουν τα ζώα, κόβουν τα δέντρα, μπαζώνουν τις λίμνες, τα «λιβάρια», για να τα μετατρέψουν κάποιοι εργολάβοι της καταστροφής σε ακριβοπληρωμένα οικόπεδα.

Και να σκεφτείς, πως μέσα στην ίδια αίθουσα της διάλεξης ακούστηκε ακροατής να υπερασπίζεται, εμφανώς φανατισμένος, το θίασο της χυδαίας κοινοβουλευτικής φάρσας, λέγοντας ότι ο πολίτης χαίρεται ελευθερία και ανεξαρτησία.
Δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι, στην ίδια αίθουσα.

μιλούμε για υπερβάσεις

θεωρούμε ότι η υπέρβαση αποτελεί αναγκαιότητα, προκειμένου να προχωρήσει η εξέλιξη του ανθρώπου ως πνευματικού όντος. Αλλιώς ο άνθρωπος παραμένει αμετακίνητος σε κάποιο επίπεδο συνειδητότητας, δηλαδή δεν προωθείται το πρόγραμμα της εκπαίδευσής του, με το οποίο ήρθε στην ένσαρκη ζωή της γης.

Είναι δεδομένο ότι ο άνθρωπος σε κάθε φυσική ή πνευματική ηλικία φέρει μαζί του ένα παρελθόν. Τα γεγονότα από αυτό το παρελθόν, όποια και αν ήταν, όποτε και να συνέβησαν, μετατράπηκαν αρχικά σε εμπειρία – γνώση και στο τέλος μέσα από έναν μηχανισμό, ο οποίος εξελίσσεται ασυνείδητα, παρόμοιο με τη διαδικασία της απόσταξης, κατέληξαν να αποτελούν στοιχεία συνειδητότητας.
Τα γεγονότα μπορεί να ξεχάστηκαν, η κατάσταση συνειδητότητας μένει για πάντα. Νοοτροπία μπορούμε να την πούμε, παρόλο που δεν έχει καμιά σχέση με το Νου.
Πνευματικά είναι ο ατομικός μας Χρόνος.

Έτσι διευρύνεται η συνειδητότητα του ατόμου το οποίο, με τη συνεργασία της βούλησής του, μετακινείται από τη μια τάξη συνειδητότητας στην επόμενη.
Έτσι εξελίχθηκε ολόκληρη η ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια, τώρα. Έτσι εξελίσσεται και το κάθε άτομο σε μια μόνο ζωή, συμπυκνώνοντας τη διαδρομή της πνευματικής εξέλιξης της ανθρωπότητας στο μικρό χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στα οριακά γεγονότα της γέννησης και του θανάτου.

Η υπέρβαση αποτελεί τα βήματα της εξέλιξης. Χωρίς αυτά, στασιμότητα.
Όμως γίνεται κάποια σύγχυση με την έννοα της υπέρβασης.
Κάποιοι την ταυτίζουν με άρνηση, ή απώθηση. Και οι δυο όροι ανήκουν στην ψυχολογία του ανθρώπου.
Θέλω να επισημάνω. Υπέρβαση δεν σημαίνει ούτε άρνηση του παρελθόντος μας, ούτε καταπίεση, ή απώθησή του. Γιατί θα ήταν σαν να αρνιόμαστε, σαν να απωθούμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αστοχία στο δρόμο της εξελικτικής μας πορείας, από το αρνηθούμε τον εαυτό μας.

Στην υπέρβαση διαφοροποιούμαστε από το πριν μας, αλλά ενοποιούμε το πριν με το τώρα. Υπερβαίνουμε, αλλά συγχρόνως συμπεριλαμβάνουμε το παρελθόν μας στην καινούργια κατάσταση συνειδητότητας.
Κάθε στάδιο της εξέλιξης υπερβαίνει και συμπεριλαμβάνει τα προηγούμενα στάδια.
Κάθε στάδιο, επομένως, συμπεριλαμβάνει το προηγούμενο και κατόπιν προσθέτει τις δικές του καθοριστικές, αναδυόμενες ποιότητες.
Κάθε καινούργιο και υψηλότερο στάδιο πνευματικής εξέλιξης έχει αυτήν ακριβώς την επιλογή: να υπερβεί και ταυτόχρονα να συμπεριλάβει, να φιλιώσει, να ενοποιήσει και να τιμήσει το παρελθόν. Κάθε νέος άνθρωπος φοράει το ανανεωμένο του πρόσωπο, την πρόσφατα ανανεωμένη προσωπικότητα πάνω στο ίδιο πνεύμα, που εξελίσσεται μέσα από αλλαγές και υπερβάσεις.
Μπορεί, κάποτε, να μας φαίνεται πολύ σκοτεινή η σκιά του χθες της προηγούμενης προσωπικότητάς μας, αλλά χάρη σ’ αυτή φτάσαμε εδώ στο ωραίο σήμερα.
Τιμούμε το παρελθόν, χαράζουμε μια γραμμή, για να απομονωθούμε μαγικά από αυτό, ώστε να μη μας τραβάει πίσω, απενεργοποιούμε τη σχέση μνήμης και συναισθήματος με τα γεγονότα του χθες και προχωρούμε αναπνέοντας το απόσταγμα της διευρυμένης συνειδητότητας, μέσα στο οποίο περιέχονται τα πάντα και τούτης και πόσων, ίσως, άλλων ζωών.
Δεν ήρθα για να καταργήσω, αλλά να συμπληρώσω το Νόμο, Είπε!

επιλογές ζωής

τούτο τον καιρό γνωρίζω και συνομιλώ με ανθρώπους που έχουν κάνει στη ζωή τους και μια και περισσότερες υπερβάσεις. Κοντά τους ανακαλύπτω διαύγεια μυαλού, τόλμη καρδιάς και απολαμβάνω μαζί τους αέρα ελευθερίας. Αλλά και κάτι πιο σημαντικό. Έχουν καταφέρει και βλέπουν πέρα από τα φαινόμενα της ύλης σε έναν άλλο κόσμο πιο λεπτό, αλλά πιο πραγματικό και έχουν αντιληφθεί πίσω από την ορατή όψη των πραγμάτων την αρμονία της φυσικής δημιουργίας και τη λειτουργία νόμων συμπαντικών.
Με διδάσκουν τι σημαίνει να ξεφεύγεις από το βόλεμα, τον εφησυχασμό και τη μίμηση των πολλών, από την αναποφασιστικότητα, από τη διαρκή αμφιβολία και να ρισκάρεις στη ζωή δοκιμάζοντας και μαθαίνοντας.
Μου δίνουν κάποτε την εντύπωση, ότι πρόκειται για ανθρώπους ενός άλλου κόσμου, που για κάποιο λόγο βρίσκονται ανακατεμένοι μαζί μας.
Ένας καλλιεργητής στην Αρκαδία μου έδειχνε πώς ζευγαρώνουν τα δέντρα. Και ήταν μια σειρά από αγριο-αχλαδιές∙ «το δέντρο του Άρη», μου είπε. Επάνω τους είχαν ακουμπήσει και τις είχαν αγκαλιάσει κυριολεκτικά ισάριθμες αγριο-τριανταφυλλιές. «Το δέντρο της Αφροδίτης».
Και ήταν όλος περηφάνια και χαρά.

Την ημέρα των εκλογών ήμουν στην Κερατέα Αττικής για σπορά κατά το σύστημα της Φυσικής καλλιέργειας, ενός καμένου λόφου. Βλέπετε, ότι εκτός από την κωμωδία της δήθεν εκπλήρωσης του δημοκρατικού καθήκοντος του εκλέγειν, γίνεται κάποτε και κάτι που είναι πιο σοβαρό. Και είναι πιο σοβαρό να κρατάς σβώλους με σπόρους στα χέρια σου αντί ψηφοδέλτια. Και, ασφαλώς, είναι λιγότερο επικίνδυνο από το να παρέχεις τη δύναμη της ψήφου σου σε τέτοιους ανθρώπους σαν τους σημερινούς πολιτικούς. «Σου έδωσα την ψήφο μου για να δολοφονήσεις το πνεύμα μου» θα φωνάξει ο Χρ. Γιανναράς.
Λίγες μέρες κατόπιν βρέθηκα στα Μουδανιά, με την ευκαιρία της «Πανελλαδικής Γιορτής Οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας».
Όσοι ήταν εκεί, έχουν αφήσει την «πεπατημένη» του μέσου ανθρώπου και τη ζωή της συνήθειας και ευκολίας.
Κάποιοι έχουν αλλάξει τον τύπο της καλλιέργειάς τους σε ομοιοδυναμική ή βιοδυναμική ρισκάροντας το ποσοστό των εισοδημάτων τους.
Κάποιοι έφυγαν από τις μεγάλες πόλεις στην επαρχία για να καλλιεργήσουν αρωματικά φυτά και να φτιάξουν από αυτά φάρμακα, ή να φτιάξουν κρέμες, λάδια, σαπούνια χωρίς τοξικές ουσίες, ή για να εκφράσουν μέσα από τις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους τη μέριμνα για τη φύση μειώνοντας το οικολογικό τους αποτύπωμα, με εκείνο τον τρόπο ζωής που καταναλώνει το μικρότερο δυνατό ποσό ενέργειας.
Κάποιοι διασταυρώνονται στους ποικίλους δρόμους της ολιστικής αντιμετώπισης του πάσχοντος ανθρώπου και των εναλλακτικών θεραπειών και παρά τις διάφορες δυσκολίες το πνεύμα βγάζει φτερά και παρασύρει και την καρδιά σε αγνές προσφορές.
Οι ποικιλίες των αγνών ντόπιων προϊόντων διατροφής χάνονται και κάποιοι αφιερώθηκαν χωρίς κανένα οικονομικό όφελος, στο να συγκεντρώσουν και να διατηρήσουν τους σπόρους των προϊόντων με τα οποία μεγάλωσαν οι ίδιοι.
Άλλοι κινητοποιούν φοιτητές και τοπικούς παράγοντες, για να επανέλθει το ενδιαφέρον των πολιτών για τα τοπικά πράγματα∙ ίσως έτσι γλυτώσει κάποια περιοχή από τις οικοπεδοφάγες διαθέσεις των αδίστακτων, ίσως έτσι αξιοποιηθούν σωστά περιοχές που έχουν βρεθεί στον έλεγχο της εξουσίας.
Γράφουν βιβλία, ή στέλνουν με κάθε μέσο μηνύματα, για να κυκλοφορήσουν οι νέες ιδέες και οι νέες Αρχές, όπως είναι οι Αρχές της permaculture (διαρκής καλλιέργεια: ο όρος που έχει επινοηθεί για ένα σύστημα με συγκεκριμένες κοινωνικές και ηθικές Aρχές και καθορισμένα εργαλεία). Ίσως ξυπνήσουν ναρκωμένες συνειδήσεις.

Στην έκθεση θα βρεις βιολογικό αλεύρι για το ψωμί που θα κάνεις μόνος σου, ή για την πίττα.
Εκεί θα δεις υλικά που αντί να πηγαίνουν στη χωματερή γίνονται χρήσιμα αντικείμενα και τέχνη.
Εκεί θα μάθεις να φτιάχνεις μόνος σου από αθώες ουσίες διαλύματα για να αντιμετωπίσεις τις αρρώστιες των φυτών, αντί να δηλητηριάζεις το περιβάλλον και να δολοφονείς τη ζωή με τα χημικά εντομοκτόνα ή μυκητοκτόνα φάρμακα.
Εκεί θα συναντηθείς και με συλλογικότητες εθελοντών που φέρνουν σε επαφή τους παραγωγούς υγιεινών προϊόντων με τους καταναλωτές. Είναι η προσπάθεια να ελαττωθεί η έκταση της μεσολάβησης του χονδρέμπορου, μιας και καμιά κρατική εξουσία δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει το καρκίνωμα των μεσαζόντων, που απ’ τη μια πλευρά συνθλίβει τον παραγωγό και από την άλλη αδειάζει το πορτοφόλι του καταναλωτή.

Τις ίδιες μέρες κάπου στον Όλυμπο λειτουργούσε σε ένα εντυπωσιακά όμορφο ορεινό περιβάλλον, ένα πολλαπλό εργαστήριο για να μάθουν όσοι θέλουν, ιδίως οι νέοι, πώς χτίζονται σπίτια από λάσπη (cob) και άλλα μη τοξικά και φθηνά υλικά και πώς φτιάχνονται απλές, φθηνές, αντιρρυπαντικές συσκευές, οι οποίες λειτουργούν με ηλιακή και αιολική ενέργεια (φούρνοι, ηλιακοί θερμαντήρες, ξηραντήρια, ανεμογεννήτριες), για να καλύψουν ανάγκες μιας οικογένειας.

Είναι πάνω από ένα χρόνο που παρακολουθώ φωτισμένους επιστήμονες, ευαίσθητους και ευγενικούς, να διδάσκουν τις μεθόδους της ομοιο-δυναμικής και βιο-δυναμικής καλλιέργειας και να ταξιδεύουν παντού, σε όλη την ύπαιθρο, ώστε να βρεθούν στο πλευρό καλλιεργητών, οι οποίοι κάνουν τη δική του ο καθένας υπέρβαση στα καθιερωμένα από την εξουσία της αρτηριοσκληρωτικής επιστήμης και της βιομηχανίας των χημικών προϊόντων, ή, αλλιώς, της βιομηχανίας θανάτου∙ θανάτου της ζωής και του πλανήτη.
Κάποιοι επισκέπτονται οικο-κοινότητες άλλων χωρών (π.χ. Findhorn), για να μελετήσουν την οργάνωση, τη λειτουργία τους και προπαντός, τη νοοτροπία των ανθρώπων που τις καθιστά μακρόβιες. Ενώ άλλοι δοκιμάζουν πειραματικά τη λειτουργία περιορισμένου χρόνου ομαδικής ζωής και μεθόδους ανάδειξης υπευθυνότητας στη συμμετοχή, όπως και ποιοτική αξιοποίηση του κοινού χρόνου.

Και όλοι να μεριμνούν για την ανακύκλωση των σκουπιδιών ψάχνοντας για τον μπλε κάδο και εκπαιδεύοντας πρώτα-πρώτα τα ίδια τους τα παιδιά.
Και σε όλων τη ζωή να πρωτοστατεί η λιτότητα και να επισημαίνεται η σημασία των καλών ανθρώπινων σχέσεων και της διαρκούς πνευματικής και πολιτιστικής καλλιέργειας.
Και το βράδυ κάποιες κιθάρες θα βρεθούν να συντροφέψουν τα βήματα των υπερβάσεων.

Ένας κόσμος ζει, σκέπτεται, κινείται, ερωτεύεται και πονάει, την ημέρα μέσα στην εργασιακή πίεση και ανασφάλεια, προκειμένου να πληρώσει το ακριβό κόστος της ζωής, να εξασφαλίσει κατάλυμα, να δημιουργήσει συνθήκες οικογένειας, να θρέψει τις ελπίδες του. Και ενωρίς το βράδυ αρχίζει να τραγουδάει, να κινείται με ρυθμούς, να απολαμβάνει μελωδίες διαφόρων εθνοτήτων, να χαμογελάει στους διπλανούς, να πίνει ένα χυμό ή μια μπύρα όρθιος μέσα ή και έξω- με το φως του δρόμου - από μικρές αίθουσες αληθινής, όχι εμποροποιημένης τέχνης.
Ούτε σαμπάνιες, ούτε λουλούδια. Μπορεί να ακούει heavy metal, ή να σιγοψιθυρίζει τις μελωδίες του Χάικ, ή να αναθαρρεί από τους στίχους της Νικολέτας, ή να χαίρεται τους λατινο-ρυθμούς με την ερμηνεία της Μάρθας, ή να ενώνεται με όλους τους άλλους μαζί με τη φωνή του John Denver και το συναίσθημα. Με το συναίσθημα για την αγάπη, για την αγάπη, για την αγάπη. Και μετά θα μπει στο μετρό για το σπίτι.

Για κάποιους άλλους, που λίγο πιο αργά θα γεμίσουν τις μεγάλες πίστες, για τους In της διασημότητας και της επωνυμίας, γι’ αυτούς, δηλαδή, που ποτέ δεν πίστεψαν στην αξία του δικού τους ονόματος και ζουν με δανεικά ιδανικά, γι’ αυτούς, οι προηγούμενοι μπορεί να είναι Out.

Και τι ωραία, αλήθεια! είναι πραγματικά Out. Είναι έξω από τη φυλακή των συμβάσεων της κοινωνίας της κενότητας. Είναι έξω από τη μάζα της ασυνειδητότητας. Έξω από τους ανθρώπους της προσποίησης, των πολλών αληθειών και των πλαστικών παραμορφώσεων∙ του τίποτα. Δεν είναι ούτε ακόλουθοι της μόδας, ούτε μιμητές. Ούτε ενοικιαζόμενοι για να γίνουν το φόντο στις δεξιώσεις των πλουσίων, ούτε νοικιάζουν κορμιά και ελπίδες.
Είναι πραγματικά οι out, που ζουν ελεύθεροι τα όνειρά τους και ετοιμάζονται για τις υπερβάσεις της επόμενης μέρας.

το δώρο της υπέρβασης

Σε λίγο ο Ήλιος θα φτάσει κι ως εδώ. Έχει κιόλας φωτίσει την ανατολική πλαγιά του λόφου που υψώνεται μπροστά μου. Και δεξιά στενό τετράλοφο φαράγγι, σκοτεινό ακόμα αυτή την ιερή πρωινή ώρα και ψιλή άμμος που τη σηκώνει σύννεφο ο ακατάπαυστος αέρας.
Κι εγώ κάθομαι κατάχαμα στο άνοιγμα της σκηνής. Αποτυπώνω με τα μάτια τις αλλαγές στα χρώματα του ουρανού, όπως ξημερώνει και παρακολουθώ το χορό από τις σύλφες στη σύντομη ζωή τους∙ αυτές που συντρόφευαν τη μοναξιά μου.
Σε κάθε πιο δυνατό ξεσήκωμα του αέρα οι στάλες από τα φύλλα του αλμυρικιού πέφτουν σα βροχή στο τεντωμένο πανί της σκηνής και ανακατεύονται με τον ήχο των κυμάτων που σπάζουν παραδίπλα στα ρηχά της παραλίας.
Κοίταξα ανάμεσα στους λόφους την ισορροπία του φωτός και της σκιάς που άλλαζε από λεπτό σε λεπτό, καθώς ο ήλιος σκαρφάλωνε στον ανατολικό λόφο και ξαφνικά, την είδα από το πουθενά. Σαν ένας λεπτός ορθόκλαδος κορμός λουλουδιού, που ξεφύτρωσε στη σκιά της άμμου και προσπαθούσε να βγει στο φως.
Έτριψα τα μάτια. Αντικατοπτρισμός στην άμμο, οφθαλμαπάτη, ή το όνειρο που τόσα χρόνια ερχόταν και ξαναρχόταν, εδέησε τώρα, μέσα στο φως της ελευθερίας μου, να ξεπροβάλει στον κόσμο της ύλης;
Σε λίγο έφτασε στο φως∙ κι ερχόταν ίσια κατά δω.
Απορροφήθηκα απ’ το μακρινό όραμα. Μόνο η καρδιά κατάφερε και προχώρησε λίγα μέτρα πιο μπροστά, σαν για προϋπάντηση.
Κάποια στιγμή συγκράτησε τους παλμούς της, καθώς η μορφή-γυναίκα άλλαξε κατεύθυνση. Δεν ήταν όμως πάρα για να παρακάμψει σωρό από πέτρες που προστάτεψαν κάποια άλλη σκηνή. Και πάλι έστριψε για εδώ, για μένα.
Περπάταγε και μεγάλωνε. Λίκνιζε το σώμα της για να ισορροπήσει το βύθισμα των ποδιών στην ψιλή άμμο και πλησίαζε.
Κατέβασα το κεφάλι σαστισμένος. Περίμενα συνεπαρμένος κι αμήχανος την ιερή προσέγγιση.
Ο χρόνος είχε σταθεί κι εγώ μέτραγα τους χτύπους του μέσα στο στήθος.
Είδα τη σκιά της στα άνοιγμα της σκηνής.
- Ήρθα!
Σήκωσα τα μάτια. Ήταν ντυμένη με ένα δίχρωμο κορδόνι, βραχιόλι στον αριστερό της καρπό.
Ανάγειρα το κεφάλι, ώσπου συνάντησα τα μεγάλα μάτια της γυναίκας του ονείρου και μέτρησα την ευτυχία.
Και η ζωή έγινε αληθινή, όπως το όνειρο.