μην περιμένετε να βρήτε έξω τη συνθήκη που πρέπει να υπερβείτε, επειδή μέσα μας πάσχουμε. τις εξωτερικές συνθήκες τις υπογράψαμε και τις τηρούμε.
και για κάθε αληθινή θεραπεία η διαδικασία ξεκινάει εσωτερικά.
οι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα εξωτερικά γεγονότα δημιουργούν τις ανάλογες διαθέσεις μας, οι εξωτερικές περιστάσεις μας κάνουν να νοιώθουμε δυστυχισμένοι, ή ανασφαλείς.
τώρα ξέρουμε, ότι αυτό αποτελεί ανάποδη περιγραφή της πραγματικότητας.
το Είναι μας δημιουργεί τον κόσμο και όχι αντίστροφα.
ο φόβος, η οδύνη, το άγχος δεν είναι το αποτέλεσμα των προβλημάτων του ανθρώπου, αλλά η αιτία.
το να αδρανούμε σε μια τέτοια κατάσταση, να μην τολμούμε να κινηθούμε σε υπέρβασή της, είναι η αιτία να παραμένουμε γραπωμένοι από τον κόσμο γύρω μας, μας κάνει να νοιώθουμε πιο σίγουροι.
παρόλη την οδύνη της κατάστασής μας, νταντευόμαστε με την αυταπάτη, πως θα καταφέρουμε να μας προσφερθεί μια βοήθεια απ’ έξω.
δεν θα μας ελευθερώσουν οι άλλοι, μόνοι μας θα περάσουμε την πόρτα της φυλακής μας, όταν θα πάψουμε να βολευόμαστε μέσα σ' αυτήν.
μόνο, αν ένας άνθρωπος αλλάξει εσωτερικά τη στάση του απέναντι σε ότι του συμβαίνει, με τον καιρό θα μεταβληθεί η ίδια η φύση των γεγονότων που του συμβαίνουν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Την καλησπέρα μου Αμέριστε, πέρα για πέρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η τελευταία φράση που διάβασα:
- (μόνο, αν ένας άνθρωπος αλλάξει εσωτερικά τη στάση του απέναντι σε ότι του συμβαίνει, με τον καιρό θα μεταβληθεί η ίδια η φύση των γεγονότων που του συμβαίνουν), μου θύμισε την ταινία: "Η μέρα της Μαρμότας" όπου ένας δημοσιογράφος ξυπνά το πρωί στις 7 για να κάνει ένα ρεπορτάζ σε ένα μικρό χωριό της Αμερικής για ένα έθιμο που φέρνει την Άνοιξη. Το ρεπορτάζ αυτό δεν θέλει να το κάνει, αλλά σαν δημοσιογράφος πρέπει να το ολοκληρώσει. Πηγαίνει λοιπόν εκεί κάνει το ρεπορτάζ και πάει για ύπνο. Ξυπνά το πρωί και συνειδητοποιεί ότι πρέπει να το ξανακάνει, ακριβώς αυτό που δεν ήθελε! Το κάνει στην αρχή με φόβο και πανικό, το ολοκληρώνει για δεύτερη φορά. Ξανά όμως την επόμενη μέρα έχει να το ξανακάνει. Περνάει όλες τις δυνατές ψυχικές καταστάσεις από αυτό το αδιέξοδο που έχει βρεθεί μέχρι να καταλάβει αυτή την πρώτη φράση που έγραψες εδώ.
Και το πάω λίγο πιο πέρα, με την ερώτηση - απάντηση: Πώς γίνεται αυτό;
Κάθε φορά που κάνουμε κάτι, δρούμε. Για να μπορέσουμε να δράσουμε, συνεχώς επικοινωνούμε με το μέσα και το έξω μας. Η δράση μας είναι η συνισταμένη όλων των δυνάμεων που μας σπρώχνουν σ' αυτήν την πράξη. Γίνονται στον υπολογιστή μας συνεχώς πράξεις που βγάζουν αποτελέσματα και αυτά με τη σειρά τους μετατρέπονται σε συναισθήματα. Αυτά επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό, σαν φακοί, την οπτική γωνία θέασης, των πραγμάτων. Αυτή είναι η διαφορά μας από τους γνωστούς μας μηχανικούς υπολογιστές. Εμείς διαθέτουμε εκτός από υπολογιστική ισχύ κι ένα ακόμα, πρόγραμμα (;) την συνεχόμενη αξιολόγηση του συνόλου των πράξεων, σε σχέση με την ευτυχία, την ηρεμία, την υγεία και τη χαρά μας. Το πρόγραμμα (;) είναι βαθειά μέσα μας. Δεν είναι εύκολο να το παρατηρήσουμε, αλλά δουλεύει. Φαινομενικά, μπορεί η δράση μας, να έχει ολοκληρωθεί μ' επιτυχία, να έχει δοθεί η αμοιβή (χρηματική ή συναισθηματική), αλλά αν το ανοίξουμε και τρέξει εκείνη τη στιγμή μας λέει, ότι δεν κάναμε τίποτα, ότι όλα ήταν ένα λάθος. Έχει κάνει την καταγραφή όλης της διαδρομής, όλων των σκέψεων και των πιο παραμικρών αντιδράσεών μας σε όλα. Δεν βγάζει εξήγηση κατ' ευθείαν. Αλλά δίνει την υποψία ότι κάτι έχει γίνει λάθος, μ' ένα μικρό μούδιασμα στην καρδιά, με μια μικρή ψυχρότητα, λέει ΟΧΙ. Και σε λίγο παίρνει θάρρος και λέει Ξαναδοκίμασε!
Τι είναι αυτό που πήγε λάθος; Είναι ότι το αποτέλεσμα της πράξης δεν μας άλλαξε τη διάθεση, δεν μας έκανε (παρόλο που ολοκληρώθηκε επιτυχώς) να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι, χαλαροί και ξελαφρωμένοι. Γιατί;
Επειδή αυτό το αποτέλεσμα, δεν έχει προσφέρει τίποτα θετικό σ’ έναν άλλο άνθρωπο ή στο σύνολο γενικότερα. Και πως μετράται το θετικό; Από την ενέργεια του βλέμματος του άλλου, που δέχτηκε το θετικό κι από τη σχέση (με τον άλλο) μαζί του, που προήχθηκε. Από την αγάπη που μοιράστηκε.
Αυτή έχει τη δυνατότητα ν’ αλλάζει με την ενέργεια που δίνει το βλέμμα, το χάδι και ο καλός λόγος του άλλου, τη στάση μας, για την επόμενη δράση. Ομορφαίνει την οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα, μας κάνει πιο θετικούς και μετατρέπει με τρόπο μυστήριο τη ζωή μας, στο σύνολό της, γιατί έλκουμε κι ελκόμαστε από πιο γλυκά πρόσωπα και καταστάσεις. Ζούμε αποφασισμένοι συνειδητά - κι ας είναι ο αγώνας κουραστικός - σ’ ένα παράδεισο, επί Γης, τώρα και όχι σε άλλη ζωή!
Καλά να είσαι!
Θέλω να τα πούμε από κοντά!
Μου έχουνε λείψει τέτοιες κουβέντες!
Καλή συνέχεια
Αντώνης Χατζηθωμάς
πολύ σημαντική παρατήρηση φίλε papalagi
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτή η αίσθηση της πληρότητας ή κενότητας, της ενότητας ή αντίφασης μέτα από κάθε πράξη είναι ένας από τους βασικούς δείκτες για το πόσο ηθικά έγκυρη ή άκυρη ήταν η πράξη. αυτή η αίσθηση ότι "κάτι δεν είναι σωστό" υποδηλώνει ασυνείδητη βία προς τον εαυτό και το να την αγνοήσει κανείς είναι σίγουρα καταστροφικό μακροπρόθεσμα -κυρίως για τον ίδιο.
να προσθέσω ότι η σύγχρονη ηθική στηρίζεται σε 4 αρχές, οι οποίες συνθέτουν έναν πιο αντικειμενικό τρόπο για την αξιολόγηση μιας πράξης (όπως και να το κάνεις η διαίσθηση είναι πάντα υποκειμενική). κατά σειρά σημαντικότητας είναι οι εξής:
- η αρχή της μη βλάβης σε κανέναν άνθρωπο, ούτε στον εαυτό
- η αρχή της μέγιστης ωφέλειας
- η αρχή τυο σεβασμού της ελεύθερης βούλησης
- η αρχή του σεβασμού των κανόνων
συνήθως χρειάζονται πάνω από μία για να λυθεί ένα ηθικό δίλημμα και συχνά είναι πολύ δύσκολο να τις εφαρμόσει κανείς, γιατί συγκρούονται μεταξύ τους!
οι αρχές αυτές βέβαια χρειάζονται επεξήγηση και δεν είναι τελειες (πώς πχ αποφασίζεις ποιο είναι το μέγιστο όφελος και πώς είναι δυνατό να προβλέψεις όλες τις συνέπειες μιας πράξης για να τις ζυγίσεις?)
οι ψυχολόγοι λένε πως αυτή η αίσθηση ότι "κάτι δεν πάει καλά" είναι ένα καμπανάκι ότι παραβήκαμε την αρχαιότερη των ηθικών αρχών:
"μην κάνεις στους άλλους ότι δε θέλεις να σου κάνουν"
που αργότερα εξελίχθηκε σε
"φέρσου στους άλλους όπως θέλεις να σου φέρονται"
είναι προφανές όμως ότι για να ευχαριστήσεις κάποιον πρέπι να λάβεις υπόψην όχι μόνο το πως θέλεις να σου φέρονται εσένα, αλλά και το πως θέλει εκείνος να του φέρονται..
στην περίπτωση που τηρήσουμε το πρώτο αλλά όχι το δεύτερο, το καμπανάκι συνήθως δε χτυπάει..
οπότε χρειάζεται μεγαλύτερη επαγρύπνηση..(μέχρι ίσως η εξέλιξη να μας εφοδιάσει με δεύτερο καμπανάκι..;-)
Καλά και σωστα - τετοιες συζητήσεις χρήσιμες για όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο παραπάνω θεμα ήθελα να προσθέσω πως όλα όσα αισθάνεται ή αποφασίζει ενας ανθρωπος, οι δράσεις και οι αντιδράσεις σε μια κατασταση, επηρρεάζονται απο πολλούς παραγοντες.
Πέρα απο τους κανόνες της "ηθικής" - σε μια κοινωνία γεμάτη βία δεν εχει και πολύ νόημα να μιλάς για "ελευθρη βούληση" και "κανόνες".
Όλα αυτα παραβιάζονται συστηματικά και απο παντού - και πρωτα απο όλα απο τα ΜΜΕ...
Ακομα και αν πιστευουμε πως καθενας φέρει τις "μνήμες" των προγόνων του, αν πιστευουμε στην μετενσάρκωση ή στο DNA - ενας σοβαρός παράγοντας, που επηρεάζει κυρίως τις συναισθηματικές αντιδράσεις,ειναι οι συνθήκες που έχει μεγαλώσει κάποιος.
Οπωσδήποτε συμφωνω με την άποψη πως "η ζωή ειναι κυρίως εσωτερική υπόθεση - κι εξαρτάται κατα πολύ από την δική μας εσωτερική σταση". Ομως οι συνθήκες των πρώτων μας χρόνων - τότε που οι καταγραφές του "κοσμου" στο νευρικο σύστημα είναι πέρα απο τον ελεγχο του βρέφους ή του παιδιού - εχουν καθορίσει αυτην την "εσωτερική ζωή".
Ενα παιδί που βρέθηκε σε κακοποιητικό περιβάλλον- ή σε μια Παλαιστίνη - στην βρεφική ηλικία, συνήθως δεν μπορει να αναπτύξει καλή επικοινωνία ούτε με τον "μέσα" κόσμο ούτε με τον "εξω".
Το "καμπανάκι" του βρίσκεται σε μονιμη κατάσταση "amber allert" - κι οι αντιδράσεις του θα ειναι παντα πολύ διαφορετικές απο έναν άλλο άνθρωπο, που μεγάλωσε μεσα σε συνθήκες "αγάπης και ειρήνης". Ειναι ενα θεμα πολύ μεγαλο αυτό - και δεν θα ήθελα να καταχραστώ την φιλοξενία σου Αμέριστε. Γι΄αυτό θα προσθέσω μονο πως κατα την γνώμη μου, ειναι σημαντικό ν'αφήνουμε κατα μέρος τις ¨κρίσεις" και τα δογματα. Ποτε δεν ξερεις σε τι συνθήκες εχει βρεθεί καποιος, πως εχει επηρρεαστεί το "πρόγραμμά" του & πως θα "ήθελε" να του φερθούν". Αλλωστε και το δικο μας "καμπανάκι" "κουδουνίζει" μεσα απο τα φιλτρα των δικών μας φόβων και συνθηκών - πάντα "εξ'ίδίων κρίνουμε τα αλλότρια"...
Ως εκ τούτου, φοβάμαι πως μονο με την αποδοχή - και την ενεργοποίηση της διαίσθησης θα μπορούσα ίσως να "ευχαριστήσω" καποιον.
"Λογικά" ή "αναλυτικά" δεν πιστευω πως μπορούμε να κατανοήσουμε - ουτε καν τις δικες "καταγραφές" - πόσο μαλλον ενος άλλου.
Αυτό που μπορούμε πραγματικά να κάνουμε ειναι να αναλάβουμε την ευθύνη μας - και μεσα σε μια σχέση ενηλίκων έχουμε πάντα το 50% αυτής της ευθύνης.
Κι απο εκει και πέρα..."ασε με να κανω λάθος"...
Να το επιτρέπω και να το αποδέχομαι τόσο για τον εαυτό μου όσο και για τους άλλους - τουλαχιστον μεσα σε καποια πλαίσια Αλληλο-Σεβασμού ...
Ισως έτσι ν΄απαλλαγούμε κι απο τις ενοχές και ν'αλλάξουμε σιγα σιγα και τις "συνθήκες"...
Φιλικα - κι ευχαριστώ για την φιλοξενία...
Καλές Γιορτές σε όλους
Ρένα Κ.