επιλογές ζωής

τούτο τον καιρό γνωρίζω και συνομιλώ με ανθρώπους που έχουν κάνει στη ζωή τους και μια και περισσότερες υπερβάσεις. Κοντά τους ανακαλύπτω διαύγεια μυαλού, τόλμη καρδιάς και απολαμβάνω μαζί τους αέρα ελευθερίας. Αλλά και κάτι πιο σημαντικό. Έχουν καταφέρει και βλέπουν πέρα από τα φαινόμενα της ύλης σε έναν άλλο κόσμο πιο λεπτό, αλλά πιο πραγματικό και έχουν αντιληφθεί πίσω από την ορατή όψη των πραγμάτων την αρμονία της φυσικής δημιουργίας και τη λειτουργία νόμων συμπαντικών.
Με διδάσκουν τι σημαίνει να ξεφεύγεις από το βόλεμα, τον εφησυχασμό και τη μίμηση των πολλών, από την αναποφασιστικότητα, από τη διαρκή αμφιβολία και να ρισκάρεις στη ζωή δοκιμάζοντας και μαθαίνοντας.
Μου δίνουν κάποτε την εντύπωση, ότι πρόκειται για ανθρώπους ενός άλλου κόσμου, που για κάποιο λόγο βρίσκονται ανακατεμένοι μαζί μας.
Ένας καλλιεργητής στην Αρκαδία μου έδειχνε πώς ζευγαρώνουν τα δέντρα. Και ήταν μια σειρά από αγριο-αχλαδιές∙ «το δέντρο του Άρη», μου είπε. Επάνω τους είχαν ακουμπήσει και τις είχαν αγκαλιάσει κυριολεκτικά ισάριθμες αγριο-τριανταφυλλιές. «Το δέντρο της Αφροδίτης».
Και ήταν όλος περηφάνια και χαρά.

Την ημέρα των εκλογών ήμουν στην Κερατέα Αττικής για σπορά κατά το σύστημα της Φυσικής καλλιέργειας, ενός καμένου λόφου. Βλέπετε, ότι εκτός από την κωμωδία της δήθεν εκπλήρωσης του δημοκρατικού καθήκοντος του εκλέγειν, γίνεται κάποτε και κάτι που είναι πιο σοβαρό. Και είναι πιο σοβαρό να κρατάς σβώλους με σπόρους στα χέρια σου αντί ψηφοδέλτια. Και, ασφαλώς, είναι λιγότερο επικίνδυνο από το να παρέχεις τη δύναμη της ψήφου σου σε τέτοιους ανθρώπους σαν τους σημερινούς πολιτικούς. «Σου έδωσα την ψήφο μου για να δολοφονήσεις το πνεύμα μου» θα φωνάξει ο Χρ. Γιανναράς.
Λίγες μέρες κατόπιν βρέθηκα στα Μουδανιά, με την ευκαιρία της «Πανελλαδικής Γιορτής Οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας».
Όσοι ήταν εκεί, έχουν αφήσει την «πεπατημένη» του μέσου ανθρώπου και τη ζωή της συνήθειας και ευκολίας.
Κάποιοι έχουν αλλάξει τον τύπο της καλλιέργειάς τους σε ομοιοδυναμική ή βιοδυναμική ρισκάροντας το ποσοστό των εισοδημάτων τους.
Κάποιοι έφυγαν από τις μεγάλες πόλεις στην επαρχία για να καλλιεργήσουν αρωματικά φυτά και να φτιάξουν από αυτά φάρμακα, ή να φτιάξουν κρέμες, λάδια, σαπούνια χωρίς τοξικές ουσίες, ή για να εκφράσουν μέσα από τις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους τη μέριμνα για τη φύση μειώνοντας το οικολογικό τους αποτύπωμα, με εκείνο τον τρόπο ζωής που καταναλώνει το μικρότερο δυνατό ποσό ενέργειας.
Κάποιοι διασταυρώνονται στους ποικίλους δρόμους της ολιστικής αντιμετώπισης του πάσχοντος ανθρώπου και των εναλλακτικών θεραπειών και παρά τις διάφορες δυσκολίες το πνεύμα βγάζει φτερά και παρασύρει και την καρδιά σε αγνές προσφορές.
Οι ποικιλίες των αγνών ντόπιων προϊόντων διατροφής χάνονται και κάποιοι αφιερώθηκαν χωρίς κανένα οικονομικό όφελος, στο να συγκεντρώσουν και να διατηρήσουν τους σπόρους των προϊόντων με τα οποία μεγάλωσαν οι ίδιοι.
Άλλοι κινητοποιούν φοιτητές και τοπικούς παράγοντες, για να επανέλθει το ενδιαφέρον των πολιτών για τα τοπικά πράγματα∙ ίσως έτσι γλυτώσει κάποια περιοχή από τις οικοπεδοφάγες διαθέσεις των αδίστακτων, ίσως έτσι αξιοποιηθούν σωστά περιοχές που έχουν βρεθεί στον έλεγχο της εξουσίας.
Γράφουν βιβλία, ή στέλνουν με κάθε μέσο μηνύματα, για να κυκλοφορήσουν οι νέες ιδέες και οι νέες Αρχές, όπως είναι οι Αρχές της permaculture (διαρκής καλλιέργεια: ο όρος που έχει επινοηθεί για ένα σύστημα με συγκεκριμένες κοινωνικές και ηθικές Aρχές και καθορισμένα εργαλεία). Ίσως ξυπνήσουν ναρκωμένες συνειδήσεις.

Στην έκθεση θα βρεις βιολογικό αλεύρι για το ψωμί που θα κάνεις μόνος σου, ή για την πίττα.
Εκεί θα δεις υλικά που αντί να πηγαίνουν στη χωματερή γίνονται χρήσιμα αντικείμενα και τέχνη.
Εκεί θα μάθεις να φτιάχνεις μόνος σου από αθώες ουσίες διαλύματα για να αντιμετωπίσεις τις αρρώστιες των φυτών, αντί να δηλητηριάζεις το περιβάλλον και να δολοφονείς τη ζωή με τα χημικά εντομοκτόνα ή μυκητοκτόνα φάρμακα.
Εκεί θα συναντηθείς και με συλλογικότητες εθελοντών που φέρνουν σε επαφή τους παραγωγούς υγιεινών προϊόντων με τους καταναλωτές. Είναι η προσπάθεια να ελαττωθεί η έκταση της μεσολάβησης του χονδρέμπορου, μιας και καμιά κρατική εξουσία δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει το καρκίνωμα των μεσαζόντων, που απ’ τη μια πλευρά συνθλίβει τον παραγωγό και από την άλλη αδειάζει το πορτοφόλι του καταναλωτή.

Τις ίδιες μέρες κάπου στον Όλυμπο λειτουργούσε σε ένα εντυπωσιακά όμορφο ορεινό περιβάλλον, ένα πολλαπλό εργαστήριο για να μάθουν όσοι θέλουν, ιδίως οι νέοι, πώς χτίζονται σπίτια από λάσπη (cob) και άλλα μη τοξικά και φθηνά υλικά και πώς φτιάχνονται απλές, φθηνές, αντιρρυπαντικές συσκευές, οι οποίες λειτουργούν με ηλιακή και αιολική ενέργεια (φούρνοι, ηλιακοί θερμαντήρες, ξηραντήρια, ανεμογεννήτριες), για να καλύψουν ανάγκες μιας οικογένειας.

Είναι πάνω από ένα χρόνο που παρακολουθώ φωτισμένους επιστήμονες, ευαίσθητους και ευγενικούς, να διδάσκουν τις μεθόδους της ομοιο-δυναμικής και βιο-δυναμικής καλλιέργειας και να ταξιδεύουν παντού, σε όλη την ύπαιθρο, ώστε να βρεθούν στο πλευρό καλλιεργητών, οι οποίοι κάνουν τη δική του ο καθένας υπέρβαση στα καθιερωμένα από την εξουσία της αρτηριοσκληρωτικής επιστήμης και της βιομηχανίας των χημικών προϊόντων, ή, αλλιώς, της βιομηχανίας θανάτου∙ θανάτου της ζωής και του πλανήτη.
Κάποιοι επισκέπτονται οικο-κοινότητες άλλων χωρών (π.χ. Findhorn), για να μελετήσουν την οργάνωση, τη λειτουργία τους και προπαντός, τη νοοτροπία των ανθρώπων που τις καθιστά μακρόβιες. Ενώ άλλοι δοκιμάζουν πειραματικά τη λειτουργία περιορισμένου χρόνου ομαδικής ζωής και μεθόδους ανάδειξης υπευθυνότητας στη συμμετοχή, όπως και ποιοτική αξιοποίηση του κοινού χρόνου.

Και όλοι να μεριμνούν για την ανακύκλωση των σκουπιδιών ψάχνοντας για τον μπλε κάδο και εκπαιδεύοντας πρώτα-πρώτα τα ίδια τους τα παιδιά.
Και σε όλων τη ζωή να πρωτοστατεί η λιτότητα και να επισημαίνεται η σημασία των καλών ανθρώπινων σχέσεων και της διαρκούς πνευματικής και πολιτιστικής καλλιέργειας.
Και το βράδυ κάποιες κιθάρες θα βρεθούν να συντροφέψουν τα βήματα των υπερβάσεων.

Ένας κόσμος ζει, σκέπτεται, κινείται, ερωτεύεται και πονάει, την ημέρα μέσα στην εργασιακή πίεση και ανασφάλεια, προκειμένου να πληρώσει το ακριβό κόστος της ζωής, να εξασφαλίσει κατάλυμα, να δημιουργήσει συνθήκες οικογένειας, να θρέψει τις ελπίδες του. Και ενωρίς το βράδυ αρχίζει να τραγουδάει, να κινείται με ρυθμούς, να απολαμβάνει μελωδίες διαφόρων εθνοτήτων, να χαμογελάει στους διπλανούς, να πίνει ένα χυμό ή μια μπύρα όρθιος μέσα ή και έξω- με το φως του δρόμου - από μικρές αίθουσες αληθινής, όχι εμποροποιημένης τέχνης.
Ούτε σαμπάνιες, ούτε λουλούδια. Μπορεί να ακούει heavy metal, ή να σιγοψιθυρίζει τις μελωδίες του Χάικ, ή να αναθαρρεί από τους στίχους της Νικολέτας, ή να χαίρεται τους λατινο-ρυθμούς με την ερμηνεία της Μάρθας, ή να ενώνεται με όλους τους άλλους μαζί με τη φωνή του John Denver και το συναίσθημα. Με το συναίσθημα για την αγάπη, για την αγάπη, για την αγάπη. Και μετά θα μπει στο μετρό για το σπίτι.

Για κάποιους άλλους, που λίγο πιο αργά θα γεμίσουν τις μεγάλες πίστες, για τους In της διασημότητας και της επωνυμίας, γι’ αυτούς, δηλαδή, που ποτέ δεν πίστεψαν στην αξία του δικού τους ονόματος και ζουν με δανεικά ιδανικά, γι’ αυτούς, οι προηγούμενοι μπορεί να είναι Out.

Και τι ωραία, αλήθεια! είναι πραγματικά Out. Είναι έξω από τη φυλακή των συμβάσεων της κοινωνίας της κενότητας. Είναι έξω από τη μάζα της ασυνειδητότητας. Έξω από τους ανθρώπους της προσποίησης, των πολλών αληθειών και των πλαστικών παραμορφώσεων∙ του τίποτα. Δεν είναι ούτε ακόλουθοι της μόδας, ούτε μιμητές. Ούτε ενοικιαζόμενοι για να γίνουν το φόντο στις δεξιώσεις των πλουσίων, ούτε νοικιάζουν κορμιά και ελπίδες.
Είναι πραγματικά οι out, που ζουν ελεύθεροι τα όνειρά τους και ετοιμάζονται για τις υπερβάσεις της επόμενης μέρας.