ο τρίτος ουρανός

Ξαναπιάνουμε τη συνέχεια στο δρόμο προς την τελείωση του ανθρώπου.

Μετά τον Ιερό Γάμο ο άνθρωπος, ως Ζεύγος πλέον, συνεχίζει το δρόμο της εξέλιξής του στοχεύοντας προς δύο κατευθύνσεις.

Ο ένας στόχος είναι η επέκταση της συνειδητότητάς του μέσω έρευνας και μελέτης της Φυσικής Δημιουργίας. Προς αυτή την κατεύθυνση θα συναντηθεί με τις τάξεις των Αρχαγγέλων, εργατών της Δημιουργίας. Θα μάθει να συνεργάζεται μαζί τους, ώστε να αποκτά βαθμιαία μεγαλύτερο έλεγχο επί των υποστάσεών του, δηλαδή επί των περιβλημάτων του.  Με αυτή τη δυνατότητα αφενός θα μπορεί να αυτο-προστατεύεται και αφετέρου θα μπορεί να δρα δημιουργικά ο ίδιος στο φυσικό και στο κοινωνικό περιβάλλον του.

Η δεύτερη κατεύθυνση έχει να κάνει με την επέκταση της αυτοεπιγνωσιακής συνειδητότητας, που αποτελεί το κύριο έργο του. Στην κατεύθυνση αυτή προχωρεί μεθοδικά, όπως οι μύστες όλων των εποχών και όλων των αυθεντικών σχολών έχουν περιγράψει. Για τους γνώστες του ενεργειακού δέντρου της Ζωής διασαφηνίζουμε, ότι  ακολουθεί τη σειρά των ενεργειακών κέντρων της κεντρικής γραμμής του σώματος.

Ήδη ανερχόμενος έφτασε ως το κέντρο της Καρδιάς. Τώρα εξακολουθεί να ανεβαίνει ως θριαμβευτής κατευθείαν προς τα επάνω επεκτείνοντας την αυτοεπιγνωσιακή συνειδητότητά του. Βήμα με βήμα σ’ αυτή την ανοδική πορεία μεταμορφώνεται σε ον ανώτερης τάξης.

Δε θα ασχοληθούμε με την αριστερή πλευρά, την πλευρά έκφρασης της Παντοδυναμίας του Θεού, την πλευρά επαφής με τις Αρχαγγελικές τάξεις. Θα παρακολουθήσουμε μόνο την κεντρική άνοδο, που θα οδηγήσει την ατομική Αυτοεπίγνωση ως το επίπεδο της Υπερσυνειδητότητας, όπου ο άνθρωπος θα αντικρίσει τον Τρίτο Ουρανό.

Πλησιάζει, πλέον, στην ενηλικίωσή του ως Πνευματικό ον, γιατί η προσωπικότητα που δομείται στο Υπερσυνείδητο επίπεδο, χαρακτηρίζει την ενηλικίωση του όντος.

Κάθε ανθρώπινο ον έχει από μια διαφορετική προσωπικότητα σε καθέναν από τους κόσμους συνειδητότητας. Η προσωπικότητα που δομείται μέσα στον κόσμο του ασυνειδήτου, χαρακτηρίζει την εμβρυική ηλικία του όντος. Η προσωπικότητα που δομείται στον κόσμο του υποσυνειδήτου χαρακτηρίζει την παιδική ηλικία του, η δε προσωπικότητα που δομείται μέσα στο συνειδητό κόσμο, χαρακτηρίζει την εφηβική ηλικία του όντος. Μέσα στον κόσμο του υπερσυνειδήτου, η προσωπικότητα δομείται από τα πιο ισχυρά «στοιχεία» των προσωπικοτήτων των τριών άλλων κόσμων.

Οδηγός και στήριξη σε αυτό το τμήμα της ανοδικής πορείας του Ατόμου είναι η τήρηση του Νόμου της δικής του Ουσίας, του Νόμου της Μονάδας του. Το Υπερσυνείδητο ον λαμβάνει την πληροφορία από την ίδια του την Ουσία. Έχει πάψει, βαθμιαία, να υπακούει στους κανόνες της κοινωνίας, στους νόμους τους ανθρώπινους και υπακούει μόνο στις υποδείξεις του Πνευματικού του νόμου, ο οποίος, βέβαια, λειτουργεί σε φυσική γραμμή με τους Συμπαντικούς νόμους.

Έχει φτάσει στην πληρότητα και τη σχετική αυτάρκεια που διακρίνει τον άνθρωπο, ο οποίος έχει ενώσει τις δυο φύσεις του και έχει ολοκληρωθεί ως ανδρόγυνο.

«Γνώρισα εσένα και έλαβε η Καρδιά μου πρόσωπο, το δικό σου πρόσωπο.. Σε αγάπησα και μπόρεσα να αγαπήσω την περιφρονημένη μέχρι τότε θηλυκιά μου φύση, την Καρδιά μου. Ενωθήκαμε και εκείνη την ώρα ο Άντρας μέσα μου παντρεύτηκε τη Γυναίκα του, τη δική του γυναίκα. Και γίνανε Ένα οι δυο φύσεις μέσα μου.

Βρήκε έτσι πρόσωπο και η Μια Αλήθεια, η Αλήθεια μου κι εγκαταστάθηκε για τα καλά στο βάθος της ερμαφρόδιτης ύπαρξής μου. Μέσα μου, τώρα, δεν υπάρχει πια γυναίκα, ούτε άντρας. Είμαι Εγώ! Εγώ και το δώρο του Φωτός».

Ο Άνθρωπος ξεκινάει αργά και σταθερά να ανεβαίνει.

Να θυμηθούμε, ότι η άνοδος είναι δρόμος της Αγάπης και των παιδιών της, των Θηλυκών αξιών.

Ποιες μπορούν να θεωρηθούν ως οι Θηλυκές Αξίες, που θα αποτελέσουν δομικά στοιχεία μιας προσωπικότητας; η Συμπάθεια, η Ενωτικότητα, η Κατανόηση, η Ελεημοσύνη, αλλά και η Δικαιοσύνη, η Ευθύτητα, η Χρηστότητα, όπως και η Αρμονία, το Κάλλος, η Γαλήνη.

Όμως σε ποιότητες έκφρασης μιας προσωπικότητας μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ των άλλων, τη Γλυκύτητα, την Τρυφερότητα, την Ηρεμία, την Ερωτική διάθεση, την ικανότητα Μνήμης, την Ωριμότητα, την Ευτυχία, την Ειλικρίνεια την Ένωση.

Η Σοφία απλά θα ακολουθήσει, για να στεφανώσει το θρίαμβο της Αγάπης.

Οι Δάσκαλοι, λένε, ότι το άτομο που ολοκληρώθηκε ως ζεύγος και κινείται στο χώρο της Υπερσυνειδητότητας λειτουργεί, πλέον, μέσω και δια της εν σοφία αγάπης.

Λίγο πιο επάνω (ανατομικά στο λαιμό) η προσωπικότητα θα βρεθεί στην περιοχή, όπου θα λάβει χώρα η Δεύτερη Σταύρωση.

Τι σημαίνει Δεύτερη Σταύρωση και Δεύτερος «Θάνατος»;

Σημαίνει, ακριβώς, την κάθοδο ψηγμάτων της Σοφίας. Σημαίνει ότι διαυγάζεται η Διάνοια του ατόμου, ότι, δηλαδή, σιγά-σιγά αρχίζει να φωτίζεται ο νους, να καθαρίζει το νοητικό σώμα και να βλέπει πιο καθαρά και να αντιλαμβάνεται πιο σωστά την πραγματικότητα γύρω του και μέσα του.

Με άλλα λόγια σιγά-σιγά υποχωρούν οι παλιές ιδέες, αντιλήψεις, απόψεις, πεποιθήσεις, διανοητικές εμμονές∙ καίγονται από τις φλόγες του Μιχαήλ με τη βούληση, πλέον, του ατόμου και στο χώρο που ελευθερώνεται εγκαθίστανται οι νέες πιο ορθές, πιο αληθείς και πιο ισχυρές πεποιθήσεις. Είναι ο νέος άνθρωπος (Παύλου προς Κολασσαείς: 3-9,10 «…απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον…και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον…).

Επομένως, αν πιο πριν η ποιότητα των συναισθημάτων του ανθρώπινου όντος καθόριζε ως επί το πλείστον την ποιότητα του συνειδητού «κόσμου» του, τώρα η ποιότητα των σκέψεών του καθορίζει, κατά κύριο λόγο την τάξη του μέσα στον Υπερσυνείδητο κόσμο.

Πρόκειται για μια περίοδο αλλαγών, που πάντοτε περνάει ο άνθρωπος. Είναι σημαντικές οι αλλαγές, όπου βλέπει κανείς τα πάντα, όσα και πριν. Αλλά τώρα είναι πιο φωτεινά και πιο διαυγή.

Διαφέρει από το γνωστό θάνατο του φυσικού σώματος, κατά το ότι ως γεγονός δεν συμβαίνει ούτε αιφνίδια, ούτε σύντομα. Συνήθως παίρνει αρκετό χρόνο με τα μέτρα του γήινου φυσικού χρόνου, διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι, ότι ο δεύτερος θάνατος, δηλαδή η κάθαρση του νοητικού σώματος και η ακριβέστερη εκτίμηση της εξωτερικής και της εσωτερικής πραγματικότητας λαμβάνει χώρα στους περισσότερους ανθρώπους μετά το φυσικό θάνατο. Και όταν αρχίσει αυτή η περίοδος κάθαρσης, τότε η ψυχή ετοιμάζεται για επανενσάρκωση.

Εδώ, όμως παρουσιάζουμε τις περιπτώσεις, των ολίγων κάθε φορά ανθρώπων, που ξεχωρίζουν οι σιλουέτες τους εκεί στην απανοκορφή του βουνού και μπροστά τους απλώνεται το θέαμα του πέραν από εδώ.

Σ’ αυτούς ο δεύτερος θάνατος συμβαίνει κατά την περίοδο της ενσαρκωμένης ζωής, πριν από το θάνατο του φυσικού σώματος. Και τότε το ανθρώπινο ον, ενώ ακόμα ζει στο φυσικό επίπεδο της Γης, «εισβάλλει» στον κόσμο του Υπερσυνειδήτου.  

Στον κόσμο του Υπερσυνειδήτου «εισβάλλουν» εκείνα τα όντα της Δημιουργίας, που έχουν «γεννηθεί» ως αθάνατες ψυχονοητικές υπάρξεις και που, πλέον, ανήκουν στη Γενεαλογική Άλυσο του Σύμπαντος, αφού κιόλας έχουν «συλληφθεί» από τις μήτρες του επόμενου κόσμου.

Μπορεί, κατόπιν, ένα Υπερσυνείδητο ον να επανέλθει προς ενσάρκωση ελκόμενο από την επιθυμία να υπηρετήσει το Έργο των πνευματικών του γονέων.

Τότε μπορούν να συμβούν τα εξής: κατά τη στιγμή της σύλληψης, η ατομική μνήμη αυτού του όντος συμπυκνώνεται στο ασυνείδητο. Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το έμβρυο είναι σε θέση να «σβήσει» το ασυνείδητό του και να καταστεί συνειδητό. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε, από τη στιγμή της γέννησης και  μέχρι να τελειώσει η νηπιακή περίοδος, το ανθρώπινο ον ενεργοποιεί την πνευματική του ηλικία και έκτοτε είναι υπερσυνείδητο.

Αυτό σημαίνει πως το ανθρώπινο ον μπορεί να είναι  ένας συμπαντικός ενήλικος, πριν ακόμα γεννηθεί στο φυσικό πεδίο.

Και ένα τέτοιο Υπερσυνείδητο ον όταν κατεβαίνει μέσα στην ύλη, εισέρχεται μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο και εκεί επιλέγει το ατομικό ασυνείδητο (φυσικός φορέας) εκείνο, που του ταιριάζει περισσότερο.

Βάσει συμπαντικών νόμων τα Συνειδητά και τα Υπερσυνείδητα όντα δρουν εξαγνιστικά στα διάφορα κατώτερα επίπεδα συνειδητότητας.

Τα Συνειδητά όντα μπορούν να αναλάβουν ως αποστολή τον εξαγνισμό και τη θεραπεία του συλλογικού Υποσυνειδήτου. Και αυτός θα έπρεπε να είναι ο κύριος ρόλος όλων των μυητικών (εσωτερικών) και των θρησκευτικών ιερατείων, αντί να κατατρίβονται με δραστηριότητες επιφάνειας, οι οποίες θα πρέπει να καλύπτονται από την προνοιακή φροντίδα κρατικών υπηρεσιών.

Αναφερόμαστε, βέβαια, σε Κοινωνία – Κράτος, που έχει ορθά δομηθεί και λειτουργεί με αρχές συνταγματικού κώδικα, ο οποίος θα αποτελεί το μακροκοσμικό είδωλο ενός υπάρχοντος ήδη μικροκοσμικού φυσικού προτύπου. Ίσως το μέλλον μας επιτρέψει να αναφερθούμε λεπτομερέστερα στον κώδικα αυτόν.

Από την άλλη πλευρά τα Υπερσυνείδητα όντα μπορούν να αναλάβουν ως αποστολή τον εξαγνισμό και την θεραπεία του συλλογικού Ασυνειδήτου. Σ’ αυτή την περίπτωση δρουν στην ανθρώπινη ανεξέλικτη μάζα είτε ως καταλύτες εξέλιξης, είτε ως οδηγοί.

Σαν παράδειγμα αναφέρω την περίπτωση του Καλλιτέχνη. Ο Καλλιτέχνης  μεταδίδει με την τέχνη του το Μήνυμα του συλλογικού Υπερσυνειδήτου προς το συλλογικό Ασυνείδητο.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε επειδή έχουν πρακτική σημασία τόσο για την αυτό-συνειδητοποίηση του ανθρώπου, όσο και για την ανεύρεση του ρόλου του στη Γη, ώστε να μη χάνεται εξαντλούμενος στο φαινόμενο της ζωής, αλλά βιώνοντας τη Ζωή, όπως πραγματικά αυτή είναι.

Φερ’ ειπείν, αυτό που ο διανοούμενος άνθρωπος οραματίζεται και ονομάζει «εξέλιξη», δεν είναι παρά μια ανοδική πορεία προς την κατάκτηση του Συνειδητού του. Δηλαδή διεύρυνση του γνωστικού του πεδίου ειδικού και φιλοσοφικού.

Σήμερα, ακόμα και αυτό, είναι ιδιαίτερα δύσκολο, επειδή οι πολιτικο-οικονομικές και θρησκευτικές εξουσίες έχουν αφαιρέσει από την Εκπαίδευση τη λεγόμενη «Ανθρωπιστική Παιδεία». Χρειάζεται, επομένως, το άτομο με δική του πρωτοβουλία και προσπάθεια και κόστος να διευρύνει την παρεχόμενη από το «κράτος» εκπαίδευσή του.

Εντούτοις, το ανθρώπινο συλλογικό Συνειδητό δεν είναι σε θέση να αντιστέκεται διαρκώς απέναντι στις προσβολές της Ζωής από τον μεταμορφωτικό ή διαλυτικό παράγοντα. Αυτός ο παράγοντας είτε θέλουμε, είτε όχι υπάρχει και καραδοκεί να δράσει. Αρρώστιες, αναπηρίες, θάνατος.

Μόνο η Υπερσυνειδητότητα αντιστέκεται στις μεγάλες επιθέσεις του μεταμορφωτικού παράγοντα της Ζωής. Και η αντίσταση αυτή κατορθώνεται μέσα από τη συνεχή επανάσταση έναντι των ίδιων των αξιών του ανθρώπου και τις συνεχείς υπερβάσεις τους.

Όσο και αν αυτό φαίνεται ανατρεπτικό, εντούτοις μόνο με αυτό τον τρόπο ο άνθρωπος εξελίσσει διαρκώς τη φύση του, χωρίς να υπόκειται σε μοιραίες οπισθοχωρήσεις που προκαλούν την υποβάθμισή του.

Στην πραγματικότητα, αυτό αποτελεί και το μοναδικό τρόπο εξέλιξης στο Σύμπαν.

Γιατί η εξέλιξη δεν είναι καθόλου εύκολη. Το πέρασμα από ένα κόσμο σε έναν άλλο αποτελεί για το Ασυνείδητο μια δοκιμασία. Για το Υποσυνείδητο αποτελεί μια απειλή, ενώ για το Συνειδητό είναι μια μύηση.

Αν δούμε τα πράγματα και από μια άλλη πλευρά, μπορούμε να πούμε ότι κάθε ανθρώπινο ον διαθέτει ένα τμήμα του που αντιστοιχεί στη συλλογική υπερσυνειδητότητα. Το γεγονός πως δεν το γνωρίζει αυτό, οφείλεται στο ότι ενεργειακά το υπερσυνείδητο τμήμα του ανθρώπου - που βρίσκεται έξω από τα όρια του φυσικού του σώματος - δε συνδέεται με τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό συμβαίνει επειδή η ενεργοποίηση αυτού του τμήματος από το ανθρώπινο ον προϋποθέτει την ορθή και πλήρη δραστηριότητα των εγκεφαλικών νευρώνων. Όμως οι εγκεφαλικοί νευρώνες ατροφούν ή απενεργοποιούνται, όταν ο εγκέφαλος λειτουργεί υπερκαλύπτοντας ή υποκαθιστώντας την Καρδιά∙ όταν, δηλαδή, δεν αφήνει χώρο για την Καρδιά. Επομένως, οι νευρώνες αυτοί δεν αποτελούν τον αναγκαίο σύνδεσμο μεταξύ του εγκεφάλου και εκείνης της μιας ενεργειακής γραμμής, η οποία ενώνει την έξω εστία φωτός με την έσω.

Το φυσικό σώμα του μέσου ανθρώπου αποτελείται από εκατό περίπου τρισεκατομμύρια κύτταρα. Από αυτά τα κύτταρα εκατό περίπου δισεκατομμύρια κοιμούνται. Είναι αυτά που, όταν αφυπνισθούν, σχηματίζουν τη φωτεινή του εικόνα ή το σώμα φωτός, ή όπως αλλιώς το περιγράφουν οι διάφορες παραδόσεις. Τότε το ανθρώπινο ον έχει καταστεί υπερσυνείδητο.

«Εξωτερικά» αυτή η εικόνα μοιάζει με εκείνη που παρουσιάζει ένας όμιλος γαλαξιών. «Εσωτερικά» αποτελεί ουσιαστικά τον κεντρικό υπολογιστή της πνευματικής μονάδας.

Η εξωτερική μύηση, που διαφημίζεται ότι δίνεται σε διάφορες σχολές, έχει ως στόχο να αφυπνίσει τα ανθρώπινα όντα, όσα είναι  προετοιμασμένα ως το επίπεδο σχεδόν της Συνειδητότητας και να τα καταστήσει ελεύθερες και ανεξάρτητες μονάδες αδελφότητας. Όμως, μόνο η εσωτερική μύηση έχει ως στόχο τη θειότητα∙ δηλαδή την κατάκτηση επιπέδων συνειδητότητας πέραν ακόμα και της Υπερσυνειδητότητας.

Ο Υπερσυνείδητος κόσμος είναι μεν ενιαίος, αλλά δεν είναι αδιαβάθμιστος. Στην πρώτη βαθμίδα, το ον βρίσκεται εντός της Μονάδας του. Εκεί ισχύουν, όσα έχουμε μέχρι τώρα περιγράψει.

Υπάρχουν ακόμη έξι βαθμίδες διαφορετικού υποπεδίου συνειδητότητας, αλλά κυρίως διαφορετικού έργου, που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας κάθε Υπερσυνείδητο ανθρώπινο ον. Η περιγραφή τους, όμως, δεν είναι του παρόντος.

Από τη θέση της Υπερσυνειδητότητας το ον είναι σε θέση να ατενίζει με μεγάλη σαφήνεια τόσο το ατομικό του Ασυνείδητο και Υποσυνείδητο, όσο και το Συνειδητό του, προκειμένου να κάνει τις απαραίτητες διευθετήσεις και προπαντός υπερβάσεις, που θα απελευθερώσουν ακόμα πιο πολύ την ύπαρξή του.

Ξέρω, πως όλα αυτά ακούγονται, παράξενα, όσο παράξενα νοιώθαμε γι’ αυτά που διαβάζαμε μικροί στα βιβλία του Ιουλίου Βερν. Ώσπου ήρθε ο καιρός η ίδια η Επιστήμη και η τεχνολογία να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα που είχε προ-ειπωθεί από έναν πρόωρο επισκέπτη ενός άλλου, τότε, κόσμου.

Σαν νήπια δεν γνωρίζαμε αυτό τον κόσμο. Τον διαβάζαμε από τα βιβλία, όπως ένα ευχάριστο κι ενδιαφέρον ταξίδι. Και προσπαθούσαμε με τη φαντασία μας να αναπληρώσουμε την έλλειψη της σχετικής εμπειρίας μας.

Και τούτος, ο κόσμος της Υπερσυνειδητότητας, υπάρχει και είναι πιο πραγματικός από τον κόσμο της Δημιουργίας και πιο μεγάλος αφού είναι ο κόσμος του σύμπαντος.

Και τώρα τα νήπια τούτης της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι του Ασυνείδητου και ως ένα σημείο και οι άνθρωποι του Υποσυνείδητου δεν τον γνωρίζουν. Ακούν, διαβάζουν γι’ αυτόν και επιστρατεύουν τη φαντασία τους να τον εννοήσουν.

Θάρθει, όμως για τον καθένα η ώρα εκείνη που θα τον επισκεφτεί, ενώ βρίσκεται στη Γη μέσα στο χωμάτινο σώμα του. Και θα επιστρέψει από αυτό το ταξίδι έχοντας τη χαρά της προσωπικής εμπειρίας και επιβεβαίωσης της αλήθειας για το σύμπαν.

Μόνο η εμπειρία της Τρίτης Σταύρωσης δεν μπορεί να δοθεί, όσο ο άνθρωπος είναι δέσμιος των ενσαρκώσεων στη Γη. Μπορεί να αποτελέσει απόκτημα του ανθρώπου και εμπειρία και γνώση, μόνον όταν δεν θα υφίστανται οι περιορισμοί του γήινου υλικού μας σώματος.

Εκτός, αν του είναι απαραίτητη αυτή η βιωματική εμπειρία. Αλλά και τότε θα συνοδευτεί από το Δάσκαλο που θα τον κρατάει από το χέρι και θα του ερμηνεύει την εκεί πραγματικότητα.

Παραθέτω το διάλογο, περίπου, μεταξύ ενός μαθητή και του Δάσκαλου, όταν ο δεύτερος ανέβαζε το μαθητή από επίπεδο σε επίπεδο συνειδητότητας, από κόσμο σε κόσμο.

- Ποιος είσαι;

- Ο Χ (λέει το μικρό του όνομα).

- Ποιος Χ; Δώσε κι άλλα στοιχεία.

- Ο Χ.Ψ (λέει και το επίθετο), ο Ω (αναφέρει το επάγγελμα), πατέρας (τόσων) παιδιών και είμαι τόσων ετών (ηλικία).

Σε λίγο ο Δάσκαλος ξαναρωτάει: Ποιος είσαι;

- Εγώ.

Ποιος εγώ;

- Εγώ!

Και έχει μέσα του αυτό το Εγώ όσα οι χιλιάδες χρόνια εξέλιξης έχει συσσωρεύσει.

- Ποιος είσαι; Έπειτα από λίγο.

- Δυσκολεύεται να απαντήσει.

- Ποιος είσαι;

-…Εσύ!

Λίγο ακόμα και πάλι ο Δάσκαλος ρωτάει:

- Ποιος είσαι;

Εκεί χάνονται τα όρια…

- Εμείς!.....Εμείς; (Αμφιβάλλει). Παρόλα αυτά ο μαθητής δε νοιώθει ανασφαλής. Ξέρει ότι υπάρχει και αισθάνεται ότι πατάει γερά!

- Ποιος είσαι;

- Υπάρχω! (Τι σημασία έχει το ποιος;) Είμαι…είμαι όλα… όλα…… Είμαι!

- Άνθρωπος;

- Ο Άνθρωπος……(σιωπή)…..Ο Θεός…..(σιωπή).  Είμαι!

Και μετά…σιωπή!

Η Αυτοεπίγνωση απλωμένη στο Σύμπαν απολαμβάνει τη μελωδία της απεραντοσύνης…

Τέλος.…………….

………………..…………….Αρχή!

η τελετή του γάμου

Την ώρα που ο αρσενικός Νους έχει φτάσει πλέον στα σκαλοπάτια του Ναού η Νύφη, περνάει για τελευταία μια φορά από τον ίδιο δρόμο της μακριάς ζωής της.

Περνάει από την Πηγή του Πάθους, που στο τέλος του γευόταν το μαρτύριο και ήταν εκεί η χαρά του πλήθους.

Περνάει από την Πηγή του Έρωτα, του Έρωτα που κατέληγε στη θλίψη, την ίδια ώρα που το πλήθος γνώριζε την έκσταση.

Περνάει από την Πηγή της Αγάπης. Κι εδώ βρίσκεται η παρηγοριά της Νύφης και ο πανικός του πλήθους.

Ο Νους, αχ αυτή η παρούσα προσωπικότητα, ψάχνει ακόμα για δικαιολογίες, ώστε να αποφύγει τη σταύρωση πριν το Γάμο.

Είναι έτοιμος να φύγει μακριά, κι ας πλησιάζει η Νύφη, κι ας τους χωρίζουν μονάχα λίγα λεπτά για την Τελετή του Γάμου.

Θα το φωνάξω δυνατά πως την αγαπώ, λέει, αλλά πως πρέπει να σωθεί από μια αγάπη σαν την δική μου.  Υποκρισία του Νου και ατολμία, ενώ σκαρφίζεται άλλοθι για όλη αυτή τη συμπεριφορά του.

Είναι εύκολο να βρίσκεις χρώμα και ήχο όταν πρόκειται την αδυναμία τη δική σου να την παρουσιάσεις ως απελευθέρωση των δεσμών του άλλου. Είναι εύκολο να ισχυρίζεσαι πως η απουσία σώζει μια ζωή, μια ψυχή, ένα πνεύμα, έναν ολόκληρο κόσμο, όταν η παρουσία σου δεν μπορεί ούτε εσένα να σώσει. Πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να γίνει Θεός των άλλων, πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να γίνει Θεός των ανθρώπων, για να αποφύγει να καταστεί Θεός του εαυτού του.

Και, καθώς από το ύψος των πνευματικών Ιμαλαΐων, από τη θέση του Ναού του στήθους θεάται την πραγματικότητα, αισθάνεται την αστάθεια του ύψους και του βάθους. Σ’ αυτό το νέο όραμα χάνει τον ορίζοντα. Γιατί δεν υπάρχουν πια όρια, ούτε τοίχοι για το σπίτι του μέλλοντός του για να κουρνιάσει, να φυλαχτεί, να σιγουρευτεί σε κάποιο κλουβί. Και τρομάζει.

Πού θα κρυφτεί χωρίς ορίζοντα, χωρίς όρια; Που και η Γυναίκα του;

«Εάν ο άνθρωπος στο γήινο τούτο κόσμο, ήταν ελεύθερος από την ύπαρξη του Φόβου, τότε θα έβρισκε και πάλι τη Βούληση και την Ισχύ που του λείπει, προκειμένου να διευρύνει την αγάπη του και να υψώσει την πίστη του τόσο, όσο χρειάζεται για να καταστεί Αγνός και να ονομαστεί και πάλι αληθινό παιδί του Θεού.»

Η τελευταία στιγμή πριν από το τέλος του Μυστηρίου της Ένωσης. O Δάσκαλος εμφανίζεται τώρα, την τελευταία στιγμή, όπως πάντα.

Ο Νους προσπαθεί να ακούσει τα λόγια του. Θέλει να ακούσει και να σταθεί απέναντί του με τα όμορφα επιχειρήματα των συλλογισμών της αδυναμίας του Μυαλού του. Μα ο Δάσκαλος τον κοιτά χωρίς να μιλά. Μόνο σκύβει το κεφάλι και κοιτώντας την γη του δείχνει τον ουρανό.

O Δάσκαλος του έδωσε τις απαντήσεις.

Με το ένα ημισφαίριο του μυαλού του ακούει: «Κράτησε την Καρδιά στην αγκαλιά σου, προστάτεψέ την και νοιώσε την και κατανόησε. Γιατί έτσι μιλούν οι κόσμοι μέσα από την Καρδιά και έτσι ο Θεός αγαπά.

Κατανόησε και το παρελθόν σου, έτσι τώρα που την κοιτάς σαν για πρώτη φορά.

Κατανόησέ την, κάνε την γυναίκα και γίνε ο άντρας της, ο Αιώνιος Σύζυγός της».

Την ίδια στιγμή, αυτή την ύστατη στιγμή το άλλο ημισφαίριο κραυγάζει, Θεέ μου!

Ζητάει την απάντηση από το Θεό.

Ο ίδιος άτολμος και άβουλος και δειλός δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της απόφασης και της ένωσης, που θα σημάνει για το μυαλό και την αυταπάρνηση και τη θυσία της προτεραιότητας και του κύριου ρόλου και της λογικής του.

Θεέ των ανθρώπων, Θεέ των κόσμων και των ουρανών τους, πες μου, λοιπόν, τι να κάνω;

Δίπλα στην Καρδιά στέκεται ο Θεός. Αλλά ο θεός σέβεται τον άνθρωπο και δεν μιλάει, ούτε ακούει, όταν έχει ακόμα να πει πολλά!!!

Κι ο Νους κι αυτή την υπέρτατη στιγμή ακόμα αναρωτιέται: Γιατί άραγε να είναι ο Δάσκαλος ο βοηθός του άντρα και όχι ο Θεός;

Δεν ήξερε, πως ο Ουρανός, δεν κατέρχεται για το Μυαλό, αλλά γι’ αυτή τη φτωχή, μόνη και κρύα Καρδιά των ανθρώπων. Αυτή την Καρδιά, που κάθε στιγμή που περνά, ολοένα και σβήνει αργοπεθαίνοντας, αφήνοντας το μυαλό απόλυτο σχεδόν άρχοντα τούτου του κόσμου, του κόσμου της πλάνης!

Ποτέ δεν κατέρχεται μόνος ο Θεός.

Για να συμβεί αυτό στον άνθρωπο, πρέπει ο Νους να δρασκελίσει το κατώφλι της Καρδιάς, να αναβαπτιστεί στον ποταμό της Αγάπης και να συγκροτηθεί το Ζεύγος.

«…γιατί ένας Θεός είναι πάντοτε ΖΕΥΓΟΣ» και προκειμένου να δώσει την Παρουσία Του στον κόσμο των ανθρώπων, πρέπει οι άνθρωποι να πραγματοποιήσουν το ΖΕΥΓΟΣ.

Ο Δάσκαλος εξαφανίστηκε, καθώς η Νύφη με φιλούσε γλυκά στο στόμα. Ρίγησα μέσα σ' αυτό το φιλί, γιατί είδα καθαρά, πως ο Θεός περίμενε αυτή την τελετή κι ανάμεσα στα χείλη τα δικά μου και τα δικά της χώρεσε το φιλί Του και την Αγάπη Του.

Είδα καθαρά, πως ο Θεός μου έδωσε την Νύφη, γιατί αυτός την προετοίμαζε για μένα και την τελετή του γάμου.

Εκεί ο Θεός, εκεί η Καρδιά, εκεί κι εγώ. Χωρίς δάκρυα πια, χωρίς θλίψη, χωρίς ντροπή, μονάχα Χαμόγελο, το Χαμόγελο των Κόσμων.

η νύχτα πριν

Νύχτα φωτεινή.

Η Καρδιά, η Νύφη άρχισε να ντύνεται. Τη βοηθάει η Μεγάλη Μάνα.

Διαλέγει δύο δάκρυα, τα δάκρυα της αγάπης και του έρωτα και τα αφήνει να κυλούν στο πρόσωπό της κι από εκεί έπειτα να χαθούν στον άσπρο της λαιμό.

Διαλέγει σαράντα εννιά μαργαριτάρια, μαργαριτάρια της θλίψης και της χαράς.

Τα φορεί γύρω από τον λαιμό της ν' αστράφτουν στα λόγια και στους λυγμούς της.

Διαλέγει η Μάνα, το κεντητό της πέπλο και το λευκό νυφικό της, τα νήματα  της ζωής της, τα νήματα της θυσίας της, τα νήματα της Καρδιάς.

Τη ντύνει με αυτά και γυρεύει το λουλουδένιο στεφάνι της.

Το βρίσκει δίπλα στην πηγή της και της το φορά.

Στολίζει τον ήλιο με τους καρπούς της βροχής της και της φιλά τα χείλη της που τόσο Την δόξασαν.

Την καμαρώνει η Μεγάλη Μάνα και αναλογίζεται: μπορώ να δώσω χαμόγελο σ' αυτή την ομορφιά;

Μήπως πιστεύει ότι πεθαίνει η Αγάπη; όχι θυγατέρα μου η κόρη πεθαίνει, για να γεννηθεί στο γάμο η Γυναίκα.

Η  ίδια νύχτα για τον Γαμπρό σκοτεινή, με το φεγγάρι κρυμμένο στα σύννεφα της αγνωσίας, της αμφιβολίας, της πλάνης και της ψευδαίσθησης∙ νύχτα φόβου και αγωνίας.

Ο Νους θα περάσει την πιο μεγάλη σκοτεινή νύχτα της ζωής. Θα συμπυκνώσει το παρελθόν της ζωής του κι αυτό πολλές φορές δυναμώνει το Φόβο.

Ο Φόβος τον συνοδεύει από τη στιγμή της απόσπασης του άλλου μισού που τον ολοκλήρωνε.

Κι ύστερα, ο καινούργιος Φόβος με τη μετακίνηση του ανθρώπου από τον κήπο της αμεριμνησίας στον κόσμο της εμπειρίας.

Και τώρα ο Φόβος της ένωσης και της ολοκλήρωσής του με το αιώνιο συμπλήρωμά του.

Το μυαλό βρίσκεται χαμένο στις μνήμες του.

Όλη η ελαττωματικότητά του θα ξεπροβάλλει μπροστά του. Η σκιά του Εαυτού του θα πάρει γιγάντιες διαστάσεις.

Οι τύψεις θα φέρουν την αυτό-ενοχοποίηση και θα καταλήξουν στις αυτό-κατηγορίες.

Μονολογεί: γιατί τόσος καιρός χαμένος; μα να μην καταλαβαίνω τόσα χρόνια;

Αντί να αρχίσει να ετοιμάζεται για το Γάμο, αντί να αξιοποιεί το παρόν, αδρανεί.

Κλαίει και χτυπιέται για το παρελθόν.

Πόσο κακός ήμουν! Ο χαρακτηριστικός πειρασμός της αυτοκριτικής και της αυτοκατάκρισης∙ η παγίδευσή του από τον Αντίπαλο του ανθρώπινου πνεύματος.

Και προσπαθεί να εξηγήσει, να ερμηνεύσει το παρελθόν με την προσφιλή του μεθοδολογία την κατηγοριοποίηση των πάντων: μαύρο ή λευκό.

Πόσο κακό έκαμα στην Καρδιά, στη Γυναίκα.

Κάπου θρηνεί για τον έρωτα, που άργησε να έρθει, σαν απαρηγόρητος έφηβος.

Πάλι δεν προσγειώνεται στο παρόν. Και αντί να ευχαριστήσει και να τιμήσει  το παρελθόν, όποιο κι αν είναι και να προχωρήσει, κλαψουρίζει για το τι έχασε. Το ρήμα χάνω φανερώνει ακόμα την κτητικότητα η οποία κυριαρχεί στις σκέψεις και στις δράσεις: πόσο κακό έχω υποστεί; πόσο έχω ζημιωθεί;

Ψάχνει για τις αιτίες, αφενός για να ερμηνεύσει, αφετέρου, μήπως και βρει ένοχο έξω από τον ίδιο τον εαυτό του, στον οποίο να επιρρίψει ευθύνες.

Λέει: μήπως είναι ο θεός που ορίζει το ερωτικό ταξίδι του ανθρώπου να αρχίζει πάντα με πόνο, πάντα με λάθη, πάντα με βράδια κρύα και σκοτεινά; ή μήπως φταίει η γριά μοίρα μου;

Δειλία και Φόβος απόρριψης.

Πού και πού νοιώθει και τη θλίψη της Γυναίκας. Και αντί να τρέξει να ανοίξει την αγκαλιά και να αρχίσει ο χορός της λύτρωσης του έρωτα, το μόνο που βρίσκει να εκφράσει είναι η λύπηση γι’ αυτήν και η ενοχοποίηση για τον εαυτό του.

Εξακολουθεί να στέκεται σε απόσταση από την πραγματικότητα του παρόντος.

Σκέφτεται και αναρωτιέται, λες και θα προέλθει από αυτή τη διαδικασία η αποκατάσταση των όποιων λαθών.

Αποφεύγει να δει την αιτία των λαθών ως αδυναμία, ως σκιά των αρετών του και να τα ελέγξει μέσα του, αφού τα λάθη αυτά αφορούν στη δική του προσωπικότητα.

Αισθάνεται προσωπική ευθύνη έναντι της Γυναίκας. Φοράει το ντύμα του μεγαλείου. Αυτός ο ισχυρός που έπρεπε να προστατέψει τη γυναίκα, να τη σώσει έγκαιρα. Έρχεται στο ρόλο του σωτήρα. Δεν είναι αυτός ο ατελής, ο μισός, ο αδύναμος, όπως στην πραγματικότητα είναι. Είναι ο σωτήρας της γυναίκας.

Θυμάται τις κινήσεις τρυφερότητας και του νοιαξίματος της Γυναίκας, ενώ εκείνος την ίδια ώρα σκεφτόταν, το πώς θα ανταποκριθεί με ερωτικό σμίξιμο. Έτσι παρέμενε να σέρνεται στο χώμα.

Στην πραγματικότητα η Γυναίκα παρέμεινε γι’ αυτόν «απρόσιτη». Γι’ αυτό και τώρα μια την περιφρονεί και μια φοβάται το μεγαλείο της και τη δύναμη της δικής της καθαρότητας και ποιότητας αγάπης.

Μετά πηγαίνει στις υποσχέσεις. Δε θα το ξανακάνω. Δε θα το ξαναεπιτρέψω στον εαυτό μου.

Δε μικραίνει την απόσταση. Δεν πλησιάζει την Καρδιά, μόνο μετατρέπει το συναίσθημα που έχει αναφανεί με τη μορφή των τύψεων σε στίχους ποιητικής μεγαλοστομίας. Μιλάει, μιλάει και ικανοποιείται με τα λόγια του που ακούει ο ίδιος.

«Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές…» λέει σε ένα τραγούδι του Χατζιδάκι ο Γκάτσος. Έτσι και ο Νους μέσα από την εγωκεντρική του νοοτροπία μιλάει, μιλάει ασταμάτητα.

Πάλι ανατρέχει στο παρελθόν, πάλι αποφεύγει το παρόν, φυγές από την πραγματικότητα του τώρα.

Γιατί τώρα νοιώθει μόνος. Μονολογεί: νοιώθω μόνος∙ νοιώθω πως πρέπει να νικήσω την αδυναμία του παρελθόντος μου και να προστατεύσω το παρόν μου.

«Το παρόν μου!» Και πάλι το προσωπικό συμφέρον, το δικό του βόλεμα.

Αλήθεια, πόσο μόνος μπορεί να νοιώσει ο άνθρωπος μέσα σ' ένα παρόν που νομίζει πως δεν υπάρχει; Πόσο μόνος μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος μέσα σ' ένα παρόν, όταν το παρελθόν του βρίσκεται βουτηγμένο στην πλάνη και το έχει καταδικάσει ο ίδιος; Τίποτε δεν εγγυάται το αύριο αυτού του ανθρώπου.

Παραμονή του γάμου κι ακόμα αναρωτιέται: ήρθε άραγε η ώρα; 

Ήρθε άραγε η στιγμή που πρέπει να ανοίξω την αγκαλιά της φύσης μου και να καταστήσω την Καρδιά γυναίκα μου;

Το θέλει βαθύτατα, επειδή έλκεται υποσυνείδητα από το δημιουργικό του παράγοντα, στον οποίο οφείλει ο ίδιος ο Νους την ύπαρξή του, όπως και από το νόμο της κυκλικής επιστροφής, που αποτελεί το μοιραίο του.

Το σημείο της εκκίνησής του, όμως είναι πολύ μακριά μέσα στο χρόνο. Και υπάρχουν τόσα στρώματα ψευδαισθήσεων και τόσες επιρροές αποπλάνησης, που έχουν σκεπάσει το φωτεινό πυρήνα της ουσίας του, ώστε το μάτι του δεν φτάνει, παρά μόνο ως τον ορίζοντα του πρόσφατου παρελθόντος.

Ποθεί το επόμενο βήμα, αλλά φοβάται. Χαρακτηριστικό του μυαλού, χαρακτηριστικό του άντρα οι παλινωδίες και η αναποφασιστικότητα.

Μήπως προδοθώ;

Μήπως με προδώσει το αδιόρθωτο παρελθόν μου και πάλι;

H, μήπως, θα είναι μια προσπάθεια χωρίς ουσία και η Γυναίκα μου θα σταυρωθεί πάλι και πάλι;

Προσπαθεί τη δική του μικρότητα να την περάσει δήθεν σαν ενδιαφέρον για τη Γυναίκα, σαν φροντίδα γι’ αυτήν.

«Θα καταφέρω να της δείξω πόσο την αγαπώ, πόσο την ποθώ, πόσο θέλω να ενωθώ μαζί της και να την ταξιδέψω στους κόσμους μας πέρα από τις ανθρώπινες αγωνίες που στενεύουν τους δρόμους των ονείρων;»

Σιγά-σιγά αρχίζει να κάνει σωστότερες εκτιμήσεις.

Καταλαβαίνει πως ενώ ήθελε, όπως φαντάζεται, να τη σώσει από μια ζωή άδεια χωρίς το περιεχόμενο του Νου, στην πραγματικότητα της στερούσε τη ζωή, καθώς δεν της επέτρεπε να εκφράσει εκείνη το δικό της περιεχόμενο.

Σιγά–σιγά ξεθαρρεύει και αρχίζει να εισχωρεί στη ουσία των πραγμάτων∙ αρχίζει να ανακαλύπτει και την κακή ποιότητα της δικής του ζωής και συμπεριφοράς.

Έψαχνε για την απόλαυση και την πληρότητα, για τη χαρά και τη λύτρωση, για το αγκάλιασμα μιας αγκαλιάς, το αγκάλιασμα μιας πνοής και καθώς στρεφόταν προς τα κορμιά των ανθρώπων, εισέπραττε ένα οργασμό μέσα από την ντροπή και την ένοχη συνείδηση, γιατί ο οργασμός γέμιζε κάπως τη γη του, αλλά άδειαζε την καρδιά του.

Η μεγαλύτερη ντροπή - το βλέπει τώρα - είναι να νοιώθει τον οργασμό του ανθρώπου μέσα σε απόλυτη συναίσθηση, ότι ο ένας αγαπά, ο ένας αγκαλιάζει, ο ένας δίνει και την ίδια ώρα λαμβάνει το απόλυτο μηδέν, την απόλυτη ντροπή του κόσμου.

Τέτοιο ανοσιούργημα κατάντησε ο έρωτας κι ο οργασμός του ανθρώπου.

Έλπιζε, πως η γυναίκα θα έβλεπε τα λάθη και θα υποχρεωνόταν σε φυγή. Όμως κι εκεί γελάστηκε. Σε κάθε πτώση του ο Νους ήξερε ότι η Καρδιά θα πληγωνόταν. Γι' αυτήν η είδηση της πτώσης του Νου ήταν πάντα ένας νέος θάνατος. Τώρα ο Νους αντιλαμβάνεται, ότι ο ίδιος τραβούσε το δρόμο του χωρίς να ενδιαφέρεται για τον πόνο της Καρδιάς.

Βλέπω, τώρα, καθαρά πως ότι έκανα το έκανα πρώτα για εμένα και μετά γι' αυτήν.

Κι όταν ζούσα, με το δικό μου τρόπο, εμένα και πάλι αρνιόμουν και κάποιες περιόδους ήλπιζα να αυτοκαταστραφώ και να φύγω, μα ήθελα να πάρω κι εκείνη μαζί μου σ' αυτό τον χαμό.

H Καρδιά μάθαινε και έκλαιγε και πάλι μάθαινε και πάλι έκλαιγε.

Το ένοιωθε ο Νους, αλλά αισθανόταν όμορφα μέσα σ' αυτό το λυγμό της ψυχής.

Ένοιωθα, λέει, πως έκλαιγα εγώ για τα δικά μου λάθη και τις δικές μου αδυναμίες∙ εκείνη μάλλον δεν τη σκέφτηκα ποτέ. Υπήρχα μόνο για τον εαυτό μου.

Ήρθε, όμως, η στιγμή που έπρεπε να την πάρω στην αγκαλιά μου. Γιατί το ήθελε και το ήθελα, γιατί συμβαίνει απλά μέσα στον χρόνο οι άνθρωποι να πρέπει να ενωθούν για να νοιώσουν πόσο άνθρωποι είναι και πόσο Άνθρωποι είναι ενωμένοι.

H αγκαλιά ήρθε απλά και γλυκά.

Όμως, και πάλι η Καρδιά έκλαψε, και πάλι η Καρδιά μου έλιωσε μέσα στον πόνο της ψυχής και της αδυναμίας μου. Είχα την γυναίκα δίπλα μου και δεν μπορούσα να την λάβω μέσα μου. Ανάπνεα κι ανάπνεε στο ίδιο στήθος, αλλά όχι με τον ίδιο ρυθμό.

Ήρθε καιρός που εγώ έβλεπα πια καλύτερα πέρα από τα όριά μου. Και η Καρδιά, η δική μου Καρδιά, μέρα την μέρα, άλλαζε, άνθιζε μέσα στην αγάπη των στιγμών μας. Έλιωνε μέσα στην αδυναμία μου και την τραχύτητα των σκληρών περασμένων στιγμών μου. Θύμωνε με τα δικά μου λάθη και γέλαγε με τις δικές μου όμορφες αγκαλιές.

Και παρόλες αυτές τις αλλαγές, ερχόταν στιγμές που αισθανόμουν χαμένος, αισθανόμουν για άλλη μια φορά δειλός. Ήξερα τώρα πως είχα την γυναίκα δίπλα μου, που θα με ανάσταινε κι εγώ αναρωτιόμουν για το παρελθόν της, όσο και για το δικό μου.

Κι όταν αυτή πονούσε, ο Νους σκούπιζε τα δάκρυα της ψυχής του και όχι των ματιών της. Ήταν ο παρηγορητής του δικού του πόνου και ο σωτήρας της δικής του ψυχής. Έτσι πρόσταζε η θρησκευτική αγωγή που είχε εγγράψει στο αριστερό ημισφαίριο του μυαλού του.

Δειλός, παραπλανημένος, αμετανόητος και αναβλητικός.

Πόσες φορές δεν είπα μέσα μου πως σήμερα, και όχι αύριο∙ και πόσες φορές δεν δίστασα.

Αύριο, ναι, αύριο. Αύριο θα αναστηθώ, αύριο θα περπατήσω στους κόσμους μου, αύριο θα λυτρωθώ, αύριο θα λυτρώσω.

Πόσες φορές δεν μίλησα γι' αυτό αύριο.

Πόσες φορές δεν έφτιαξα όνειρα όμορφα αθώα∙ κι όμως πόσες φορές αυτά τα όνειρα δεν τα πρόσφερα.

Συνήθως ο Νους δεν αντέχει για μεγάλη αγάπη, φοβάται την αγάπη που αλλάζει τον άνθρωπο, που αλλάζει τον κόσμο.

Φοβάται και αισθάνεται ένοχος γι’ αυτό το φόβο.

Τούτη τη νύχτα αποφάσισα, να κοιτάξω κατάματα όχι το παρελθόν, αλλά μέσα στο παρελθόν, και είδα. Και κατάλαβα.

Κατάλαβα ότι ο Θεός δεν βοηθάει τον άνθρωπο να κατανοήσει, όταν ο άνθρωπος οφείλει να υψωθεί πέρα και πάνω από τη φύση του. Κατανόησα το παρελθόν μου και μέσα σ' αυτό είδα και κατανόησα την Καρδιά, την Καρδιά μου.

Είδα την θλίψη της Καρδιάς μέσα στην δική μου αδυναμία για αγάπη.

Είδα την πληγή της Καρδιάς μέσα στην δική μου αδυναμία να ξεπεράσω το φόβο μου. Το φόβο να παραδοθώ στην αγκαλιά της και να χαθώ.

Είδα και το μεγαλείο της Καρδιάς και ντράπηκα.

Θυμάμαι που, πριν καιρό, είπε σ' αυτό το δειλό κομμάτι του εαυτού μου: «Δε με νοιάζει πια, είμαι εδώ κι είσαι και εσύ εδώ κι αυτό είναι αρκετό για μένα πια. Ξέρω πως σ' αγαπώ, γνωρίζω πως μ' αγαπάς κι αυτό είναι ήδη μεγάλο για την καρδιά μιας Καρδιάς. Κάποτε στα μοναχικά μου χτυπήματα βγαίνει το αίσθημα πως πρέπει να φύγω μακριά σου. Όμως δεν θέλω. Αποφάσισε ο Θεός κι εσύ και για την δική μου μοίρα."

Τότε τρόμαξα ακούγοντας αυτά τα λόγια και ρίγησα στην σκέψη, πώς ένας άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει τόσο!

Είναι το θάρρος της αγάπης που μιλά; Είναι το θάρρος της γυναίκας; H, μήπως, η αγάπη της  γυναίκας είναι το θάρρος του ανθρώπου;

Όταν ο Αντίπαλος, όταν η Πλάνη ερωτευθεί τον Άνθρωπο, ο άνθρωπος πρέπει να συλλογισθεί τον έρωτα, ίσως για πρώτη φορά στην ζωή του∙ γιατί μόνο ο ερωτευμένος άνθρωπος δεν επιτρέπει το θάνατο της Καρδιάς και της Αλήθειας, όχι ο άνθρωπος.

Τότε αναρωτήθηκα: ο κόσμος δεν άλλαξε επειδή δεν υπάρχουν πολλές Καρδιές, ή μήπως δεν μπορεί να αλλάξει επειδή υπάρχουν πολλά Μυαλά σαν κι εμένα;

Πώς μπορεί να αλλάξει ένας κόσμος όταν ο Νους δεν ενωθεί με την Καρδιά, όταν ο άντρας δεν ενωθεί με τη γυναίκα του; Πώς μπορεί να αλλάξει ένας κόσμος όταν η ένωση αυτή δεν φέρει τον καρπό της, τη νέα και πρωτοφανέρωτη κοινή συνειδητότητα;

Κι αυτό είναι μια Χάρη για το παρελθόν που ξοδεύτηκε άσκοπα.

Είναι μια Χάρη για τη Γυναίκα και την Καρδιά, που ανθρώπινα και θεία πίστεψε, ότι είχε το δικαίωμα στον κόσμο των ανθρώπων να ενωθεί, να χαρεί, να εργαστεί και να δοξάσει τον Θεό της και την φύση της.

Είναι μια Χάρη για την ανθρωπότητα ολόκληρη, που βγαίνει μέσα από το σκοτάδι αγαπώντας τη Γυναίκα και τιμώντας την Καρδιά. 

πριν από το γάμο

Μάζεψα όσα είχα διδαχτεί κι όσα είχα διαβάσει, μάζεψα τις εμπνεύσεις και τα όνειρά μου, θυμήθηκα όσα με είχαν πονέσει και όλες τις χαρές της ζωής μου και είπα: θα γράψω για το γάμο μου∙ τον αληθινό μου γάμο, που έγινε μια μέρα βαθιά μέσα στο στήθος μου. Έφτασα εκεί κατάκοπος και απόθεσα το σταυρό μου στα πόδια της Γυναίκας. Και ήρθε ο Θεός και τον σήκωσε, να προχωρήσουμε από εκεί και πέρα.  

Η τελευταία μέρα της ζωής μου, η τελευταία ενσάρκωση.

Έφτασε η ώρα που θα πρέπει ο Γαμπρός να τραβήξει μια γραμμή πριν από το γάμο, που να διακόψει την προηγούμενη ζωή του, τις νοοτροπίες και τις συνήθειες του και μετά θα είναι έτοιμος για την τελετή του Γάμου.

Όμως αυτός κινείται, ακόμα, στα μονοπάτια του χθες και δεν μπορεί να αποσπαστεί από το παρελθόν.

Αλλά με το παρελθόν να παρευρίσκεται συνεχώς, γάμος αληθινός δεν γίνεται.

Γι’ αυτό πολλές φορές επεμβαίνει ο θεός και σβήνει το παρελθόν του Άντρα και της Γυναίκας, ώστε έτσι προετοιμάζεται το μέλλον τους.

Ζητάει μόνο από αυτούς να αναλάβουν το παρόν τους.

Όποιοι έχουν μελετήσει το δέντρο της ζωής γνωρίζουν, πως υπάρχει μια δίοδος ανάμεσα στο συκώτι και το σπλήνα, που κόβει κάθετα το ανέβασμα του Νου στην εκκλησία της Καρδιάς, όπου πρόκειται να τελεστεί ο Ιερός Γάμος.

Εκεί, όπου λάμπει το φως του ηλιακού πλέγματος είναι το όριο για τον ανερχόμενο Γαμπρό να ανέβει στο σταυρό του. Εκεί πάνω σ’ αυτό το σταυρό θα αφήσει όλες τις μικρότητες της παρούσας προσωπικότητας, όλες τις αδυναμίες του, δηλαδή τις επιθυμίες και τις συγκινήσεις και στο τέλος θα σταυρώσει και τη σκιά του εαυτού του.

Μετά από αυτή τη γραμμή μπορεί να προχωρήσει προς την ώρα και την τελετή του Γάμου.

Ο άνθρωπος θα γίνει και πάλι ανδρόγυνο. Το Ερμαφρόδιτο. Θα συντελεστεί η «επαναγωγή του εις το καθ’ ομοίωσιν» και θα αναμορφωθεί σύμφωνα με το «αρχαίο κάλλος» του.

Ολοκλήρωση!

Αν ξανάρθει αυτό το πνεύμα στη Γη, δε θα είναι για τη δική του εξέλιξη, πλέον, αλλά για να εκτελέσει αποστολή. Απόστολος και όχημα και βοηθός στο έργο του Χριστού. Για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Καρδιά και Νους-η Νύφη και ο Γαμπρός (δεύτερο)

Στην προηγούμενη ανάρτηση περιγράψαμε την Καρδιά, τη Νύφη. Ήρθε η ώρα να δούμε τη φύση του Νου και τις συμπεριφορές του.

Από τη φύση του ο Νους αποτελεί ένα υπέροχο εργαλείο προσέγγισης της Αλήθειας και επιτέλεσης του προορισμού του ανθρώπου στη Γη.

Ο παράγοντας που θα καθορίσει αν ο Νους θα επιτελέσει τον προορισμό του ή θα ξεστρατίσει παρασύροντας την προσωπικότητα, βρίσκεται στο περιεχόμενο του Νου (με την έννοια των σκέψεων, των αντιλήψεων, των προβληματισμών, των λύσεων).

Αυτό το περιεχόμενο παράγεται από την αρχή της ζωής του ατόμου, αφού αυτό εγκατασταθεί στην κοιλιά μιας μάνας, μέσω των εντυπώσεων που το άτομο προσλαμβάνει από το περιβάλλον και της εκπαίδευσης που του παρέχεται στη διάρκεια της ζωής του. Η όποια προπαιδεία που έχει λάβει σε προηγούμενες ενσαρκώσεις, δεν αμαυρώνει τον ουρανό του Νου. Ροπές και τάσεις μόνο δημιουργεί, τις οποίες μπορεί θαυμάσια η Βούληση της ψυχής να τις αντιμετωπίσει και να τις αντιπαρέλθει.

Ένας σύγχρονος Δάσκαλος, ο Manuel Schoch, έλεγε, ότι αυτό το περιεχόμενο που συσσωρεύεται στο Νου είναι σαν τα σύννεφα τα οποία κρύβουν τον ήλιο. Αυτός ο Ήλιος, το Φως του Πνεύματος, είναι για όλους τους ανθρώπους πάντοτε εκεί, στο βάθος της Καρδιάς, και περιμένει να εκφραστεί. Αρκεί ο Νους να μην συσσωρεύει σύννεφα.

Είναι φυσικό η «λογική» του Νου και η ποιότητα των αντιδράσεων του ατόμου να βασίζεται α) στα φαινόμενα της ζωής, όπως αναδεικνύονται στην καθημερινότητα, β) στους νόμους της ύλης και γ) στους κανόνες της κοινωνίας των ανθρώπων.

Το φαινόμενο της ζωής προτάσσει τη δυνατή φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Οι νόμοι της ύλης αναδεικνύουν την κυριαρχία του νόμου της χωριστικότητας των μορφών. Οι κανόνες της κοινωνίας των ανθρώπων διαμορφώνονται και επιβάλλονται στο άτομο, άμεσα ή έμμεσα, από τη δύναμη των πολλών.

Αυτές είναι οι συνιστώσες, μέσα στις οποίες το άτομο θα οικοδομήσει τη λογική του Νου του.

Απέναντι σ’ αυτή τη λογική του Νου της παρούσας προσωπικότητας αντιπαρατίθεται πάντοτε η «άλλη» λογική, η λογική της Καρδιάς. Είναι η έκφραση του Λόγου του Πνεύματος, δηλαδή του βαθμού εξέλιξης της Συνείδησης της μόνιμης προσωπικότητας, όπως έχει διευρυνθεί στη σειρά των προηγούμενων ενσαρκώσεων, καθώς διαρκώς εξελίσσεται.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι θορυβώδες, όπως τα τύμπανα της ορχήστρας. Γι’ αυτό καλύπτει στις πιο πολλές περιπτώσεις τον γλυκό ήχο του φλάουτου της Καρδιάς.

Έτσι, ο συνδυασμός του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης με το φαινόμενο της χωριστικότητας των μορφών στη Δημιουργία παρασύρουν το Νου σε μια α-πνευματική λογική.

Αφετέρου, η καθημερινότητα είναι αδιάλλακτη και αδίστακτη. Υποτάσσει τον άνθρωπο. Του προσφέρει σαν αντάλλαγμα στηρίγματα και εχέγγυα, έτσι που πιστεύει ότι βαδίζει στο δρόμο των πολλών, ότι βρίσκεται δηλαδή στο δρόμο της ασφάλειας και του οφέλους, ή του συμφέροντος. Αυτή η νοοτροπία υποτάσσει το Νου στους κανόνες των πολλών.

Ήδη τα σύννεφα που κρύβουν την Αλήθεια της Καρδιάς άρχισαν να εμφανίζονται. Πρώτα ο φόβος εξαιτίας της στέρησης του Νου από την ενεργό ενωτική του δύναμη, που λέγεται Αγάπη. Έπειτα η ανασφάλεια, η ανταγωνιστικότητα, η ζήλεια, ο θυμός, ο φθόνος, το μίσος, η αγωνία για το μέλλον, η υπευθυνότητα, ο χρόνος που δεν μας φτάνει για τις υποχρεώσεις μας, οι αποστάσεις που δυσκολεύουν τη ζωή μας, οι ενοχές για το παρελθόν.

Ο Νους μεταφέρει και συντηρεί το παρελθόν της παρούσας προσωπικότητας, το οποίο είναι μνήμες γεγονότων, σχέσεις και απωθημένες σκεπτομορφές ανεκπλήρωτων πόθων.

Το παρελθόν, όμως, αποτελεί εμπόδιο για τον ίδιο το Νου. Καταλαβαίνει και πολύ σωστά, ότι δεν του επιτρέπει τη διεύρυνση της Συνειδητότητας. Αποδίδει, όμως, στην Καρδιά ευθύνες γι’ αυτό.

Όλα αυτά σκοτεινιάζουν τον ουρανό και κρύβουν τον ήλιο.

Ο άνθρωπος έχει εγκλωβιστεί σε μια λογική που τον παγιδεύει και τον εκτρέπει από τον προορισμό του στη Γη. Η λογική αυτή λέει στο ότι «καθετί που δεν μπορεί να βεβαιωθεί και να πιστοποιηθεί μέσω της ανθρώπινης λογικής, καθετί που δεν έχει τις γνώριμες σφραγίδες των ανθρώπινων ηθών, καθετί που μοιάζει να αντιφάσκει σύμφωνα με τους ανθρώπινους κώδικες για το ορθό και το αληθινό, απορρίπτεται και κυνηγιέται».

Ο Νους ακολουθεί τη λογική των πολλών, υιοθετεί τις φοβίες του πλήθους, κινείται μέσα στην αβεβαιότητα και στην αμφιβολία, παρασύρεται από την απροσδιοριστία της υλικής Δημιουργίας και καταλήγει στην απαισιοδοξία απομακρύνοντας την ελπίδα. Η ανταγωνιστικότητα φέρνει τη φιλοδοξία, μέχρι την  αλαζονεία. Επιδιώκει την κατάκτηση και χρησιμοποιεί τη διεισδυτικότητα.

Είναι άπληστος. Δεν καταλαβαίνει τη «σκοπιμότητα» αντιστροφής της κεντρομόλου του δραστηριότητας. Έχει μάθει να μετράει σαν επιτυχία την αύξηση της ποσότητας του «έχειν» του και δεν εννοεί να διακόψει τη συγκέντρωση μεγαλύτερων ποσοτήτων, ή να μοιραστεί το έχειν του με άλλους.

Ο Νους, παιδί της υλικής θεώρησης της ζωής, τρομοκρατείται στη σκέψη: μοιράζομαι με τον άλλον ότι έχω. Σκληραίνει, τότε, πιο πολύ τη στάση του απέναντι στους άλλους. Γίνεται περισσότερο συγκεντρωτικός, άπληστος, βουλιμικός, ανταγωνιστικός. Και η πλησιέστερη προς Αυτόν έκφραση ανταγωνιστικότητας εκδηλώνεται κατά της Καρδιάς.

Συχνά μαζί με την απληστία εμφανίζεται και νωθρός, συνδυασμός θανατηφόρος, ώστε να παρέχει έδαφος για το φυτώριο των διαστροφών και των μικροτήτων.

Αδιαφορεί ή απορρίπτει την Πίστη, περιφρονεί τις θηλυκές αξίες που πηγάζουν από την εφαρμογή της Αγάπης∙ τη Δικαιοσύνη, την Ευθύτητα, τη Χρηστότητα, την Ελεημοσύνη, την Ευσέβεια, τη Συμπάθεια, την Αρμονία, το Κάλλος, την Ακρίβεια.

Επιδιώκει τη λάμψη της κοινωνικής ανάδειξης, την οποία θεωρεί εξέλιξη. Είναι άτολμος και έχει την τάση μετατόπισης των ευθυνών του «…μη δουν την Πλάνη μέσα μου βασίλισσα μη δουν το Φόβο εντός μου βασιλιά».

Είναι η πάγια αντίληψη του Νου να αποδίδει πάντα ευθύνες στους «άλλους»∙ πάντοτε οι άλλοι φταίνε. Και καθώς ο Νους λειτουργεί αναλυτικά, ψάχνει και με ευστροφία «ανακαλύπτει» επιχειρήματα για το ότι οι άλλοι φταίνε∙ ποτέ ο ίδιος.

Αν αυτή την τάση την έχουν και την εκφράζουν κάποιοι άνθρωποι, θα πρέπει να αποδεχτούν, ότι έχουν σαν οδηγό της προσωπικότητας το Νου τους και ότι στην Καρδιά, δηλαδή στην ανθρώπινη φύση τους, δεν έχει παραχωρηθεί χώρος έκφρασης.

Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση του μεγαλύτερου αριθμού των ανθρώπων σήμερα. Έχουν πραγματικά ξεχάσει ποιοι είναι και γιατί βρίσκονται στη γη. Έτσι εξασφαλίζουν και μια εφησυχασμένη συνείδηση.

Περηφανεύεται ο Νους για την αδράνεια του μυαλού θεωρώντας την αρετή και την ονομάζει σταθερότητα αντιλήψεων.

Η Αλλαγή, που στηρίζει τη διεύρυνση της συνειδητότητας, την εξέλιξη, αποτελεί εχθρό του Νου.

Η Καρδιά συμβουλεύει με άλλη λογική από εκείνη του Νου.

Η Καρδιά έχει το χαρακτηριστικό να περπατάει σε δρόμους ασυνήθιστης απλότητας, την οποία δεν μπορεί να τη δεχτεί ο Νους της καθημερινής πολυπλοκότητας. Ο Νους δεν πιστεύει στην απλοποίηση, στους μικρούς αριθμούς. Γοητεύεται από το πολύπλοκο, το δυσνόητο, ή το μυστικοπαθές. Εκεί ψάχνει για το μυστήριο της ζωής. Και διαρκώς απομακρύνεται από αυτό.

Την Απλότητα της Αγάπης την αντιλαμβάνεται ως υποτίμηση και ως απόρριψη της πολύπλοκης δομής του εγκεφαλικού εαυτού του∙ και δεν την αντέχει.

Ζηλεύει τη δύναμη της Καρδιάς, αλλά περιφρονεί το Λόγο της.

Ο Νους χρειάζεται τη δύναμη των αισθημάτων της Καρδιάς. Κανένα προϊόν του Νου, είτε το ονομάσουμε σκέψη, είτε σύλληψη, δεν μπορεί να προωθηθεί προς υλοποίηση, χωρίς να έχει επενδυθεί με την ενέργεια και τη δύναμη του ανάλογου αισθήματος. Η παραγωγή, εντούτοις, αισθημάτων αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα της Καρδιάς.

Άρα ο Νους χρειάζεται τη συνεργασία της Καρδιάς, προκειμένου να τελεσφορήσει η δική του δραστηριότητα, προκειμένου να υλοποιηθούν οι συλλήψεις του.

Στις αρμοδιότητες της Καρδιάς ανήκει, όμως, η επιλογή! Και η Καρδιά δεν επιλέγει να υποστηρίξει και να ενεργοποιήσει τις συλλήψεις του Νου, εφόσον αυτές δεν συμπίπτουν - συχνά, μάλιστα, εναντιώνονται – με το λόγο του Πνεύματος.

Δηλαδή, εφόσον η Λογική της Καρδιάς δε συμφωνεί με τη λογική του Νου, δε θα συνεργαστεί μαζί του και ο Νους δε θα μπορεί να προωθήσει τα δικά του «προϊόντα».

Ο Νους είναι αρσενικού φύλου. Διεισδυτικός, εγωιστής, φιλόδοξος, απαιτητικός και άρπαγας. Εφαρμόζει βία προκειμένου να επιτύχει το στόχο του. Διώκει την Καρδιά, την αιχμαλωτίζει, της κλέβει «τα απομεινάρια» από την ουσία των αισθημάτων της και τα εκπαιδεύει έτσι, ώστε αυτά ξέχωρα και μακριά από την πηγή τους, την Καρδιά, να αναζητούν ενόχους έξω από το ίδιο το άτομο. Και είναι ο Νους εκείνος που θα τα καθοδηγήσει να στραφούν προς τα έξω και να ψάχνουν για ενόχους έξω από τον ίδιο τον εαυτό, αντί να αναζητούν την έσω λύση στο προσωπικό δράμα.

Έτσι, φαντάζεται, ότι πραγματοποιούνται τα σχέδια και τα όνειρα της παρούσας προσωπικότητας για το μέλλον, τα σχέδια που είναι σύμφωνα με τη νοοτροπία του Νου και όχι με τις επιταγές του Πνευματικού πυρήνα. Με αυτό τον τρόπο η αληθινή Ανάγκη της Καρδιάς μένει πάντα αγνοούμενη από την κατανόηση του ανθρώπου.

Ας ακούσουμε σε μια ποιητική απόδοση αποσπάσματα από το εσωτερικό δράμα ανάμεσα στο Νου και την Καρδιά.

«…Μέσα στην πάχνη του μυαλού του η καρδιά του δεν ακούγεται

κι ας λέει δυνατά στον ήλιο:

ήλιε πού πας;

κι ας της απαντά εκείνος τρυφερά:

καρδιά του ανθρώπου στον άνθρωπο κατευθύνομαι,

μα μόνο το μυαλό του αντίκρισα και τίποτε άλλο.

Και τότε το μυαλό ρωτά:

ήλιε, γιατί άλλο δεν φέγγεις; γιατί άλλο δεν με φωτίζεις;

Και τότε η καρδιά κρύβεται ασθμαίνοντας πίσω από τον ήλιο

και λέει στον ήλιο που στέκεται θαρρετά μπροστά στον πόνο του:

ήλιε μην κινηθείς κι αποκαλυφθώ,

γιατί ότι φωτίζει η καρδιά, αυτό το μυαλό θα το σκοτώσει.

Και τότε ο ήλιος απαντά:

στο μυαλό κατευθύνομαι κι αυτό θα σκοτώσω,

για να μπορέσεις εσύ να ζήσεις χωρίς να χρειάζεται να κρύβεσαι και να φοβάσαι.

Τότε το μυαλό φοβήθηκε,

πήγε στις πεδιάδες, ανέβηκε στα βουνά, σκαρφάλωσε στα σύννεφα και στ’ άστρα

κι αποφάσισε τον ήλιο ν’ αποκηρύξει.

Με όλη του τη δύναμη ντύθηκε την πάχνη της ντροπής του

και βρήκε την καρδιά που πίσω από τον ήλιο κρυβόταν

εισέβαλε εντός της και τον ήλιο ρώτησε:

τώρα ήλιε, που θα πας;

κι ο ήλιος του απαντά:

άνθρωπε, στην καρδιά σου κατευθύνομαι και εκεί θα μείνω.

Η πάχνη εξαφανίστηκε κι ο ήλιος το ίδιο.

Ένας άνθρωπος ανέτειλε!»

Βέβαια, είναι ένα κείμενο με κάπως δύσκολους συμβολισμούς, απαραίτητους, όμως, ώστε να μην επιβάλλεται στην κατανόηση του ανθρώπου και να μη δεσμεύεται η Βούλησή του. Το αφήνω με σεβασμό στη διαισθητική κυρίως, αντίληψη του αναγνώστη. 

Η Καρδιά απαιτεί να ακολουθήσεις το νόμο Της, το νόμο της Μονάδας σου, που η φύση του είναι η Αγάπη.

Η Αγάπη μπορεί να σε φέρει σε αντιπαράθεση με το παρελθόν, μπορεί, να σε οδηγήσει σε μείωση του «έχειν», όπως και σε μόνιμη σύγκρουση με τη δύναμη της γνώμης των πολλών.

Η Αγάπη, συστατική ουσία του πνευματικού όντος, υποδεικνύει στον άνθρωπο να παραβλέψει το φαινόμενο της χωριστικότητας και να εγκαταστήσει στις σχέσεις του με τους άλλους το νόμο της ενότητας των πάντων.

Ο άνθρωπος, όμως, δυσκολεύεται να εφαρμόσει την Αγάπη επειδή ο Νους, αφού σκλαβώσει μέρος της ουσίας της Καρδιάς, την εκπαιδεύει για να την κάνει συνεργό πάνω στη βάση της ισχύος των νόμων της ύλης.

Η αντίδρομη κατεύθυνση του Νου που αναστέλλει ή καθυστερεί την εξέλιξη, ξεκινάει από την έλλειψη της συνειδητής γνώσης της ταυτότητάς μας. Ποιοί είμαστε; Γιατί υπάρχουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Γιατί πρέπει να κάνουμε αυτό και όχι εκείνο;

Η προσωπική εργασία του καθενός έγκειται στο να «βελτιώσει» – πρώτα απ’ όλα - τον ίδιο του τον εαυτό.

Όμως πώς μπορεί ο άνθρωπος, μέσα σ’ αυτό το σχετικό κόσμο που ζει, να βελτιώσει τον εαυτό του, αν δεν μπορεί να τον δει; Και με ποιό τρόπο μπορεί να δει κανείς τον εαυτό του, αν όχι μέσα από την Καρδιά;

Τα χρόνια περνάνε, οι ενσαρκώσεις διαδέχονται η μια την άλλη και ακόμα και ο Νους αρχίζει να καταλαβαίνει.

Μόνος και πάλι μόνος, παιδί, τόσο παιδί, ένας άνθρωπος σε πλήρη πτώση.

Μόνος και πάλι μόνος, γέρος, τόσο γέρος, χαμένος ένας άνθρωπος σε αιώνιο θάνατο.

Μόνος και πάλι μόνος, γέρος, αδύναμος, καλή καρδιά, μα ραγισμένη συνείδηση, ραγισμένη ταυτότητα.

Τότε έρχεται ο Δάσκαλος. Ο Νους απόκαμε να αντιστέκεται. Καταλαβαίνει: ή γίνεται Ζεύγος με την Καρδιά και απαλλάσσεται από τον εγωιστικό του χαρακτήρα, ή παραμένει μια εγωιστική προσωπικότητα ισχυρή και καταστρεπτική.

Φτάνει στο σημείο να μην αντέχει άλλο τον πόλεμο. Γυρίζει και παίρνει την κατεύθυνση προς την Καρδιά. Αρχίζει η τελετή του Γάμου.