τουλάχιστον ας συν-ομιλούμε

Ευ-χαριστίες Irene Key και σε σένα Αντώνη Χατζηθωμά και σε σένα Αντώνη Λέλη.
Ευχαριστίες, επειδή θεωρώ σημαντικό κάθε διάλογο, εφόσον η εξέλιξη στο επίπεδο της ανθρώπινης ουσίας προκύπτει από τη λειτουργία της αμοιβαιότητας πάνω στη βάση της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου.

Όμως στην ανταλλαγή απόψεων τέτοιας υφής υπάρχει μια δεδομένη δυσκολία. Η δυσκολία να δίνει ο καθένας από τους συνομιλητές στους ίδιους όρους, που χρησιμοποιεί, διαφορετικό περιεχόμενο.
Σημαντικά φιλοσοφικά έργα φαίνεται να διαφωνούν εξαιτίας αυτού του λόγου.

Και στην κουβέντα μας, στους όρους π.χ. «μέσα μας» και «έξω μας» με τα παρεπόμενα, μάλλον δεν δίνουμε το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο. Και αυτό είναι φυσικό. Ούτε όλοι μας έχουμε ξεκαθαρισμένες τις «έσω» διαδικασίες. Ανάμεσα στους τέσσερείς μας, φαίνεται πως μόνο με την Irene συμφωνούμε στη σημαντικότητα, μέχρι προτεραιότητα, της διαίσθησης.
Ούτε είμαστε έτοιμοι όλοι μας να συναντήσουμε την «έσω» αλήθεια μας, μήπως και δεν συμφωνήσει με την έξω εικόνα που επιμελώς τρέφουμε. Φόβος, πίκρα, ή αλαζονεία και αυταρέσκεια. Είναι και η διαφορά ηλικίας – πείρας, μαθημάτων - του καθενός. Και δεν εννοώ τη φυσική, μόνο, ηλικία.
Γι’ αυτό ας μείνουμε έχοντας ο καθένας περιγράψει τη δική του αντίληψη και τη δική του συνειδητοποίηση, όπως προκύπτει από την προσωπική του εμπειρία. Και από κει και πέρα, ναι: «άσε με να κάνω λάθος».
Εξάλλου, οτιδήποτε προέρχεται από εμπειρία και δεν αποτελεί μεταφορά απόψεων άλλων, ακούγεται πάντοτε με προσοχή και σεβασμό.

Πάντως ανάμεσα στο «έξω» και στο «μέσα» μας υπάρχει ο ιερός τόπος συνάντησης των δύο∙ και είναι η Καρδιά. Σε όποιον, βέβαια, άνθρωπο αντιστέκεται στην προσπάθεια του μυαλού να την υποτάξει, για να την χρησιμοποιήσει.
Και όταν μιλώ για την Καρδιά, δεν εννοώ τα συναισθήματα.
Εκεί, για τον καθένα, υπάρχουν αναρτημένες οι απαντήσεις, που αντιστοιχούν στα ερωτήματά του.

Γι’ αυτό και δεν εξαρτώ το «θετικό» ή μη-θετικό μια δράσης από την αντίδραση του άλλου «από την ενέργεια του βλέμματος του άλλου». Ούτε την όποια διάθεσή μας που ακολουθεί μια δράση μας από τις αντιδράσεις του άλλου. Ξέρω πως έχω έρθει στο φυσικό πεδίο αυτού του πλανήτη, προκειμένου να διανύσω κάποιο μήκος στην κατεύθυνση της πνευματικής μου εξέλιξης. Και αυτή η κατεύθυνση και οι λεπτομέρειές της είναι καταγραμμένες στο απολύτως προσωπικό πρόγραμμα που φέρνω μαζί μου.
Αυτό το πρόγραμμα καθορίζει το είδος των μαθημάτων που έχω να λάβω.
Γι’ αυτό το λόγο, το σωστό ή όχι, το ωφέλιμο ή όχι, το πρέπον ή όχι, το Καλό ή το Κακό δεν καθορίζεται ούτε από τη λογική του μυαλού μου, αν αυτή η λογική δεν συμπίπτει με τον πνευματικό μου λόγο-βούληση, ούτε με τις όποιες αντιδράσεις των άλλων, ούτε με τα κοινωνικά ηθικολογικά πρότυπα και μέτρα, όπως και δεν φορμάρεται σε θρησκευτικά πλαίσια.
Η πνευματική πορεία του καθενός μας, θεωρώ, ότι εξελίσσεται, μεν, μέσα σε ένα φυσικό, όπως και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά είναι απολύτως προσωπική και με πλήρη ευθύνη έναντι των συμπαντικών νόμων.

Έτσι, αγαπητέ Αντώνη Λέλη, δεν με βρίσκει σύμφωνο η «σύγχρονη ηθική», όπως αναφέρεις, με τις τέσσερις αρχές της.
Θα μου επιτρέψεις, καταρχήν, να πω, ότι δεν δέχομαι, πως υπάρχει «αντικειμενικός τρόπος αξιολόγησης μιας πράξης». Η πράξη αξιολογείται από τον έσω κριτή και μόνο μετά την εμφάνιση και των άμεσων και των έμμεσων αποτελεσμάτων.
Όμως μου δίνεις την ευκαιρία να σταματήσω στην τρίτη αρχή. Αν η αρχή του σεβασμού της ελεύθερης βούλησης μπορεί να τηρηθεί συνειδητά - και όχι μόνο ο σεβασμός της βούλησης των άλλων, αλλά πρώτιστα ο σεβασμός της δικής μας βούλησης - τότε εξυπακούεται, ότι θα τηρούνται και οι άλλες τρεις αρχές, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερα να επισημαίνονται.

Αν θέλεις, μάλιστα, θα δώσω τον ορισμό της συμπαντικής ηθικής που – δέχομαι – ότι είναι: η ηθική της Βούλησης.
Αντίθετα, στην κοινωνία έχει επιβληθεί από την Εξουσία, που αντιστρατεύεται την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, η βούληση της ηθικής. Με άλλα λόγια, να φροντίζετε, άνθρωποι, να έχετε για βούλησή σας την ηθική, που εγώ σας προτείνω.
Και δεν έχει σχέση, ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση οι κανόνες ηθικής που προτείνονται-επιβάλλονται μέσω της όποιας εξουσίας. Σημασία για τον κάθε αντίπαλο του ανθρώπινου Πνεύματος έχει, να μην ακούει ο άνθρωπος και να μην υπακούει στη δική Του Βούληση, άρα να μην εκτελεί το προσωπικό του πρόγραμμα. Επομένως, να περάσει μια ζωή χωρίς να προσεγγίσει, καν, το σκοπό της εδώ παρουσίας του.
Γι’ αυτό και συμφωνώ με τα ερωτηματικά που θέτεις, όπως: «πώς αποφασίζεις ποιο είναι το μέγιστο όφελος» ή «πώς θέλει ο άλλος να του φέρονται» κλπ.
Έτσι είναι πραγματικά.
Το «καλό» ή το «ωφέλιμο» για μένα δεν ισχύει, οπωσδήποτε και για τον άλλον. Και πόσες φορές τα χρήσιμα για μένα μαθήματα δεν έρχονται μετά από «πόνο», ή «βλάβες» κατά τη λογική του «Έχειν»;
Ποιος ξέρει μετά από πόσες και ποιες επώδυνες δοκιμασίες στο επίπεδο του «Έχειν» μας καταφέραμε να δημιουργήσουμε την ως τώρα δομή του «Είναι» μας;

Μετά από αυτά, θα μπορούσα να καταλήξω –φαντάζομαι θα συμφωνείτε - στο ότι, το μόνο ωφέλιμο, σε κάθε περίπτωση, που χρειάζεται ο άνθρωπος, είτε να διεκδικήσει για τον εαυτό του, είτε να προσφέρει σε έναν συνάνθρωπό του, είναι ο ΧΩΡΟΣ. Για να μπορεί να αισθάνεται απεγκλωβισμένος από κάθε «αποπνικτική» διαδικασία, προκειμένου να εκδηλώσει ελεύθερα τον εαυτό του και να αναπτύξει την ξεχωριστή του προσωπικότητα.

γλυκές παγίδες, δύσκολες αποφάσεις

αχ, το μυαλό μας πόσες παγίδες μας στήνει,
αχ, η ζωή μας πόσα μας διδάσκει,
αρκεί να τολμήσουμε να ζήσουμε!


"Ήμουν τυφλός
όταν έκανα ό,τι μου έλεγαν οι άλλοι.
Ήμουν χαμένος
κάθε φορά που πήγαινα όταν με φώναζαν.

Κάποτε τους εγκατέλειψα όλους
και τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τότε μόνο τους ξαναβρήκα
και τον εαυτό μου μαζί."

Τζελαλαντίν Ρουμί

ο πρώτος ουρανός

Ο κάτοικος του κόσμου του Ασυνειδήτου ωριμάζει.
Η αδράνεια του Ασυνειδήτου άρχισε να ξεφεύγει από τη συνήθεια και να εστιάζεται στην κεφαλή, δηλαδή να γίνεται αντιληπτή από το Νου και αυτό σημαίνει ότι αρχίζει να μετατρέπεται σε Υποσυνείδητη δραστηριότητα.
Ήρθε η ώρα του να μεταβεί από την εμβρυική ηλικία του πνεύματός του, στην παιδική ηλικία.
Μέχρι τώρα αποτελούσε έναν κωδικό αριθμό της κοινωνικής μάζας (π.χ. αριθ. φορολογικού μητρώου) και, το χαρακτηριστικό, ακολουθούσε τους κανόνες της κοινωνίας. Μετείχε στη μαζική ψυχή και ζούσε κατά ασυνείδητο τρόπο.
Τώρα ήρθε η ώρα να ακολουθήσει, πλέον, τις εξαιρέσεις. Εξαιρεί τον εαυτό του από τους κανόνες της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που του επιβαλλόταν, ως τώρα, μέσω των κανόνων της δικής της ηθικής και δεοντολογίας. Μιας κοινωνίας (γονείς, σχολείο, φίλοι, ερωτικοί σύντροφοι, επαγγελματικοί συνάδελφοι, ομόθρησκοι, πολιτικοί ομοϊδεάτες), που του περιόριζε την ελεύθερη ανάπτυξη και έκφραση της βούλησής του. Και κυρίως μιας κοινωνίας υποκρισίας με σαφή διάσταση ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις. Μια κοινωνική συλλογικότητα που, ενώ στην ιστορία της διαθέτει πρότυπα υψηλής ποιότητας, στο καθημερινό της βίωμα τα ίδια πρότυπα τα προδίδει και τα ακυρώνει.

Το άτομο, που αποτελούσε στοιχείο της ασυνείδητης ανθρώπινης μάζας, νοιώθει, τώρα, ως φυσική υπαρξιακή οντότητα, την ανάγκη της αυτοπροστασίας. Από εδώ και πέρα το κομμάτι της αγελαίας κοινωνίας, με το οποίο συνυπήρχε στον προηγούμενο κόσμο, δεν θα τον σεβαστεί.
Ο ίδιος θα είναι η εικόνα μιας αυθόρμητης παρορμητικής αντίδρασης έναντι του παρελθόντος του και ενάντια σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, το οποίο έτεινε να ισοπεδώσει την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του και να αφανίσει την προσωπικότητά του. Θα είναι στο εξής, η εξαίρεση. Και οι πρώην συγκάτοικοί του θα τον αντιμετωπίζουν εχθρικά.

Απέδρασε από ένα κοινωνικό σύστημα που, πριν από όλα, οδηγεί με διάφορους τρόπους τα άτομα να καταπιέζουν τα αισθήματα τους. Δηλαδή, είτε να μην εκφράζουν τα συναισθήματά τους, είτε να μην τολμούν να τα αφήσουν να φανερωθούν, ακόμα και μέσα στο πεδίο της συνειδητότητάς τους.
Το καταπιεσμένο, όμως, συναίσθημα αποτελεί μια απαγόρευση επί της Καλοσύνης. Διότι, συνήθως, ένα καταπιεσμένο συναίσθημα προέρχεται από τις αρετές – χαρίσματα του ατόμου, εφόσον εκφράζει την πραγματική του φύση.
Εξάλλου, το να πράττεις ότι δεν αντιστοιχεί στη φύση σου, είναι ελάττωμα.
Δεν απέχουμε, επομένως, από την πραγματικότητα, αν πούμε, ότι οι αρετές του ανθρώπου καταστρέφονται στο Ασυνείδητό του. Ή ότι ο κόσμος του Ασυνειδήτου, με άλλα λόγια ο κόσμος της μαζικής ψυχής, είναι το περιβάλλον, όπου διαφθείρονται οι ανθρώπινες αρετές. Πρόκειται για σοβαρή κατάσταση, αφού οδηγεί τις αρετές του υποκειμένου σε αυτοκαταστροφή εντός του ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.
Παρατηρούμε, δηλαδή, να συμβαίνει ένα σημαντικό γεγονός και, μάλιστα, να λαμβάνει χώρα, χωρίς ο ίδιος ο άνθρωπος να έχει συνείδηση του τι συνέβη. Πρακτικά αυτό σημαίνει, ότι το άτομο, όσο συμπεριλαμβάνεται και παραμένει στη μαζική ψυχή, ωθείται να λειτουργεί με τις ελαττωματικότητές του, χωρίς να τολμάει να διαφοροποιηθεί και να ακολουθήσει την εξαίρεση από τον κανόνα.
Γι’ αυτό οι εξουσίες ευνοούν και συντηρούν με τον τρόπο τους τη διατήρηση των ατόμων στην κατάσταση της μάζας∙ καθώς είναι δέσμιοι των ελαττωμάτων τους (των μη-αρετών τους) παραμένουν ακίνδυνοι για την εξουσία, την οποία και ακολουθούν τυφλά.

Μόνο που κάποτε κάποιοι ξεφεύγουν από το σκοτεινό σύννεφο που τους σκεπάζει και αντικρίζουν τον ήλιο. Ορθώνουν το ανάστημα, υψώνουν το κεφάλι, αντιστέκονται στην ισοπέδωση και αντιδρούν.
Αποσπώνται από τον πνευματικά θανάσιμο εναγκαλισμό της ονειρικής φαντασίωσης, στρέφονται και έρχονται αντιμέτωποι με τη μαζική ψυχή, που, όμως, δεν δικαιολογεί την απόδρασή τους από τον κόσμο του τίποτα.
Αντιστέκονται!
Στον συνειδησιακή κατάσταση του Υποσυνειδήτου, όπου δικαιωματικά έχουν εισβάλλει, όσα άτομα αποσπάστηκαν από τη μαζική ψυχή, εάν θα συναντήσουν από την υπόλοιπη κοινωνία συνθήκες και συμπεριφορές που αποτελούν καταπίεση είτε του λόγου, είτε της πράξης, θα έχουν συνείδηση της κατάστασης και των δυνάμεων πίεσης που ενδεχομένως θα δεχθούν. Άρα η καταπίεση θα αποτελεί συνθήκη συνειδητή. Οπότε το άτομο, αμυνόμενο, θα αντιδρά, συνήθως δε, παρορμητικά. Σε τέτοια περίπτωση θα χρησιμοποιεί τα ελαττώματά του για να βλάψει τους καταπιεστές, ή για να καταπιέσει κι αυτό με τη σειρά του εκείνους, που μπορεί να τους υποτάξει.
Εξάλλου η καταπίεση παράγει θυμό και το άτομο γίνεται καχύποπτο, εύθικτο, εριστικό, επιθετικό. Τα ελαττώματα που κληρονόμησε από τον κόσμο της μάζας θα θεριεύουν και θα μεγιστοποιείται η αντίδρασή του.

Τώρα η κοινωνία αναγκάζεται να προσέξει αυτούς τους ανθρώπους και αρχίζει με διάφορες ετικέτες να προσπαθεί να διαγνώσει αυτή την «ανώμαλη περίπτωση», ή να τους αδρανοποιήσει, να εξουδετερώσει το αποτέλεσμα της παρουσίας τους ανάμεσα στους πολλούς. Επειδή, για τη μαζική ψυχή τέτοια επαναστατημένα άτομα αποτελούν ανώμαλο φαινόμενο και επικίνδυνο, εφόσον αποτελεί εξαίρεση έναντι των πολλών.
Στην αρχή ο κάθε απελευθερωμένος από τον κόσμο της ασυνειδησίας ακούει συμβουλές, μετά αντιμετωπίζει απειλές και στο τέλος βρίσκει κατά μέτωπο τις αποβολές και τους εκβιασμούς της κάθε είδους εξουσίας. Και μαζί με αυτά έρχεται, κάποτε και η πρόταση της θεωρούμενης υγιούς μαζικής κοινωνίας, να τον παραδώσουν σε πρόγραμμα ψυχολογικής θεραπείας, ώστε να προσαρμοστεί στα μέτρα των πολλών.

Αχ, αυτή η επικίνδυνη επιστήμη που λέγεται ψυχολογία. Παραλαμβάνει ένα Άτομο, μια ελεύθερη, διακριτή προσωπικότητα, που κατόρθωσε να ξεφύγει από το νόμο της μάζας, που δε συμβιβάζεται με τη λογική των πολλών, που δε συμφωνεί με τις προβαλλόμενες ηθικές αρχές και αρετές της μάζας. Και βάζει στόχο να προσαρμόσει τη νοοτροπία αυτού του ατόμου στους κανόνες και στις θεωρούμενες υγιείς συνθήκες αντίληψης και ζωής του συνόλου. Με αυτό τον τρόπο συμμετέχει στη διάπραξη ενός πνευματικού εγκλήματος, καθότι συμβάλλει στην επανενσωμάτωση του ατόμου με την αγέλη της ασυνειδητότητας, από την οποία μόλις κατόρθωσε ο άνθρωπος αυτός να απελευθερωθεί.
Αντίθετα, καθήκον του κάθε υγιούς θεραπευτή είναι να ισχυροποιήσει την πίστη του ατόμου στον εαυτό του, την αυτοπεποίθησή του, δηλαδή και να το ενθαρρύνει να ακολουθήσει το δρόμο της έκφρασης της ιδιαίτερής του προσωπικότητας, αναλαμβάνοντας, παράλληλα και τις ανάλογες ευθύνες. Να αναζητά, δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος την ευτυχία του και την ολοκλήρωσή του στην ελεύθερη έκφραση της βούλησής του, της ατομικότητάς του, αντί να ψάχνει για την αναγνώρισή του από τους πολλούς.
Το να έχεις παρουσία πνευματική στο κοινωνικό σύνολο σημαίνει να εκφράζεις ελεύθερα τη διαφορετικότητά σου και όχι το να μοιάζεις με τους πολλούς, δηλαδή να εφαρμόζεις τα μαζικά μοντέλα κρίσης και συμπεριφοράς. Αυτή, εξάλλου, είναι και η εμφανής διάκριση του ανθρώπινου πνεύματος, από τον άνθρωπο ζώο.

Στην περίπτωση των επαναστατημένων ατόμων, το κάθε άτομο λειτουργεί υποσυνείδητα, χρησιμοποιώντας ψυχικές, συγκινησιακές, συχνά μη ελεγχόμενες αντιδράσεις, αν και έχει, ή μπορεί να έχει τον έλεγχο αυτής της παρορμητικότητας. Δεν έχει όμως, ακόμα, τη δυνατότητα διάκρισης του ορθού από το μη ορθό. Γιατί η διάκριση είναι χαρακτηριστικό του επόμενου πεδίου συνειδητότητας, του επόμενου ουρανού. Πρόκειται για κινήσεις απλώς αντίστασης έναντι της μάζας και αντίδρασης έναντι της προσβολής της ατομικότητάς του, χωρίς σχέδιο ή πλάνο καθοδηγητικό, χωρίς αντιπροτάσεις.

Γι’ αυτό τα επαναστατημένα αυτά άτομα είναι ευάλωτα. Πρώτα επειδή δεν έχουν μέσα τους κάποιο έρεισμα, είτε μιας σταθερής και καθαρής θέσης, είτε μιας θετικής πρότασης.
Έπειτα, έχουν θυμό. Βλέπουν παντού γυρισμένη την πλάτη του κοινωνικού συνόλου και γι’ αυτό δεν χαρακτηρίζονται από νηφαλιότητα. Ως εκ τούτου οι κινήσεις τους εύκολα προσβάλλονται κα ανατρέπονται.
Κατόπιν, πολλοί από αυτούς – και λόγω ηλικίας - είναι συνήθως εξαρτώμενοι οικονομικά από άτομα, που δεν είναι διατεθειμένα να υποστηρίξουν αντιδραστικές - έξω από τα καθιερωμένα – τάσεις, αφού, ως επί το πλείστον, οι διαθέτοντες ικανό «έχειν» ανήκουν στη μάζα.
Επίσης, δεν βρίσκουν εύκολα υποστηρικτές, σταθερούς ομοϊδεάτες, ή συνεργάτες σε σχεδιασμούς αντίδρασης, γιατί υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο σημαντική ευμεταβλητότητα
Γι’ αυτό η μαζική κοινωνία, η οποία στο πρόσωπό τους βλέπει την απόδειξη, ότι το «σύστημα» είναι ανατρέψιμο και κατά συνέπεια η μάζα μπορεί να χαθεί, για να έλθει η βασιλεία του Ατόμου, αρχίζει να απονέμει χαρακτηρισμούς, ετικέτες: δεν ακούει, δεν υπακούει, ιδιόρρυθμος, αδιάφορος, εγωιστής, αγνώμων, ανισόρροπος, διαταραγμένη προσωπικότητα, ψυχασθενής, επικίνδυνος επαναστάτης, αναρχικός, ταραχοποιός, αντιεξουσιαστής, μέχρι τρομοκράτης. Με αυτές τις ετικέτες ελπίζει το σύνολο να περιθωριοποιήσει και να αδρανοποιήσει τα «επικίνδυνα» άτομα.
Σημείωση: το κράτος, το οποίο μαζί με τα ΜΜΕ αποτελούν την πιο ισχυρή τρομοκρατική οργάνωση, καταγγέλλει τους πολίτες που αμύνονται μέσω της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης για τρομοκράτες. Έχουμε, εξάλλου, το παράδειγμα, ότι με την ετικέτα του κομμουνιστή, το κράτος των φοβισμένων ανθρωποειδών ωθούσε τα φιλελεύθερα πνεύματα στο ΚΚΕ και έτσι μετέτρεπε τον κοινωνικό επαναστάτη σε πολιτικό αναρχικό. Κατόπιν συμπεριφερόταν προς αυτούς, όπως σε πολίτες εκτός νόμου.

Υποφέρει, λοιπόν, ο μόλις απελευθερωμένος από τον κλοιό της αγέλης και ταλαιπωρείται από αβεβαιότητα εργασίας, από αστάθεια αισθημάτων φιλίας, από συχνές μεταστροφές των αντιλήψεων και προπαντός των θέσεων των άλλων σε κάποιες συνθήκες της πραγματικότητας. Και αυτό είναι το τίμημα της υπέρβασης, της ελευθερίας, του αισθήματος ανεξαρτησίας και της διαφοροποίησης των αντιλήψεών του.
Πολλές φορές η διαφορετική και ευμετάβλητη στάση των άλλων δημιουργεί μέσα του αμφιβολίες για τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι οι αμφιβολίες που προέρχονται από το ότι δεν έχει ακόμα μέσα του εδραιωμένες και ισχυρές θέσεις.
Βλέπει συχνά μαύρες τρύπες, όπου πέφτουν και χάνονται τα πάντα. Η εσωτερική πάλη είναι καθημερινή.
Όταν, πλέον, δεν την αντέχει, θυμώνει με τους πάντες, ή βρίσκει λύσεις σε φυγές (ονειροπολήσεις, ύπνος, ουσίες, εναλλαγές επαγγελματικών απασχολήσεων, επικίνδυνα σπορ, ρίσκα καθημερινά και κάθε είδους, σαν να διακατέχεται από την επιθυμία του θανάτου).
Οι γονείς, αντί να μετακινηθούν οι ίδιοι στη θέση του νέου, για να τον βοηθήσουν να ορθοποδήσει στην υποστήριξη των αρχών του, κάνουν, συνήθως, ότι μπορούν, προκειμένου να τον επαναφέρουν στη «νομιμότητα» και στην κοινή αντίληψη της κενής από πνευματικό πυρήνα κοινωνίας. Είναι η κοινωνία που τα μέλη της βιώνουν την ευτυχία ή τη δυστυχία σύμφωνα με το αν είναι και έχουν ότι επιθυμούν. Και, βεβαίως, επιθυμούν, εκείνο που οι εξουσίες, η διαστρεβλωμένη ενημέρωση και η διαφήμιση κατορθώνουν να εγκαταστήσουν στον «ξεπλυμένο» τους εγκέφαλο.

Το άτομο που τόλμησε να έχει απόψεις διαφορετικές από το σύνολο, νοιώθει, ότι βρίσκεται μέσα σε ένα κόσκινο μαζί με τους άλλους και κοσκινίζεται με μια συνεχή κίνηση του εδάφους. Μέσα από την προβολή των μεγάλων αριθμών και των ηχηρών επωνύμων αισθάνεται μικρός και φοβάται μήπως περάσει από καμιά τρύπα του κόσκινου και είτε βρεθεί, πάλι, στη αποθήκη των πολλών, που θα γίνουν ψωμί της εξουσίας, είτε στην αποθήκη των παρασίτων και πεταχτεί ως άχρηστο υλικό, για να μη νοθεύσει την ποιότητα του ψωμιού.
Κάποτε καταφεύγει σε διάφορους «δασκάλους», που οι περισσότεροι, σήμερα, αποτελούν παγίδες του πνεύματος. Αν βρεθεί σε δάσκαλο, ή σχολή που ενισχύει την αξία και το σεβασμό του προσώπου και προβάλλει την ελευθερία της βούλησης ως τη μέγιστη ηθική αρχή, έχει πολλές ελπίδες να σταθεροποιηθεί στο νέο κόσμο, τον κόσμο του Ατόμου, για να μπορέσει σύντομα να κάνει το επόμενο πέταγμα προς τον δεύτερο ουρανό.
Συχνά κατευθύνεται σε ένταξη σε κομματικούς μηχανισμούς. Τα πολιτικά κόμματα μαζί με τις παρα-θρησκευτικές οργανώσεις είναι οι πλέον επικίνδυνοι οργανισμοί για την υγεία του πνεύματος. Υποκρισία, μισαλλοδοξία, παρωπιδοφορία, φαλκίδευση της ελευθερίας και εκμετάλλευση του ανθρώπου για την προώθηση προσωπικών συμφερόντων. Έτσι, όποιος κάποτε απαλλαγεί από τις δήθεν ιδεολογικές αξίες, ή από τους δήθεν υπηρέτες του θεού, εύκολα μπορεί να καταλήξει, σε μια αηδία για όλους τους θεσμούς, για όλη την κοινωνία, για όλους τους ανθρώπους και - το χειρότερο – απογοήτευση ή αηδία για τον εαυτό του.
Αυτούς τους νέους - και δεν αναφέρομαι μόνο στη φυσική ηλικία – τους αγαπώ. Και πιστεύω, πως μόνο για τη στήριξη αυτών και την σταθεροποίησή τους στον κόσμο του πρώτου ουρανού συνειδητότητας αξίζει ο παλιότερος και δοκιμασμένος σ’ αυτό το δρόμο να μοιραστεί μαζί τους την πείρα του και τις δυνατότητές του.
Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στη σταθερή εξέλιξη της ανθρωπότητας της Γης, αλλά και στις στιγμές ευτυχίας των μοναχικών προσώπων που αναζητούν την Αλήθεια τους.
Γιατί, εφόσον η ευτυχία ή η δυστυχία, που βιώνει ο κάθε άνθρωπος, είναι συνάρτηση του επιπέδου της συνειδητότητάς του, μπορούμε να αισιοδοξούμε, πως αυτοί που τολμούν και ξεχωρίζουν από τη μάζα, θα βιώνουν σύμφωνα με το αν νοιώθουν και αισθάνονται, αυτό που νομίζουν οι ίδιοι ότι πρέπει. Θα είναι η ευτυχία που αντιστοιχεί στον προσωπικό τους αγώνα.

δικαιώματα του παιδιού

Παγκόσμια ημέρα δικαιωμάτων του παιδιού - και φέτος (20 Νοεμβρίου) - και ακόμα μια φορά ο Συνήγορος του Παιδιού ήταν παρών. Αφίσες, φυλλάδια, διήμερο ομάδας εφήβων συμβούλων, θεατρική παράσταση. Κοντολογίς κίνηση, ζωή!
Ζωή προσανατολισμένη στο πρώτιστο αγαθό και δικαίωμα του ατόμου, την Ελευθερία∙ ελευθερία της σκέψης, της βούλησης και της έκφρασης.
Προϋπόθεση της απόκτησης αυτού του αγαθού είναι η γνώση των δικαιωμάτων και η τόλμη της διεκδίκησης, όπου αυτά δεν παρέχονται αυτοβούλως, από την όποια Εξουσία, οικογενειακή, σχολική, επαγγελματική, πολιτική, θρησκευτική.

Ενθαρρυντική νότα αποτέλεσε η παρουσία και η συνομιλία με τους εφήβους της κυρίας Διαμαντοπούλου, που, μακάρι, να μπορούσε να εξελιχθεί σε συνεργασία.
Γιατί είναι γνωστό, ότι οι εξουσίες απεχθάνονται την Ελευθερία σκέψης και έκφρασης των πολιτών, προκειμένου να διατηρούν τη χειραγώγησή τους∙ γι’ αυτό και η παρεχόμενη παιδεία ρυθμίζεται κατά τρόπο, που να μην παράγει συνειδητοποιημένους, υπεύθυνους και ελεύθερους πολίτες. Από την άλλη μεριά αποτελεί πολιτική ανάγκη και η διατήρηση ισορροπιών, η οποία ανήκει, επίσης, στην πολιτεία.
Μια πραγματική συνεργασία εξουσίας και πολιτών, ιδίως νέων, θα μας γέμιζε με ελπίδες για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Και με αυτές τις ελπίδες θα μπορούσαμε να κλείσουμε τούτο το σημείωμα, αν δεν βρισκόμασταν, χθες το βράδυ, αντιμέτωποι με την άλλη σκοτεινή εξουσία, τη θρησκευτική. Παρωπίδες, αμετακίνητη λιμνάζουσα ιδεολογία, σκλαβωμένη εγωιστική σκέψη και τα αντίστοιχα μολυσμένα συναισθήματα, φόβος, φανατισμός, θυμός, μισαλλοδοξία, που τα υποστηρίζουν με παραποιημένα «ρητά». Μόνο πολεμικά θούρια λείπανε χθες από το ιστολόγιο: www.thriskeftika.blogspot.com.
Και μόνο από τον τίτλο του ιστολογίου καταλαβαίνει κανείς τις προθέσεις τους. Να κρατήσουμε τους οπαδούς μας.
Μετά από το νηπιοβάπτισμα που αγνοεί (βλέπε: περιφρονεί) τη βούληση του ατόμου, έρχονται τα θρησκευτικά και η πρωινή προσευχή στα σχολεία και ο άμβωνας στις εκκλησίες, για να διατηρήσουν την πελατειακή τους δύναμη. Είναι η δύναμη της ποσότητας. Έτσι μετρούν την αξία της κάθε θρησκείας. Όπως και στα πολιτικά κόμματα, όπως και στις ποδοσφαιρικές ομάδες. Πελάτες και περιουσία και χλιδή και πρόκληση.
Και κανένας τους δεν σκέφτηκε, ότι Ηθική σε ολόκληρο το Σύμπαν είναι η «Ηθική της Βούλησης». Το σεβασμό Του σε αυτή την Ηθική δήλωσε και ο Χριστός. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή της Ηθικής από τον άμεσο ή έμμεσο περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης της Βούλησης του ατόμου.
Άμποτε, για το καλό της ανθρωπότητας, να καταρρεύσει και αυτή η εξουσία, που δυναστεύει το άτομο και διαστρεβλώνει το μήνυμα του Χριστού.

ο κόσμος της ονειρικής φαντασίωσης

Έγραφα πριν λίγες μέρες για τη συνύπαρξη στην ίδια αίθουσα δυο ανθρώπων από διαφορετικούς κόσμους.
Κάποιοι δεν συμφωνούν με τέτοιους διαχωρισμούς.
Ούτε σε μένα αρέσει η τάση να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους. Ο καθένας αποτελεί ιδιαίτερη, διαφορετική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα και προπαντός, ο καθένας είναι άνθρωπος! Και το μεγαλείο του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, είναι, το ότι μπορεί, αν θελήσει, να παραβεί και τους ανθρώπινους και τους φυσικούς και τους συμπαντικούς νόμους∙ αναλαμβάνοντας, βέβαια και τις συνέπειες της παράβασης.
Προσωπικά, δεν θέλω να διακρίνω κατηγορίες ανθρώπων, ως προς τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά. Όλες οι εξωτερικές διαφορές αποτελούν «εποπτικά» μέσα εκπαίδευσης του ίδιου, για τους άλλους, δε, ανθρώπους είναι ευκαιρίες υπέρβασης ελαττωματικών τους στάσεων, που τις υπαγορεύουν οι προ-καταλήψεις (π.χ. ρατσισμός).
Όμως ο άνθρωπος – πνεύμα έρχεται στο σχολείο του πλανήτη μας για να εξελιχθεί. Και όλοι οι Δάσκαλοι, οι φιλόσοφοι, οι ανοιχτόμυαλοι επιστήμονες συμφωνούν, έστω με διαφορές, ότι η πλειονότητα της σημερινής κοινωνίας των ανθρώπων συμπεριλαμβάνεται σε μια κατηγορία συνειδητότητας, για την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Γιουγκ, μαζική συνείδηση (κοινή συνείδηση της μάζας).
Από αυτή τη μαζική συνείδηση ο άνθρωπος εξελισσόμενος έχει να πραγματοποιήσει τρία ακόμα βήματα. Το κάθε βήμα θα τον μεταφέρει σε διαφορετικό συνειδησιακό επίπεδο και θα τον καταστήσει κάτοικο ενός επόμενου κόσμου.
Κάθε τέτοιος κόσμος δεν αποτελεί φαντασίωση κάποιων στοχαστών∙ έχει τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Και οι κάτοικοι του κάθε κόσμου σκέπτονται, συλλαμβάνουν, αποφασίζουν και δρουν με ιδιαίτερα, επίσης, χαρακτηριστικά, που τους κατατάσσουν στον οικείο τους κόσμο, στο ανάλογο, δηλαδή, πεδίο συνειδητότητας.
Μέσα στο χώρο συνυπάρχουμε όλοι και, επομένως, στον καθένα μας είναι δυνατό να διακρίνει τους ανθρώπους που συνειδησιακά, αλλά και εμφανώς στην καθημερινή πράξη, ανήκουν στους διαφορετικούς από εμάς κόσμους.
Ας δούμε σήμερα τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων του πρώτου, του αρχικού, του χαμηλότερου – συνειδησιακά - κόσμου.

Ο κόσμος του Ασυνειδήτου. Ο κόσμος της μάζας, της μαζικής διάνοιας και της μαζικής κουλτούρας, όπου κυριαρχούν οι ποσοτικοί πολιτισμικοί παράγοντες.
Πώς δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος;
Ασφαλώς οι άνθρωποι ως ατομικές ψυχές ξεκίνησαν από την κατάσταση του ασυνειδήτου παίρνοντας ο καθένας, ως το τέλος της εκπαίδευσής του, το δρόμο της προσωπικής του εξέλιξης.
Κάποιοι παράγοντες πρέπει να συνετέλεσαν στη μαζοποίηση των ατόμων και τη συσπείρωσή τους σε μια μαζική ψυχή.
Η συσσώρευση μέσα στο χώρο πολλών ατόμων (αστικοποίηση) δεν αρκεί για να εξηγήσει το φαινόμενο. Χρειάζονται και παράγοντες που συσπειρώνουν τους ανθρώπους, όπως ο Φόβος. Και αφού ο φόβος προστατεύεται και συντηρείται από την άγνοια, είναι προφανές, ότι η ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας συμμετέχει αποφασιστικά στη συντήρηση και την ενίσχυση του κόσμου της ασυνειδησίας. Οι κατώτεροι κύκλοι της σύγχρονης κοινωνίας διαμορφώθηκαν έτσι από μια εκπαιδευτική διαδικασία, η οποία έχει χάσει την ίδια την ψυχή της.
Ενδεικτικά μπορούμε να περιγράψουμε ιστορικά αίτια, που δημιούργησαν τον κόσμο της μάζας. Τα προσδιορίζει ο Γιουνγκ και τα δέχονται, επίσης, ένας μεγάλος αριθμός σημερινών ψυχολόγων πρωτοπορίας και κοινωνιολόγων.
1) Η Μεταρρύθμιση μετακίνησε τη μεταφυσικά εδραιωμένη κυριαρχία της Εκκλησίας στην Πολιτεία, η οποία έκτοτε γίνεται πλέον απολυταρχική.
2) Ο Διαφωτισμός έδωσε μια υπερβολική έμφαση στον ορθολογισμό και οδήγησε σε μια τρομερή καταπίεση της «μη ορθολογικής» πλευράς της ψυχής.
3) Ο Διαφωτισμός μαζί με τη Βιομηχανική επανάσταση προκάλεσαν ατομικισμό, εγωκεντρισμό και αποστασιοποίηση από τα συλλογικά δεδομένα της ζωής. Αντιρροπιστικά σ’ αυτή την κατάσταση αντιτάχθηκαν οι θεωρίες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού παρατάσσοντας τη μορφή του συλλογικού ανθρώπου.
4) Η πολιτεία - ως κυβερνήσεις - αποδεσμεύεται όλο και πιο πολύ από μια θρησκευτική κοσμολογία με την ανάλογη ηθική, παίρνει όλο και περισσότερη εξουσία και παράγονται ασυγκράτητες απολυταρχικές εξουσίες χωρίς αναστολές, καθώς και δικτατορίες κάθε είδους. Ακόμα και οι δικτατορίες, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, επιστρατεύουν ως φιλοσοφικό έρεισμα το ότι δήθεν προσπαθούν να επαναφέρουν την αξία του συλλογικού ατόμου∙ και επιβάλλουν την ομοιομορφία στην υποχρεωτική οργάνωση κυρίως των νέων.
5) Οι φροϋδικές ιδέες οδήγησαν τους ανθρώπους στο να αξιολογούν πολλά προσωπικά και κοινωνικά φαινόμενα με μια ψυχρή, ορθολογιστική θεώρηση, η οποία αξιολογεί τα ανθρώπινα όντα σε σχέση με αφηρημένες έννοιες, όπως είναι η κοινωνικοποίηση, η προσαρμογή, ο παιδισμός, ο ναρκισσισμός. Αυτές οι έννοιες συνεισέφεραν σοβαρά στην απώλεια της ατομικής αξιοπρέπειας, της αυτοεκτίμησης, της αισιοδοξίας και της δημιουργικότητας.

Σήμερα όλα γίνονται σε τεράστια κλίμακα. Οι πληθυσμοί είναι τεράστιοι, οι πόλεις γιγαντιαίων διαστάσεων και οι συγκρούσεις και τα προβλήματα υπάρχουν σε μαζική κλίμακα.
Οι ψυχολογικές συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι σημαντικές και καταστροφικές, γιατί κάτω απ’ αυτά τα μεγέθη, τα προβλήματα, επίσης, μεγεθύνονται υπέρμετρα και μπορεί να διαλύσουν το άτομο. Τα σύγχρονα προβλήματα έχουν την τάση να φαίνονται τόσο ογκώδη, που τα άτομα τείνουν να παραιτούνται και να μην κάνουν τίποτα για να τα λύσουν. Γι’ αυτό πρέπει να διατηρούμε μικρά τα προβλήματά μας, για να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτά.
Ο τρόπος; Πρώτα λιγότερη αλαζονεία. Και έπειτα σωστή θέση θέασης. Να κατορθώσουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα από το ύψος και την ισχύ του πνευματικού μας Είναι.
Είναι πλάνη, που μας καθιστά και ανίκανους να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, το να εκτιμούμε τις καταστάσεις από θέση ταύτισης με την υλική μας υπόσταση, ή με το θεοποιημένο μας μυαλό, ή ακόμα και από την πλευρά του συναισθηματικού μας κόσμου. Σε τέτοια θέση ταύτισης τα προβλήματα τα βλέπουμε να ορθώνονται πιο πάνω από εμάς και τρομάζουμε και παραιτούμαστε. Αν συντονιστούμε με την ίδια την πνευματική μας φύση, τότε συνειδητοποιούμε, ότι όλα μας τα προβλήματα μπορούμε να τα διαχειριστούμε με τις δυνατότητες που διαθέτουμε. Κολυμπώντας κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και ένα μικρό ψαράκι και το φύκι μοιάζουν απειλητικά μεγάλα και επικίνδυνα. Αν βγούμε έξω από το νερό, όπως ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση, τότε όλα μικραίνουν και γίνονται ανίσχυρα να μας απειλήσουν.

Όλα, λοιπόν, που αναφέραμε, δημιούργησαν τη μαζική ψυχή.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα χαρακτηριστικά της.
Άτομα κοινωνικά απομονωμένα από τα άλλα ανθρώπινα όντα, παρά την όποια φαινομενική κοινωνικότητα. Πνευματικά ξεριζωμένα, καθώς δεν συνδέονται με αυθεντικές παραδόσεις θρησκευτικής ή μυστικιστικής φύσεως. Αισθητικά δεν είναι ευαίσθητα, γιατί δεν εκτιμούν την ομορφιά στη φύση ή στην τέχνη. Χωρίς αίσθηση ρομαντισμού ή φαντασίας, ώστε να δουν πέρα από τα προσωπικά συμφέροντα του εγώ τους.
Η μίμηση, η εξάρτηση, η έλλειψη προσωπικής κρίσης, η πτώση του πνευματικού επιπέδου είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της βύθισης του ατόμου σε μια μαζική συνύπαρξη.
Περιμένουν από τις οικονομικές και πολιτικές αλλαγές και αναταραχές τη λύση όλων των προβλημάτων και περιπλοκών, γιατί αναζητούν την πηγή κάθε καλού και κακού στο αντικειμενικό περιβάλλον και όχι σε εσωτερικούς παράγοντες. Συγκινούνται κυρίως από τα πολιτικά τους πάθη. Εκστασιάζονται σχεδόν από τον πολιτικό βερμπαλισμό και λογαριάζουν ως σημαντικό τον κενό λόγο των πολιτικών. Γι’ αυτό καμαρώνουν και νοιώθουν ασφάλεια ως οπαδοί κομμάτων, αλλά και ως μέλη ομαδικών – μαζικών - συστάσεων.
Έχουμε, έτσι, ένα είδος πολιτικού ζώου, πολύ κατώτερου από το «πολιτικόν ζώον» των αρχαίων.
Ο πολίτης της αρχαίας πόλης-κράτος χρησιμοποίησε τους πολιτικούς στόχους με συνειδητό τρόπο, για να προωθήσει τη διαδικασία της εξατομίκευσης, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος με τη μαζική ψυχή κάνει κακή χρήση της πολιτικής ιδιότητας για να διατηρείται στη μάζα. Αυτό είναι το σημείο που τα ανθρώπινα όντα αποκτούν όλο και περισσότερο τη μαζική ψυχή, στην πραγματικότητα τη μαζική διάνοια. Και όταν συμμετέχουν σε συλλογικά και πολιτικά κινήματα, η ατομικότητά τους, που είναι κιόλας επισφαλής και ισχνή, προσλαμβάνει μικροσκοπικές διαστάσεις. Αντλούν δύναμη από την ομάδα, στην οποία ανήκουν και αναπτύσσουν φανατισμό, αφού η εκθείαση του μαζικού τους χώρου προσδίδει και στην ασημαντότητά τους αίγλη.
Δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην καθαρά προσωπική τους κρίση, γι’ αυτό και δεν τη χρησιμοποιούν. Επηρεάζονται από την όποια συνθηματολογία κυκλοφορεί∙ την αναμασούν και καμαρώνουν γι’ αυτά που γνωρίζουν.
Η ζωή τους κινείται επιπόλαια. Η ηθική τους υπόσταση αποτελείται από τη συνήθεια να τηρούν τους κανόνες της κοινωνίας στην οποίαν ανήκουν. Οι άνθρωποι της μαζικής συνείδησης πορεύονται στη ζωή τους σύμφωνα με το αν είναι και έχουν ότι επιθυμούν.
Την ενημέρωσή τους την έχουν εμπιστευθεί στα προγράμματα της τηλεόρασης∙ συνήθεια και αυτή. Κάποιοι θα ακουμπήσουν σε ένα θρησκευτικό στήριγμα, όχι, βέβαια σε βάθος∙ οι εξωτερικοί τύποι φτάνουν. Είναι για πολλούς το άλλοθι απέναντι στο τίποτα της ζωής τους. Κάποιοι, που έχουν χρόνο και χρήμα, παρακολουθούν και καλλιτεχνικές ή διανοουμενίστικες εκδηλώσεις και συμμετέχουν στα φιλανθρωπικά γκαλά της «υψηλής» κοινωνίας, για να επιδειχθούν ή να γεμίσουν το κενό∙ αρκεί να υπάρχουν οι κάμερες, ή κάποιο ρεπορτάζ στα έντυπα της ανοησίας.
Η εξάρτηση, η ανασφάλεια και ο φόβος. Και μιας και δεν εμπιστεύονται τις εναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους, εφόσον πρέπει να έχεις την ευθύνη του εαυτού σου για να ελευθερωθείς από τη συμβατική ιατρική, καταπίνουν τα χημικά αγχολυτικά και υπναγωγά φάρμακα μαζί με τις παρενέργειές τους.
Η στενότητα πνεύματος και ο φανατισμός. Η μίμηση και η συνήθεια.
Συνήθεια, μια μετάλλαξη της εσωτερικής ενέργειας με την οποίαν ο καθένας προσανατολίζεται και κατευθύνεται. Μέσα από τη διαδικασία της συνήθειας και της μίμησης ο άνθρωπος κατευθύνει τις σκέψεις του, τα λόγια του και τις πράξεις του και προσδιορίζει την αγάπη του και την πίστη του.
Και βέβαια κινείται για να έχει και όχι για να είναι, αφού η συνάντηση με το Είναι του έχει αναβληθεί.
Ο άνθρωπος της μάζας, ο κάτοικος του κόσμου του ασυνειδήτου έχει προσαρμοστεί στο να αδρανεί, πιστεύει όμως ότι δρα και ζει. Και όντως ζει και μπορεί να είναι και υπερδραστήριος στον εξωτερικό χώρο της πρακτικής ζωής. Ζει, όμως, μέσα σε μια ονειρική φαντασίωση.
Μπορεί να έχει πάρει σημαντική ειδική εκπαίδευση, που διογκώνει το μυαλό και εξυπηρετεί το στόχο της ζωής του, δηλαδή την αύξηση, τη συντήρηση, ή την απόκτηση χρήματος και εξουσίας, είτε την εξασφάλιση σχέσεων με τους ανθρώπους της εξουσίας (μέσον ή βύσμα ή connait). Λείπει όμως η βαθιά ανθρωπιστική μόρφωση, εφόσον, εξάλλου, η γενική παιδεία απουσιάζει και από την εκπαίδευση. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στα βόρεια προάστια της Αθήνας, όπου είναι εγκατεστημένο πολύ χρήμα, υπήρχαν τα πολλά καταστήματα και καφενεία και εστιατόρια και τζιπ, έλλειπε, όμως, μέχρι τα τελευταία χρόνια το μεγάλο βιβλιοπωλείο. Τους βλέπεις το πρωί της Κυριακής: κάτω από τη μασχάλη πακέτο οι εφημερίδες και τα χαζοπεριοδικά∙ πώς θα σκοτώσουμε το χρόνο και πώς θα προβλέψουμε πού πάει το χρηματιστήριο; Και κάθε μέρα περισσεύουν οι εκδόσεις με τις ανοησίες για επωνύμους.
Για κάποιους, κύριο μέλημα καθημερινό οι επενδύσεις, όταν για κάποιους άλλους είναι προβληματική η ένδυση. Και πολλά ψεύτικα πρόσωπα, μάσκες για κάθε περίπτωση, για κάθε σχέση, για κάθε ρόλο με πολλή άνεση, μιας και δεν έχουν καμιά επαφή με το Ένα πρόσωπο, που περιμένει μάταια να του δοθεί ο λόγος στο βάθος του Είναι τους. Κι αφού δεν εκφράζουν ποτέ αυτό το Ένα γνήσιο πρόσωπο, αναλώνονται στη μέριμνα της εξωτερικότητας.

Πολλά χρόνια, πριν, περπατούσα σε μια ατέλειωτη παραλία με ένα φιλικό ζευγάρι. Το έφερε η κουβέντα και ξαφνικά ρώτησα: για ποιο σκοπό γεννηθήκαμε και ζούμε; το σκεφτήκατε;
Το ζευγάρι απότομα σταμάτησε, σαν να είχε ανοίξει μπροστά τους ένα τεράστιο βαθύ σκοτεινό πηγάδι. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι, κοίταξαν και μένα∙ για λίγο τα πόδια τους δεν προχωρούσαν. Τους ξανασυναντώ, κάθε φορά που πηγαίνω στον κόσμο τους∙ τους αγαπώ. Η αίσθηση της σκοτεινής τρύπας ακόμα χάσκει μπροστά τους.
Ο κόσμος του ασυνείδητου είναι ισχυρός, εξαιτίας του μεγέθους της μάζας του και ασκεί μεγάλη ελκτική δύναμη στα μέλη του, έτσι που να μην είναι εύκολο να αποσπαστούν.
Οι μόνες ευκαιρίες για να ξεφύγουν από την εμβρυική ηλικία του πνεύματός τους είναι πρώτα ο μεγάλος έρωτας, όταν ξεπεράσει τον υπολογισμό. Αν δεν ευτυχίσουν να τον γνωρίσουν, έρχεται, έπειτα, η απόκτηση παιδιών. Αν δεν αφεθούν να διδαχτούν από τα παιδιά τους και επιμένουν να τα μετατρέψουν σε κλώνους, τότε φθάνει η τρίτη ευκαιρία, η μέγιστη ευεργεσία του Ουρανού. Είναι η Απώλεια είτε υλικών αγαθών είτε προσώπων. Η απώλεια, που έρχεται στην πιο κατάλληλη ώρα είναι η πιο οδυνηρή, αλλά είναι η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για τον άνθρωπο.
Μόνο αν κάποιος μεταστραφεί προς το εντός του φως, θα καταφέρει να υπερβεί τον κόσμο της νύχτας και θα δει ουρανούς, όπου αρχίζει η ανατολή του πρωινού φωτός της ελευθερίας.
Ποιοι είναι αυτοί οι ουρανοί;
Από το επόμενο.

όχι το έξω, το μέσα προέχει

μην περιμένετε να βρήτε έξω τη συνθήκη που πρέπει να υπερβείτε, επειδή μέσα μας πάσχουμε. τις εξωτερικές συνθήκες τις υπογράψαμε και τις τηρούμε.
και για κάθε αληθινή θεραπεία η διαδικασία ξεκινάει εσωτερικά.

οι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα εξωτερικά γεγονότα δημιουργούν τις ανάλογες διαθέσεις μας, οι εξωτερικές περιστάσεις μας κάνουν να νοιώθουμε δυστυχισμένοι, ή ανασφαλείς.
τώρα ξέρουμε, ότι αυτό αποτελεί ανάποδη περιγραφή της πραγματικότητας.
το Είναι μας δημιουργεί τον κόσμο και όχι αντίστροφα.
ο φόβος, η οδύνη, το άγχος δεν είναι το αποτέλεσμα των προβλημάτων του ανθρώπου, αλλά η αιτία.
το να αδρανούμε σε μια τέτοια κατάσταση, να μην τολμούμε να κινηθούμε σε υπέρβασή της, είναι η αιτία να παραμένουμε γραπωμένοι από τον κόσμο γύρω μας, μας κάνει να νοιώθουμε πιο σίγουροι.
παρόλη την οδύνη της κατάστασής μας, νταντευόμαστε με την αυταπάτη, πως θα καταφέρουμε να μας προσφερθεί μια βοήθεια απ’ έξω.
δεν θα μας ελευθερώσουν οι άλλοι, μόνοι μας θα περάσουμε την πόρτα της φυλακής μας, όταν θα πάψουμε να βολευόμαστε μέσα σ' αυτήν.

μόνο, αν ένας άνθρωπος αλλάξει εσωτερικά τη στάση του απέναντι σε ότι του συμβαίνει, με τον καιρό θα μεταβληθεί η ίδια η φύση των γεγονότων που του συμβαίνουν.

ακτίνες από το άστρο της μέρας

Ξημέρωμα Κυριακής στα «Κανατάδικα» της Ιστιαίας. Εκεί βρεθήκαμε μια παρέα φίλων από την Αθήνα για να παρακολουθήσουμε το διήμερο των εκδηλώσεων Περιβάλλον και Κοινωνική δράση του τοπικού συλλόγου «ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ- ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ».

Το διήμερο είχαμε παρακολουθήσει την παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νέλλης Ψαρρού: «ταξίδι στη σαμοθράκη» - ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – και το είχαμε χαρεί και εμείς και, από όσο ένοιωσα, οι περισσότεροι από τους παρόντες.
Ακούσαμε τη συγγραφέα ευαίσθητη, συνειδητοποιημένη και μαχητική να μας περιγράφει με την άνεση και τεκμηρίωση του επιστήμονα – ερευνητή τις βαθιές παραμορφώσεις ενός πολιτικού μηχανισμού που έστησαν, συντηρούν και επωφελούνται από αυτόν καιροσκόποι και κερδοσκόποι, οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί και λυμαίνονται τους διάφορους θεσμούς-εξουσίες.
Μετά την ομιλία ακολούθησαν αξιόλογες, επίσης, καλλιτεχνικές δραστηριότητες, μουσικές ( η μπάντα κρουστών του Λευτέρη Γρηγορίου) και εικαστικές, της φίλης μας της Σούζυ και της Annelie.

Νωπές ήταν, ακόμα, οι εντυπώσεις μας από το πολιτιστικό διήμερο του «ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟΥ» και ετοιμαζόμασταν στην πρωινή μας συνάντηση να σχολιάσουμε το ενδιαφέρον που παρουσίαζαν. Και, να, που οι ήχοι πυροβολισμών κάποιων εγκληματιών, οι οποίοι με εύσχημο τρόπο ονομάζονται κυνηγοί και κάνουν, λέει, σπορ, περνούν μέσα στο δωμάτιο, για να κλονίσουν την ωραία και αισιόδοξη εικόνα που είχαμε αποκομίσει. Σε λίγο ο ήχος και ενός αλυσοπρίονου, που - ακουγόταν καθαρά - έκοβε δέντρο, ήρθε και αυτός για να επιβεβαιώσει μια επικίνδυνη αντίφαση που επικρατεί στην ίδια τοπική κοινωνία και, όπως φαίνεται, σε όλη την Ελλάδα.
Είναι η αιώνια αντίφαση ανάμεσα στους ανθρώπους δύο διαφορετικών κόσμων. Από τη μια, είναι εκείνοι που συνειδητά πρωτοστατούν στην πρόοδο με υπευθυνότητα και αλτρουισμό, ή έστω ακολουθούν υποσυνείδητα τα φωτεινά αχνάρια των πρώτων∙ ο ένας κόσμος. Από την άλλη είναι εκείνοι, που βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση χωμένοι ως το λαιμό μέσα στην ύλη, στο θεωρούμενο συμφέρον, εκείνοι, των οποίων οι ψυχές ζουν το δράμα μιας περιπέτειας, που την ορίζει η διανοητική τους σήψη. Είναι αυτοί που παράγουν τη ρύπανση της ζωής και την καταστροφή της φύσης∙ είναι αυτοί που συντηρούν την αγέλη των ανθρώπων του κόσμου της ασυνειδητότητας, της συνήθειας και της μίμησης και συντηρούνται από αυτήν.

Την προηγούμενη μέρα παρακολουθώντας τη Νέλλη Ψαρρού στον καταγγελτικό της λόγο είχαμε αισιοδοξήσει, κατά το ότι δεν είναι λίγοι οι πολίτες που έχουν παραιτηθεί ή διαγραφεί από τα μητρώα της μάζας. Να, που κι άλλοι έχουν ξεφύγει από την αγέλη των «οπαδών»∙ κι άλλοι που υψώνουν τη φωνή τους χρησιμοποιώντας το κάθε μέσον επικοινωνίας και αντιστέκονται στην ηθική και πολιτιστική αθλιότητα των διαχειριστών της κάθε εξουσίας. Κι άλλοι που προσπαθούν να αποσπάσουν από το θανατηφόρο, εναγκαλισμό της μάζας, όσους ακόμα μπορούν να ακούσουν και να δουν. Είναι κι άλλοι που τολμούν και αναλαμβάνουν την ευθύνη της έκφρασής τους. Κι άλλοι που δεν ισοπεδώθηκαν από τη δύναμη της εξουσίας. Κι άλλοι που δεν αφομοιώθηκαν με τη λογική των πολλών∙ που πονούν για τους άλλους, που έχουν συναίσθηση καθήκοντος, που ζουν αλληλέγγυα, που ποθούν, που ελπίζουν.

Ήταν μια βραδιά που σηματοδοτούσε το καθήκον της δραστηριοποίησης. Της σύμπραξης των ομοϊδεατών, της μετάδοσης των ιδεών, αλλά και των πληροφοριών, του αγώνα για την απελευθέρωση από τη δικτατορία της δήθεν δημοκρατίας, της τόλμης ενάντια στην αυθαιρεσία της εξουσίας, που ασεβεί και ασελγεί, αδικεί, παραπληροφορεί, τρομοκρατεί και δολοφονεί.

Την άλλη μέρα οι πυροβολισμοί και τα αλυσοπρίονα μας θύμισαν και πάλι πόσο κοντά βρίσκονται μέσα στο χώρο οι δύο ενάντιοι κόσμοι. Οι άνθρωποι που περιμένουν το ξημέρωμα για να συνεχίσουν το δρόμο και εκείνοι που κλείνουν τις συμφωνίες τους στη νύχτα του μυαλού τους.

Και έτσι, τραγικά και ξεδιάντροπα, μας οδήγησαν να γνωρίσουμε τη σημερινή κατάσταση μιας περιοχής που την ξέραμε από παλιά ως βιότοπο, άσυλο σημαντικού αριθμού και ποικιλιών ζώων και πτηνών, που είχε υπαχθεί στo δίκτυο Natura.
Τώρα σκοτώνουν τα ζώα, κόβουν τα δέντρα, μπαζώνουν τις λίμνες, τα «λιβάρια», για να τα μετατρέψουν κάποιοι εργολάβοι της καταστροφής σε ακριβοπληρωμένα οικόπεδα.

Και να σκεφτείς, πως μέσα στην ίδια αίθουσα της διάλεξης ακούστηκε ακροατής να υπερασπίζεται, εμφανώς φανατισμένος, το θίασο της χυδαίας κοινοβουλευτικής φάρσας, λέγοντας ότι ο πολίτης χαίρεται ελευθερία και ανεξαρτησία.
Δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι, στην ίδια αίθουσα.

μιλούμε για υπερβάσεις

θεωρούμε ότι η υπέρβαση αποτελεί αναγκαιότητα, προκειμένου να προχωρήσει η εξέλιξη του ανθρώπου ως πνευματικού όντος. Αλλιώς ο άνθρωπος παραμένει αμετακίνητος σε κάποιο επίπεδο συνειδητότητας, δηλαδή δεν προωθείται το πρόγραμμα της εκπαίδευσής του, με το οποίο ήρθε στην ένσαρκη ζωή της γης.

Είναι δεδομένο ότι ο άνθρωπος σε κάθε φυσική ή πνευματική ηλικία φέρει μαζί του ένα παρελθόν. Τα γεγονότα από αυτό το παρελθόν, όποια και αν ήταν, όποτε και να συνέβησαν, μετατράπηκαν αρχικά σε εμπειρία – γνώση και στο τέλος μέσα από έναν μηχανισμό, ο οποίος εξελίσσεται ασυνείδητα, παρόμοιο με τη διαδικασία της απόσταξης, κατέληξαν να αποτελούν στοιχεία συνειδητότητας.
Τα γεγονότα μπορεί να ξεχάστηκαν, η κατάσταση συνειδητότητας μένει για πάντα. Νοοτροπία μπορούμε να την πούμε, παρόλο που δεν έχει καμιά σχέση με το Νου.
Πνευματικά είναι ο ατομικός μας Χρόνος.

Έτσι διευρύνεται η συνειδητότητα του ατόμου το οποίο, με τη συνεργασία της βούλησής του, μετακινείται από τη μια τάξη συνειδητότητας στην επόμενη.
Έτσι εξελίχθηκε ολόκληρη η ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια, τώρα. Έτσι εξελίσσεται και το κάθε άτομο σε μια μόνο ζωή, συμπυκνώνοντας τη διαδρομή της πνευματικής εξέλιξης της ανθρωπότητας στο μικρό χρόνο που μεσολαβεί ανάμεσα στα οριακά γεγονότα της γέννησης και του θανάτου.

Η υπέρβαση αποτελεί τα βήματα της εξέλιξης. Χωρίς αυτά, στασιμότητα.
Όμως γίνεται κάποια σύγχυση με την έννοα της υπέρβασης.
Κάποιοι την ταυτίζουν με άρνηση, ή απώθηση. Και οι δυο όροι ανήκουν στην ψυχολογία του ανθρώπου.
Θέλω να επισημάνω. Υπέρβαση δεν σημαίνει ούτε άρνηση του παρελθόντος μας, ούτε καταπίεση, ή απώθησή του. Γιατί θα ήταν σαν να αρνιόμαστε, σαν να απωθούμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αστοχία στο δρόμο της εξελικτικής μας πορείας, από το αρνηθούμε τον εαυτό μας.

Στην υπέρβαση διαφοροποιούμαστε από το πριν μας, αλλά ενοποιούμε το πριν με το τώρα. Υπερβαίνουμε, αλλά συγχρόνως συμπεριλαμβάνουμε το παρελθόν μας στην καινούργια κατάσταση συνειδητότητας.
Κάθε στάδιο της εξέλιξης υπερβαίνει και συμπεριλαμβάνει τα προηγούμενα στάδια.
Κάθε στάδιο, επομένως, συμπεριλαμβάνει το προηγούμενο και κατόπιν προσθέτει τις δικές του καθοριστικές, αναδυόμενες ποιότητες.
Κάθε καινούργιο και υψηλότερο στάδιο πνευματικής εξέλιξης έχει αυτήν ακριβώς την επιλογή: να υπερβεί και ταυτόχρονα να συμπεριλάβει, να φιλιώσει, να ενοποιήσει και να τιμήσει το παρελθόν. Κάθε νέος άνθρωπος φοράει το ανανεωμένο του πρόσωπο, την πρόσφατα ανανεωμένη προσωπικότητα πάνω στο ίδιο πνεύμα, που εξελίσσεται μέσα από αλλαγές και υπερβάσεις.
Μπορεί, κάποτε, να μας φαίνεται πολύ σκοτεινή η σκιά του χθες της προηγούμενης προσωπικότητάς μας, αλλά χάρη σ’ αυτή φτάσαμε εδώ στο ωραίο σήμερα.
Τιμούμε το παρελθόν, χαράζουμε μια γραμμή, για να απομονωθούμε μαγικά από αυτό, ώστε να μη μας τραβάει πίσω, απενεργοποιούμε τη σχέση μνήμης και συναισθήματος με τα γεγονότα του χθες και προχωρούμε αναπνέοντας το απόσταγμα της διευρυμένης συνειδητότητας, μέσα στο οποίο περιέχονται τα πάντα και τούτης και πόσων, ίσως, άλλων ζωών.
Δεν ήρθα για να καταργήσω, αλλά να συμπληρώσω το Νόμο, Είπε!

επιλογές ζωής

τούτο τον καιρό γνωρίζω και συνομιλώ με ανθρώπους που έχουν κάνει στη ζωή τους και μια και περισσότερες υπερβάσεις. Κοντά τους ανακαλύπτω διαύγεια μυαλού, τόλμη καρδιάς και απολαμβάνω μαζί τους αέρα ελευθερίας. Αλλά και κάτι πιο σημαντικό. Έχουν καταφέρει και βλέπουν πέρα από τα φαινόμενα της ύλης σε έναν άλλο κόσμο πιο λεπτό, αλλά πιο πραγματικό και έχουν αντιληφθεί πίσω από την ορατή όψη των πραγμάτων την αρμονία της φυσικής δημιουργίας και τη λειτουργία νόμων συμπαντικών.
Με διδάσκουν τι σημαίνει να ξεφεύγεις από το βόλεμα, τον εφησυχασμό και τη μίμηση των πολλών, από την αναποφασιστικότητα, από τη διαρκή αμφιβολία και να ρισκάρεις στη ζωή δοκιμάζοντας και μαθαίνοντας.
Μου δίνουν κάποτε την εντύπωση, ότι πρόκειται για ανθρώπους ενός άλλου κόσμου, που για κάποιο λόγο βρίσκονται ανακατεμένοι μαζί μας.
Ένας καλλιεργητής στην Αρκαδία μου έδειχνε πώς ζευγαρώνουν τα δέντρα. Και ήταν μια σειρά από αγριο-αχλαδιές∙ «το δέντρο του Άρη», μου είπε. Επάνω τους είχαν ακουμπήσει και τις είχαν αγκαλιάσει κυριολεκτικά ισάριθμες αγριο-τριανταφυλλιές. «Το δέντρο της Αφροδίτης».
Και ήταν όλος περηφάνια και χαρά.

Την ημέρα των εκλογών ήμουν στην Κερατέα Αττικής για σπορά κατά το σύστημα της Φυσικής καλλιέργειας, ενός καμένου λόφου. Βλέπετε, ότι εκτός από την κωμωδία της δήθεν εκπλήρωσης του δημοκρατικού καθήκοντος του εκλέγειν, γίνεται κάποτε και κάτι που είναι πιο σοβαρό. Και είναι πιο σοβαρό να κρατάς σβώλους με σπόρους στα χέρια σου αντί ψηφοδέλτια. Και, ασφαλώς, είναι λιγότερο επικίνδυνο από το να παρέχεις τη δύναμη της ψήφου σου σε τέτοιους ανθρώπους σαν τους σημερινούς πολιτικούς. «Σου έδωσα την ψήφο μου για να δολοφονήσεις το πνεύμα μου» θα φωνάξει ο Χρ. Γιανναράς.
Λίγες μέρες κατόπιν βρέθηκα στα Μουδανιά, με την ευκαιρία της «Πανελλαδικής Γιορτής Οικολογικής Γεωργίας και Χειροτεχνίας».
Όσοι ήταν εκεί, έχουν αφήσει την «πεπατημένη» του μέσου ανθρώπου και τη ζωή της συνήθειας και ευκολίας.
Κάποιοι έχουν αλλάξει τον τύπο της καλλιέργειάς τους σε ομοιοδυναμική ή βιοδυναμική ρισκάροντας το ποσοστό των εισοδημάτων τους.
Κάποιοι έφυγαν από τις μεγάλες πόλεις στην επαρχία για να καλλιεργήσουν αρωματικά φυτά και να φτιάξουν από αυτά φάρμακα, ή να φτιάξουν κρέμες, λάδια, σαπούνια χωρίς τοξικές ουσίες, ή για να εκφράσουν μέσα από τις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους τη μέριμνα για τη φύση μειώνοντας το οικολογικό τους αποτύπωμα, με εκείνο τον τρόπο ζωής που καταναλώνει το μικρότερο δυνατό ποσό ενέργειας.
Κάποιοι διασταυρώνονται στους ποικίλους δρόμους της ολιστικής αντιμετώπισης του πάσχοντος ανθρώπου και των εναλλακτικών θεραπειών και παρά τις διάφορες δυσκολίες το πνεύμα βγάζει φτερά και παρασύρει και την καρδιά σε αγνές προσφορές.
Οι ποικιλίες των αγνών ντόπιων προϊόντων διατροφής χάνονται και κάποιοι αφιερώθηκαν χωρίς κανένα οικονομικό όφελος, στο να συγκεντρώσουν και να διατηρήσουν τους σπόρους των προϊόντων με τα οποία μεγάλωσαν οι ίδιοι.
Άλλοι κινητοποιούν φοιτητές και τοπικούς παράγοντες, για να επανέλθει το ενδιαφέρον των πολιτών για τα τοπικά πράγματα∙ ίσως έτσι γλυτώσει κάποια περιοχή από τις οικοπεδοφάγες διαθέσεις των αδίστακτων, ίσως έτσι αξιοποιηθούν σωστά περιοχές που έχουν βρεθεί στον έλεγχο της εξουσίας.
Γράφουν βιβλία, ή στέλνουν με κάθε μέσο μηνύματα, για να κυκλοφορήσουν οι νέες ιδέες και οι νέες Αρχές, όπως είναι οι Αρχές της permaculture (διαρκής καλλιέργεια: ο όρος που έχει επινοηθεί για ένα σύστημα με συγκεκριμένες κοινωνικές και ηθικές Aρχές και καθορισμένα εργαλεία). Ίσως ξυπνήσουν ναρκωμένες συνειδήσεις.

Στην έκθεση θα βρεις βιολογικό αλεύρι για το ψωμί που θα κάνεις μόνος σου, ή για την πίττα.
Εκεί θα δεις υλικά που αντί να πηγαίνουν στη χωματερή γίνονται χρήσιμα αντικείμενα και τέχνη.
Εκεί θα μάθεις να φτιάχνεις μόνος σου από αθώες ουσίες διαλύματα για να αντιμετωπίσεις τις αρρώστιες των φυτών, αντί να δηλητηριάζεις το περιβάλλον και να δολοφονείς τη ζωή με τα χημικά εντομοκτόνα ή μυκητοκτόνα φάρμακα.
Εκεί θα συναντηθείς και με συλλογικότητες εθελοντών που φέρνουν σε επαφή τους παραγωγούς υγιεινών προϊόντων με τους καταναλωτές. Είναι η προσπάθεια να ελαττωθεί η έκταση της μεσολάβησης του χονδρέμπορου, μιας και καμιά κρατική εξουσία δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει το καρκίνωμα των μεσαζόντων, που απ’ τη μια πλευρά συνθλίβει τον παραγωγό και από την άλλη αδειάζει το πορτοφόλι του καταναλωτή.

Τις ίδιες μέρες κάπου στον Όλυμπο λειτουργούσε σε ένα εντυπωσιακά όμορφο ορεινό περιβάλλον, ένα πολλαπλό εργαστήριο για να μάθουν όσοι θέλουν, ιδίως οι νέοι, πώς χτίζονται σπίτια από λάσπη (cob) και άλλα μη τοξικά και φθηνά υλικά και πώς φτιάχνονται απλές, φθηνές, αντιρρυπαντικές συσκευές, οι οποίες λειτουργούν με ηλιακή και αιολική ενέργεια (φούρνοι, ηλιακοί θερμαντήρες, ξηραντήρια, ανεμογεννήτριες), για να καλύψουν ανάγκες μιας οικογένειας.

Είναι πάνω από ένα χρόνο που παρακολουθώ φωτισμένους επιστήμονες, ευαίσθητους και ευγενικούς, να διδάσκουν τις μεθόδους της ομοιο-δυναμικής και βιο-δυναμικής καλλιέργειας και να ταξιδεύουν παντού, σε όλη την ύπαιθρο, ώστε να βρεθούν στο πλευρό καλλιεργητών, οι οποίοι κάνουν τη δική του ο καθένας υπέρβαση στα καθιερωμένα από την εξουσία της αρτηριοσκληρωτικής επιστήμης και της βιομηχανίας των χημικών προϊόντων, ή, αλλιώς, της βιομηχανίας θανάτου∙ θανάτου της ζωής και του πλανήτη.
Κάποιοι επισκέπτονται οικο-κοινότητες άλλων χωρών (π.χ. Findhorn), για να μελετήσουν την οργάνωση, τη λειτουργία τους και προπαντός, τη νοοτροπία των ανθρώπων που τις καθιστά μακρόβιες. Ενώ άλλοι δοκιμάζουν πειραματικά τη λειτουργία περιορισμένου χρόνου ομαδικής ζωής και μεθόδους ανάδειξης υπευθυνότητας στη συμμετοχή, όπως και ποιοτική αξιοποίηση του κοινού χρόνου.

Και όλοι να μεριμνούν για την ανακύκλωση των σκουπιδιών ψάχνοντας για τον μπλε κάδο και εκπαιδεύοντας πρώτα-πρώτα τα ίδια τους τα παιδιά.
Και σε όλων τη ζωή να πρωτοστατεί η λιτότητα και να επισημαίνεται η σημασία των καλών ανθρώπινων σχέσεων και της διαρκούς πνευματικής και πολιτιστικής καλλιέργειας.
Και το βράδυ κάποιες κιθάρες θα βρεθούν να συντροφέψουν τα βήματα των υπερβάσεων.

Ένας κόσμος ζει, σκέπτεται, κινείται, ερωτεύεται και πονάει, την ημέρα μέσα στην εργασιακή πίεση και ανασφάλεια, προκειμένου να πληρώσει το ακριβό κόστος της ζωής, να εξασφαλίσει κατάλυμα, να δημιουργήσει συνθήκες οικογένειας, να θρέψει τις ελπίδες του. Και ενωρίς το βράδυ αρχίζει να τραγουδάει, να κινείται με ρυθμούς, να απολαμβάνει μελωδίες διαφόρων εθνοτήτων, να χαμογελάει στους διπλανούς, να πίνει ένα χυμό ή μια μπύρα όρθιος μέσα ή και έξω- με το φως του δρόμου - από μικρές αίθουσες αληθινής, όχι εμποροποιημένης τέχνης.
Ούτε σαμπάνιες, ούτε λουλούδια. Μπορεί να ακούει heavy metal, ή να σιγοψιθυρίζει τις μελωδίες του Χάικ, ή να αναθαρρεί από τους στίχους της Νικολέτας, ή να χαίρεται τους λατινο-ρυθμούς με την ερμηνεία της Μάρθας, ή να ενώνεται με όλους τους άλλους μαζί με τη φωνή του John Denver και το συναίσθημα. Με το συναίσθημα για την αγάπη, για την αγάπη, για την αγάπη. Και μετά θα μπει στο μετρό για το σπίτι.

Για κάποιους άλλους, που λίγο πιο αργά θα γεμίσουν τις μεγάλες πίστες, για τους In της διασημότητας και της επωνυμίας, γι’ αυτούς, δηλαδή, που ποτέ δεν πίστεψαν στην αξία του δικού τους ονόματος και ζουν με δανεικά ιδανικά, γι’ αυτούς, οι προηγούμενοι μπορεί να είναι Out.

Και τι ωραία, αλήθεια! είναι πραγματικά Out. Είναι έξω από τη φυλακή των συμβάσεων της κοινωνίας της κενότητας. Είναι έξω από τη μάζα της ασυνειδητότητας. Έξω από τους ανθρώπους της προσποίησης, των πολλών αληθειών και των πλαστικών παραμορφώσεων∙ του τίποτα. Δεν είναι ούτε ακόλουθοι της μόδας, ούτε μιμητές. Ούτε ενοικιαζόμενοι για να γίνουν το φόντο στις δεξιώσεις των πλουσίων, ούτε νοικιάζουν κορμιά και ελπίδες.
Είναι πραγματικά οι out, που ζουν ελεύθεροι τα όνειρά τους και ετοιμάζονται για τις υπερβάσεις της επόμενης μέρας.

το δώρο της υπέρβασης

Σε λίγο ο Ήλιος θα φτάσει κι ως εδώ. Έχει κιόλας φωτίσει την ανατολική πλαγιά του λόφου που υψώνεται μπροστά μου. Και δεξιά στενό τετράλοφο φαράγγι, σκοτεινό ακόμα αυτή την ιερή πρωινή ώρα και ψιλή άμμος που τη σηκώνει σύννεφο ο ακατάπαυστος αέρας.
Κι εγώ κάθομαι κατάχαμα στο άνοιγμα της σκηνής. Αποτυπώνω με τα μάτια τις αλλαγές στα χρώματα του ουρανού, όπως ξημερώνει και παρακολουθώ το χορό από τις σύλφες στη σύντομη ζωή τους∙ αυτές που συντρόφευαν τη μοναξιά μου.
Σε κάθε πιο δυνατό ξεσήκωμα του αέρα οι στάλες από τα φύλλα του αλμυρικιού πέφτουν σα βροχή στο τεντωμένο πανί της σκηνής και ανακατεύονται με τον ήχο των κυμάτων που σπάζουν παραδίπλα στα ρηχά της παραλίας.
Κοίταξα ανάμεσα στους λόφους την ισορροπία του φωτός και της σκιάς που άλλαζε από λεπτό σε λεπτό, καθώς ο ήλιος σκαρφάλωνε στον ανατολικό λόφο και ξαφνικά, την είδα από το πουθενά. Σαν ένας λεπτός ορθόκλαδος κορμός λουλουδιού, που ξεφύτρωσε στη σκιά της άμμου και προσπαθούσε να βγει στο φως.
Έτριψα τα μάτια. Αντικατοπτρισμός στην άμμο, οφθαλμαπάτη, ή το όνειρο που τόσα χρόνια ερχόταν και ξαναρχόταν, εδέησε τώρα, μέσα στο φως της ελευθερίας μου, να ξεπροβάλει στον κόσμο της ύλης;
Σε λίγο έφτασε στο φως∙ κι ερχόταν ίσια κατά δω.
Απορροφήθηκα απ’ το μακρινό όραμα. Μόνο η καρδιά κατάφερε και προχώρησε λίγα μέτρα πιο μπροστά, σαν για προϋπάντηση.
Κάποια στιγμή συγκράτησε τους παλμούς της, καθώς η μορφή-γυναίκα άλλαξε κατεύθυνση. Δεν ήταν όμως πάρα για να παρακάμψει σωρό από πέτρες που προστάτεψαν κάποια άλλη σκηνή. Και πάλι έστριψε για εδώ, για μένα.
Περπάταγε και μεγάλωνε. Λίκνιζε το σώμα της για να ισορροπήσει το βύθισμα των ποδιών στην ψιλή άμμο και πλησίαζε.
Κατέβασα το κεφάλι σαστισμένος. Περίμενα συνεπαρμένος κι αμήχανος την ιερή προσέγγιση.
Ο χρόνος είχε σταθεί κι εγώ μέτραγα τους χτύπους του μέσα στο στήθος.
Είδα τη σκιά της στα άνοιγμα της σκηνής.
- Ήρθα!
Σήκωσα τα μάτια. Ήταν ντυμένη με ένα δίχρωμο κορδόνι, βραχιόλι στον αριστερό της καρπό.
Ανάγειρα το κεφάλι, ώσπου συνάντησα τα μεγάλα μάτια της γυναίκας του ονείρου και μέτρησα την ευτυχία.
Και η ζωή έγινε αληθινή, όπως το όνειρο.

παράδειγμα θρησκευτικής υπέρβασης

Την ευκαιρία μου τη δίνει ο Ioannins που λέει: από τι να ξεκολλήσει (ο άνθρωπος) και προς τα πού να πάει;

Προσωπικά ξεκινώ από την παραδοχή, ότι ο πρώτιστος νόμος που πρέπει να γίνεται σεβαστός από τον άνθρωπο, είναι ο νόμος της δικής του Μονάδας. Είναι ο νόμος της έσω Ουσίας του, είναι ο νόμος του Πνεύματός του. Αυτό το Πνεύμα φέρει και την Αυτοεπιγνωσιακή Συνείδηση του ατόμου, καθώς και το πρόγραμμα, το οποίο έρχεται να εκτελέσει στη Γη.
Από την άλλη πλευρά έχουμε και το μυαλό μας, που υιοθετεί ή απορρίπτει τις διάφορες εξωτερικές επιβολές, που προέρχονται από το κοινωνικό – κυρίως - περιβάλλον, ανάλογα με το αν βολεύεται στις συνθήκες της ζωής και αν υπηρετείται η έννοια του συμφέροντος κατά τη δική του λογική. Και για να υπηρετηθεί αυτό το θεωρούμενο συμφέρον πολύ συχνά το μυαλό αποκρούει τη φωνή του Πνεύματος.
Και τότε το Πνεύμα χάνει την ελευθερία του και φυλακίζεται, στα βάθη του Είναι. Μοιάζει με έναν φυλακισμένο σε μια στατική κατάσταση πνευματικού θανάτου, του οποίου η φωνή του δεν γίνεται ακουστή από τη λογική του μυαλού μας.

Κάποτε, όμως, η φωνή της αλήθειας βγαίνει δυνατή και τότε συνειδητοποιούμε την κατάσταση ανελευθερίας, στην οποία έχουμε βρεθεί, επειδή δώσαμε πίστη στις ως τώρα επιρροές του περιβάλλοντος και τις επιλογές του μυαλού μας.
Αυτή είναι η ώρα, που θα κρίνουμε - ίσως για πρώτη φορά - παλιές, σταθερές ως τώρα πεποιθήσεις μας.
Και μετά, όταν πια δεν αντέχουμε την παλινωδία μεταξύ του πριν - της παλιάς μας παραδοχής - και της νέας αντίληψης, έρχεται η ώρα της απόφασης. Απορρίπτουμε αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα, στη θέση του εγκαθιστούμε το νέο, κάνουμε ένα βήμα μπροστά, «κάνουμε την υπέρβαση» και ζούμε, ξεπερνώντας τα όρια της πνευματικής μας φυλακής, την ελευθερία μας ως το επόμενο δίλημμα.

Ας αρχίσουμε με ένα πρώτο παράδειγμα.

Συζήταγα πριν μέρες με ένα φιλικό ζευγάρι για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους απέναντι στο χαριτωμένο μωράκι που έχουν και μου είπαν, ότι δεν έχουν σκοπό να το εντάξουν με καμιά «μέθοδο νηπιοβαπτίσματος» σε κάποιο θρήσκευμα. Θα περιμένουν να φτάσει σε ηλικία που θα λειτουργήσει η κατανόησή του και η κρίση του, ώστε εκείνο, μόνο του να διαλέξει την όποια φιλοσοφική και θεοσοφική σχέση. Όμως, αντιμετωπίζουν την έλλειψη κατανόησης από το συγγενικό τους περιβάλλον, το οποίο δεν μπορεί ή δεν αντέχει να αντιληφθεί, ότι το νηπιοβάπτισμα, σε όποια θρησκεία εφαρμόζεται, αποτελεί το πιο ανήθικο μέσον απόκτησης οπαδών και τη μέγιστη έλλειψη σεβασμού στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Χρειάζεται, επομένως, οι εκατέρωθεν συγγενείς να κατανοήσουν την ουσία της αλήθειας του Χριστού και μετά να κάνουν και τη δική τους υπέρβαση. Ώστε να ελευθερωθούν ως ανθρώπινες συνειδήσεις από το βάρος των πονηρών τεχνασμάτων των θρησκευτικών ιερατείων, τα οποία, προκειμένου να εισπράττουν τα οφέλη της μεσολάβησής τους μεταξύ θεού και ανθρώπων, δεν διστάζουν να παραποιούν και το κήρυγμα του λιτού Εκείνου Δασκάλου, άσχετα αν, ενώ εμφανίζονται με τη χλιδή των ιερατικών τους αμφίων και την προκλητική τους ζωή, καυχώνται ξεδιάντροπα ότι Τον εκπροσωπούν.
Οι γονείς του μωρού έχουν κάνει τη δική τους υπέρβαση. Κατανοούν τη σημασία του σεβασμού της βούλησης του παιδιού τους, ιδίως για ένα τόσο σημαντικό θέμα, που αφορά στην πνευματική εξέλιξη του παιδιού τους. Και έχουν αναλάβει και την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της υπέρβασης έναντι του κοντινού ή του πιο μακρινού κοινωνικού περιβάλλοντος. Και επομίζονται σαν υπεύθυνοι γονείς να πληρώσουν τοο αντίτιμο της ελευθερίας του παιδιού τους, προκειμένου η τρυφερή ψυχούλα του να παραμείνει ελεύθερη. Και έτσι δεν θα μεταφερθεί στο παιδί τους το βάρος της ενδεχόμενης μελλοντικής απόρριψης ενός προ-ληφθέντος θρησκεύματος .
Οι συγγενείς έχουν βολευτεί με τους κανόνες του θρησκευτικού ιερατείου και την «πίεση» της κοινής γνώμης και δεν αισθάνονται τίποτε να τους περιορίζει συνειδησιακά. Άρα δεν υφίσταται καμιά ανάγκη για καμιά υπέρβαση. Και κάνουν καλά να παραμένουν στις συνήθειες τους. Και στους δισταγμούς τους, προκειμένου να δεχθούν ή όχι στα πλαίσια της λογικής του μυαλού τους ένα νέο δεδομένο.

Να και μια άλλη κατηγορία αιτίων για υπερβάσεις∙ οι συνήθειες. Αλλά για τις συνήθειες σε επόμενη φορά.

Οι υπερβάσεις είναι εσωτερικές μετακινήσεις. Οι αντιστάσεις αποτελούν, επίσης, εσωτερικές καταστάσεις που προβάλλει η διάνοια. Εκεί παίζεται το παιχνίδι. Αυτή αντιστέκεται σε κάθε προοπτική αλλαγής των δικών της προγραμμάτων. Και αυτό, επειδή τα προγράμματα του μυαλού που τρέχουν κάθε μέρα είναι προσαρμοσμένα στις συνθήκες της καθημερινής ζωής, κατά τρόπο, ώστε να υπάρχουν οι πιο λίγες τριβές σε σχέση με το περιβάλλον.
Γι’ αυτό πρέπει την κάθε φορά να μπορέσει η ισχύς του πνεύματος - ντυμένη με το ανάλογο συναίσθημα - να υπερβεί τις αντιστάσεις της λογικής του μυαλού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι σε κάθε υπέρβαση, που οδηγεί σε διεύρυνση της συνειδητότητας, μετακινείσαι σε μια καινούργια αλήθεια. Και η προσέγγιση της Αλήθειας είναι η μόνη οδός προς την Ελευθερία.

Από την ώρα που τα όρια της ως τώρα συνειδητότητας αρχίζουν να παράγουν την αίσθηση περιορισμού της ελευθερίας, αυτό σημαίνει, ότι ήρθε η ώρα της υπέρβασης αυτών των ορίων. Και κάθε υπέρβαση ορίων προηγείται της αποδοχής νέων ορίων συνειδητότητας, μέσα δε στα καινούργια όρια η ελευθερία «εσωτερικά», η ελευθερία της ψυχής είναι πληρέστερη.
Η ψυχή αισθάνεται πιο ελεύθερη, επειδή οι νέες θέσεις, οι νέες καταστάσεις που κατακτήθηκαν με την υπέρβαση των παλιών αντιλήψεων, αποτελούν για το πνεύμα μια ακόμα ευκαιρία έκφρασης και ανάδειξης προς τα έξω των ποιοτήτων του, της ίδιας του της φύσης.

ξεκόλλα, ρε!

Ξεκόλλα, ρε!
Το άκουσα πριν λίγες μέρες.
Σκέφτηκα, πόσο χαρακτηριστική είναι αυτή η έκκληση της παρέας των νέων προς τον «κολλημένο» φίλο τους και πόσο κοντά με την υπόδειξη: «κάνε, επιτέλους, την υπέρβαση»∙ με άλλα λόγια ξεκόλλα!

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη πρόοδος στη ζωή ετούτη από την υπέρβαση των εκάστοτε ορίων μας, από το ξεκόλλημά μας από τα καθιερωμένα. Έτσι εξελισσόμαστε, προχωρούμε τις τάξεις του σχολείου του πλανήτη μας και αξιοποιούμε τη ζωή μας.
Και τα όρια που πρέπει να υπερβαίνουμε κάθε τόσο, ονομάζονται απόψεις, πεποιθήσεις, αποδοχές, οικογενειακές παραδόσεις, συνήθειες, βολέματα, το τι δέχονται οι πολλοί σαν θέσφατο, σαν ορθό, σαν ιερό, σαν αναγκαίο, σαν δεδομένο, η πίστη σε κοινωνικά, εθνικά, φυλετικά πρότυπα, οι κληρονομιές από τους προγόνους μας που βαραίνουν πιεστικά στους ώμους των επόμενων γενιών, το «έτσι το βρήκαμε», το «έτσι κάνουν όλοι».

Άκουσα και μελέτησα διδασκαλίες και πειραματίστηκα μ’ αυτές στη ζωή μου και δεν βρήκα πουθενά να επιβάλλονται ούτε αξιώματα, ούτε θέσφατα για αλήθειες και ηθικές, ούτε υποχρεωτικοί κανόνες, ούτε ηθικοί δεκάλογοι, ούτε μέθοδοι, ούτε τεχνικές, ούτε αναθέματα, ούτε αφορισμοί. Μόνο ένας κανόνας, ένας νόμος, ο νόμος της ελεύθερης βούλησης, μια ηθική «ο σεβασμός της βούλησης του άλλου».
Και είναι, ακριβώς, ο νόμος και η ηθική που όλες οι εξουσίες, μηδέ της θρησκευτικής εξουσίας εξαιρούμενης, δεν τιμούν και δεν διδάσκουν. Γιατί ποτέ εξουσία δεν επιβιώνει σε ατμόσφαιρα ελεύθερης και ανεξάρτητης βούλησης.

Και όλες αυτές τις «προ-λήψεις», που σφίγγουν αποπνικτικά το λαιμό εκείνου, ο οποίος αποζητάει ελευθερία, έχει κατορθώσει το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε κάνοντας χρήση της εξουσιαστικής του θέσης απέναντί μας, να μας τις έχει επιβάλει άμεσα ή έμμεσα, να τις έχει περάσει μέσα μας, λες με ενδοφλέβιες εγχύσεις, ώστε να κυκλοφορούν σαν τοξίνες στα κύτταρα του εγκεφάλου μας.
Κι ας είναι αυτά που μας δημιουργούν μια διαρκή εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο πρόγραμμα του μυαλού και στην κραυγή ελευθερίας της καρδιάς. Κι ας είναι αυτά που παράγουν το άγχος και συντηρούν τις φοβίες κι ας είναι αυτά οι αιτίες, για να στερεύει το χαμόγελο και να κυρτώνουν οι ώμοι και η ατμόσφαιρα της ζωής να γεμίζει από στεναγμούς κατάθλιψης.
Οι άνθρωποι, το βλέπουμε, εξακολουθούν να τις τιμούν αυτές τις ριζωμένες επιβολές και να μεταφέρουν τις τοξίνες τους, όπου κι αν βρίσκονται. Και γεύονται έτσι, την πικράδα τους στο τέλος κάθε γλυκιάς στιγμής και σκυθρωπάζουν, καθώς ρίχνουν το σκοτάδι σε κάθε αφορμή χαράς. Και χάνεται το τώρα και σπαταλιέται η ζωή χωρίς προοπτική στο γήινο ταξίδι της, χωρίς ελπίδα στο μετά.

Ο άνθρωπος έχει εθισθεί σε μια διπλή και, ίσως, πολλαπλή ζωή. Από τη μια μεριά οι φυτεμένες αξίες και οι υιοθετημένοι κανόνες κι από την άλλη η απεγνωσμένη υπαρξιακή κραυγή του φυλακισμένου Είναι μας. Μια προσωπικότητα παραμορφωμένη πάνω σε σπασμένο καθρέφτη. Αβέβαιη, ασταθής, ανασφαλής, ανικανοποίητη, απελπισμένη.
Κι όλα αυτά, γιατί δεν τολμάς να επανακρίνεις τα πάντα από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό για σένα. Και να επιλέξεις, επιτέλους, σύμφωνα με την ίδια, τη δική σου βούληση και να «ξεκολλήσεις» από το καθετί που θα απορρίψεις και να υπερβείς και να ελευθερωθείς.

Ε, δεν υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή, από το να καταφέρεις να εγκαταστήσεις την αρμονία μεταξύ του μυαλού και της ψυχής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κατόρθωμα, από το να μαζέψεις τα κομμάτια και να ανασυνθέσεις την αληθινή σου μορφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία για τα ανθρώπινα μέτρα, από το να πάψεις να αποτελείς μια πολλαπλότητα που λειτουργούσε με αυτό-απορρίψεις. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος επίλογος, από το να γίνεις και να λειτουργείς ως Ένα. Αυτό θα σημαίνει ότι κατάφερες να γίνεις Ακέραιος. Εκφραστής της έσω Μοναδικής Αλήθειας. Τέλειος και Τέλος.

κβαντική αλληλουχία

Πιστεύοντας ότι η πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου ακολουθεί τη κβαντική αλληλουχία, γι’ αυτό έβαλα σε κίνηση το ιστολόγιο: Υπέρβαση και Ελευθερία.
Έλπισα, πώς κι αυτή, όσο μικρή κι αν είναι, εφόσον είναι κίνηση, βήμα, αποτελεί την αρχή μιας αλυσιδωτής διαδικασίας, που κάπου θα μας οδηγήσει.
Κι αν, μάλιστα, δεχτούμε τη λειτουργία ορισμένου πνευματικού νόμου, που λέει, πως τα όμοια, τα συγγενικά έλκονται μεταξύ τους, τότε η ελπίδα να βρεις, να ακούσεις και να μιλήσεις σε Ανθρώπους με όραμα, που ξεπερνάει την όψη των μορφών της ύλης, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Τι χαρά, να ακούς και να μιλάς σε ανθρώπους που σε ακούν. Γιατί, αυτό, φαίνεται, πως βρίσκεται πίσω από τον πόνο της σημερινής κοινωνίας. Δεν ακούμε τον άλλον. Και κυρίως, ούτε τον εαυτό μας ακούμε.
Γι’ αυτό, εξάλλου, δεν σωπαίνουμε. Για να διατηρήσουμε το βόμβο από τα τύμπανα της καθημερινότητας, ώστε να μη φτάσει μέχρι τ’ αυτιά μας η μελωδία του φλάουτου της εσωτερικής μας φωνής, ούτε οι ήχοι των άλλων οργάνων της ορχήστρας.
Μόνο ζωή συνήθειας, μιμήσεων, επιθυμιών και μάσκες, πολλές μάσκες και πολλοί ρόλοι, αρκεί να κρύβουμε την αλήθεια μας.
Και σ’ αυτό το ιστολόγιο αναρτώ τη φωνή της καρδιάς μου και έπειτα σωπαίνω. Σωπαίνω για να ακούσω το λόγο του άλλου, το δικό σου λόγο.
Ίσως έτσι και μαζί να παραμείνουμε έξω από την κόλαση.

δεν είναι ακόμα μια θεωρία, είναι δοκιμασμένο, έγινε πράξη

Με ρώταγε ένας γνωστός: δεν θα έπρεπε να προηγείται η λέξη Ελευθερία και όχι η Υπέρβαση; Αφού για να κάνεις την υπέρβασή σου πρέπει πιο πριν να νοιώσεις ελεύθερος.
Βεβαίως όχι, απάντησα. Η Υπέρβαση οδηγεί στην Ελευθερία και όχι το αντίθετο. Με την Υπέρβαση τολμούμε και ξεκινούμε το βήμα προς την Ελευθερία.

Αποφασίζω, τολμώ και κάνω την απαραίτητη κίνηση, υπερβαίνω αυτό που είμαι και ελευθερώνομαι από τα ως τώρα όρια της ζωής μου, απολαμβάνω τον αέρα της ελευθερίας μου, πατάω στο νέο τόπο που διάλεξα να βρεθώ και νάμαι έτοιμος ως άτομο να προχωρήσω στην επόμενη υπέρβαση.
Υπερβαίνω, ξεκολλάω, καταρχήν, από τον ίδιο μου τον εαυτό με τις ως τώρα αξίες και πεποιθήσεις του.
Κάνω την υπέρβαση πρώτα απέναντι στην τήρηση των κανόνων της κοινωνίας, που ως τώρα άφηνα να οριοθετούν τη ζωή μου.
Είμαι, κιόλας, έτοιμος να αντιμετωπίσω τις αντιδράσεις του περίγυρου. Η ομάδα γύρω μου κατά κανόνα ενοχλείται, όταν διαπιστώσει πως ένας δικός τους ανασήκωσε το ανάστημά του και ξεδίπλωσε τα φτερά. Ίσως επειδή τόλμησε, εκείνο που και άλλοι θα ήθελαν, μα δεν τολμούν.
Ο νέος ορίζοντας, η νέα γωνία θέασης των πραγμάτων, που απολαμβάνω, μου δίνει μια νέα διευρυμένη συνειδητότητα και πατώ σε νέα αξιολόγηση των συνθηκών στις οποίες ζω.
Ετοιμάζομαι, τώρα, εσωτερικά για την επόμενη Υπέρβαση.
Έτσι, εξάλλου, μετακινώ την εστίαση της συνειδητότητάς μου βήμα-βήμα από το συλλογικό ασυνείδητο – τη «μαζική συνείδηση-μαζική ψυχή» του Γιούγκ - σε έναν καινούργιο κόσμο, τον κόσμο των ατομικών ψυχών.
Όσο κάποιοι θα εξαρτούν την ευτυχία τους και την απόλαυση επιτυχιών και ικανοποιήσεων από την τήρηση των κανόνων της κοινωνίας, χωρίς την υπέρβαση αυτών των κανόνων δεν θα αποσπασθούν από την πολυάριθμη μάζα.

Έζησα για πολλά χρόνια τον αποπνικτικό εναγκαλισμό των κανόνων. Συντήρησα την εικόνα του καθωσπρεπισμού και στο τέλος κατάλαβα, ότι γι’ αυτό το σκοπό χρησιμοποιούσα μια πολυπροσωπία∙ πολλές μάσκες κατάλληλες για κάθε περίσταση.
Και πίσω από τις μάσκες ένα θλιμμένο πρόσωπο ενός παιδιού, που κρύωνε στο μισοσκόταδο της μοναξιάς, αφού δεν το πήρα ποτέ στην αγκαλιά και δεν του έδωσα την ευκαιρία να μεγαλώσει, να βγει από το σκοτεινό δωμάτιο και να ζήσει. Και ο ήλιος να είναι ένα μέτρο πιο πέρα, χωρίς να τον φτάνει.
Ο πραγματικός εαυτός αποκλεισμένος από τα μάτια της κοινωνίας, σαν ντροπή της οικογένειας.

Ώσπου τόλμησα την υπέρβαση. Και μέσα στο νέο τοπίο της Ελευθερίας, ο θεός εκείνων που τολμούν, μου έστειλε έναν Άγγελο, που μου έδειξε την επόμενη υπέρβαση, πώς να καταστρέψω τις μάσκες, τα ψεύτικα πρόσωπα, για να μη με καθυστερεί το παρελθόν.

Και από τότε προχωρώ και ελευθερώνομαι. Ελευθερώνομαι και προχωρώ.

υπέρβαση, λοιπόν, στα καθ-ιερωμένα

Μιλούμε συχνά για εγκατεστημένες αντιλήψεις, πάγιες, σταθερές. Είτε έτσι τις βρήκαμε, είτε σ’ αυτές εμείς καταλήξαμε με το πέρασμα των χρόνων. Είτε, το χειρότερο, αυτές τις αντιλήψεις υιοθετούμε, επειδή σ’ αυτές πιστεύουν οι πολλοί. Και καμαρώνουμε γιατί είμαστε «σταθεροί» στις αντιλήψεις μας. Αμετακίνητες αντιλήψεις και απόψεις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, απόψεις δικαίου, αξίες και αρχές, ήθη και έθιμα. Κι όλα αυτά, επειδή τα έχει επικυρώσει, τα έχει ιεροποιήσει και τα ενισχύει η δύναμη των πολλών. Η δύναμη των πολλών που η κάθε εξουσία, με τις μεθόδους που διαθέτει, την χρησιμοποιεί, προκειμένου να καθυστερήσει το «Άτομο» με ανεξάρτητη τη βούληση και την κρίση να αποσπαστεί από τον ασφυκτικό κλοιό της μάζας.
Παραμένει, λοιπόν, το άτομο χωρίς βούληση, χωρίς δυνατότητα επιλογής και χωρίς τόλμη αντίδρασης σε ένα κόσμο, που η ακινησία είναι πνευματικός θάνατος, ακόμα και βιολογικός. Σε ένα κόσμο, όπου η μη μετακίνηση αποτελεί ακύρωση του ίδιου του λόγου της ύπαρξής μας. Ο άνθρωπος αμφιρρέπει και αναβάλλει, αποδέχεται αυθεντίες, υιοθετεί θέσφατα, επαναλαμβάνει συνθήματα, μιμείται, εφησυχάζει στη βόλεψή του και αυτο-ακυρώνεται.

Ένα παραπλανητικό θέσφατο, που η ρυπογόνος κινητικότητα των πολιτικών προσώπων φέρνει και πάλι στο προσκήνιο, είναι η αντίληψη πως κάθε πολίτης οφείλει να καταθέτει τη δύναμη της ψήφου, που διαθέτει, επιλέγοντας οπωσδήποτε έναν υποψήφιο, ή ένα κόμμα. Εάν αυτή η κίνηση ανταποκρίνεται στην πεποίθησή του, ότι το επιλεγμένο πρόσωπο στα πλαίσια του σημερινού κομματικού του μηχανισμού θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του, θα έχει πράξει ορθά.
Όμως, από ότι φαίνεται, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών και μάλιστα αυτοί που δεν έχουν εμπιστευτεί την ενημέρωσή τους στα γνωστά μέσα ενημέρωσης της μάζας, δεν πιστεύουν ότι, έτσι που λειτουργεί το όλο πολιτικό σύστημα, θα επιλεγεί κάποιος κατάλληλος υποψήφιος και μετά αυτός θα μπορέσει να προωθήσει τα πραγματικά συμφέροντα του συνόλου. Παρά ταύτα και αυτοί οι πολίτες αισθάνονται, ότι αποτελεί χρέος τους η ψήφιση συγκεκριμένου προσώπου, ή κάποιου κόμματος. Και θα το κάνουν.
Και, ενώ οι ίδιοι θα πιστεύουν, ότι εκτέλεσαν το πολιτικό τους καθήκον, στην πραγματικότητα η ψήφιση ενός προσώπου, στο οποίο οι ίδιοι δεν θα πιστεύουν, θα αποτελεί δείγμα αβουλίας και ατολμίας να διαχειριστούν κατά τη δική τους υπεύθυνη κρίση τη μόνη δύναμη που διαθέτουν. Πρόκειται για έλλειψη πίστης στη βούλησή τους και για φόβο ευθύνης να διαχειριστούν τη δύναμη της ψήφου τους.

Να, η υπέρβαση. Να τολμήσεις να εκφράσεις με τη λευκή σου ψήφο την αποστροφή σου στην κατάπτωση του πολιτικού συστήματος της χώρας και τη διαμαρτυρία σου. Θα είναι πράξη προσωπικής ανεξαρτοποίησης από τα παραπλανητικά καθ-ιερωμένα της πολιτικής εξουσίας∙ θα είναι βήμα ελευθερίας.

ελευθερίες

Καλά, θα μου πείτε, είδαμε τον τίτλο: «Υπέρβαση και Ελευθερία». Αλλά για ποιες υπερβάσεις, για ποιες ελευθερίες;
Είδαμε και το URL και είναι σαν να αναφέρεται σε μια Υπερ-Ελευθερία. Αυτό, πάλι, τι σημαίνει; Υπάρχουν ελευθερίες και υπερ-ελευθερίες, ελευθερίες μικρές ή μεγάλες;

Όχι. Η λέξη υπερ-ελευθερία, καταρχήν, αποτελεί μια αναγκαστική προσαρμογή των λέξεων του κανονικού τίτλου: «Υπέρβαση και Ελευθερία» στις απαιτήσεις του δικτύου. Άρα δεν υπάρχουν και για μένα πολλές ελευθερίες.

Ίσως όμως – κυρίως για τη συζήτηση - θα μπορούσαμε να συζητούμε για τρεις ελευθερίες. Κάθε μια ως κατάσταση σχέσης μας με κάποιο περιβάλλον. Και αφού, ως πνευματικοί πυρήνες συνειδητότητας που είμαστε στην ουσία, βρισκόμαστε σε σχέσεις με τρία περιβάλλοντα, άρα μπορεί ο όρος «ελευθερία» να αφορά την τρέχουσα συνθήκη που έχουμε με το καθένα από αυτά.
Έτσι μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, ή σκλαβιά - και με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις - σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον μας, σε σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον και, κυρίως, σε σχέση με το ατομικό μας περιβάλλον, αυτή που θα μπορούσαμε να την πούμε και εσωτερική ελευθερία.
Αυτή, η εσωτερική ελευθερία, έχει ενάντια ή αντίστροφη σχέση με το βαθμό της εσωτερικής ανασφάλειας. Και εξάλλου μπορούμε να πούμε, ότι η ανασφάλεια που ενδεχομένως νοιώθουμε στις κοινωνικές μας σχέσεις έχει σαν προϋπόθεση την εσωτερική ανασφάλεια.
Η ύπαρξη εσωτερικής ανασφάλειας φαίνεται, ότι είναι αυτή που επηρεάζει σημαντικά τις σχέσεις μας με το φυσικό περιβάλλον (φοβίες φυσικών φαινομένων κλπ.), αλλά προπαντός με το κοινωνικό περιβάλλον μας.

Εδώ έρχεται και εντάσσεται και η πράξη της υπέρβασης στην οποιαδήποτε σχέση μας με το περιβάλλον μας. Και εδώ, είναι που αυτό το blog στοχεύει∙ να δούμε την επίδραση των υπερβάσεων, των μικρών ή των μεγάλων επαναστάσεών μας, στο βαθμό ελευθερίας της ύπαρξής μας, άρα και στο βαθμό της ευτυχίας μας.

Θεωρίες και πάλι θεωρίες∙ η πράξη πού;
Κι όμως, ακριβώς τώρα, ζητάω και τη συνδρομή σας, να βρούμε μαζί παραδείγματα υπερβάσεων, που κάποιοι από εμάς τις τόλμησαν και άρχισε να γεμίζει το στήθος τους πάλι με αέρα ελευθερίας.

Έτσι θα ξεκινήσουμε την πράξη. Με αμφισβητήσεις και υπερβάσεις.
Ας λάβουμε δε υπόψη, ότι τίτλος του blog θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος. Ενδεικτικά μόνο να πούμε: «ελάτε να ξεβολευτούμε», «συμβιβαζόμαστε ή ζούμε;», «ερωτευτείτε – αγαπήστε», «λογική και Λογική», «αλλάξτε την κεκτημένη ταχύτητα», «αντισταθείτε στη συνήθεια», «ελάτε να οργανώσουμε την αμφισβήτηση», «πάμε ενάντια στην Εξουσία», «για ποια Δικαιοσύνη;», «Παιδεία; πού την είδατε;».
Ή να είναι πιο απλά: «Υπέρβαση στα καθ-ιερωμένα, στα καθ-οσιωμένα». Ή μόνο μια λέξη τρεις φορές: Ελευθερία-Ελευθερία-Ελευθερία. Και πόσοι, ακόμα, άλλοι τίτλοι.
Κι όλοι ανοιχτοί.

Και ραντεβού με το που θα αρχίσει ο επόμενος μήνας. Ως τότε Διακοπές! Μπορεί να είναι η μικρή υπέρβαση για κάποιους από εμάς.

πρώτες σκέψεις

έχετε διάθεση για δράση;

Με τις θεωρίες σκαρώνεις ένα σωρό ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάϊκα, αλλά στην πραγματικότητα μόνο ως την ταβέρνα της γειτονιάς καταφέρνεις να πας. Φαγητό, μόδα, ποδόσφαιρο, αυτοκίνητο, χρηματιστήριο και κυνήγι της επωνυμίας, αυθεντικής ή δανεικής.

Μόνο με την πράξη - το ταχύτερο κοσμόπλοιο για τους άλλους κόσμους – καταφέρνεις να ξεφύγεις σε κόσμους βαθύτερων κατανοήσεων και ευρύτερων συνειδητοποιήσεων, σε παράλληλους κόσμους πνεύματος, παραδεισένιους κόσμους. Και όλοι αυτοί μέσα στον ίδιο χώρο. Μπορείς να περπατάς στη Σταδίου, ή στην παραλία δίπλα στο Λευκό Πύργο και γύρω σου, ανάλογα την ώρα, τόσοι άνθρωποι. Ο καθένας στο δικό του κόσμο, εκείνον που του ταιριάζει.

… και μακάρι ένα blog να γίνει «κυκλοφορητής» ιδεών.
Γιατί οι ιδέες κυκλοφορούν ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους. Αυτές δεν καρφιτσώνονται μόνιμα και αποκλειστικά σε ένα μόνο blog. Επισκέπτονται πολλά ιστολόγια διαφορετικών κόσμων και προετοιμάζουν τις αλλαγές. Ποιος ξέρει; και τούτο το blog μπορεί με τα φτερά των ιδεών που θα κυκλοφορήσουν, να μετακινηθεί και το ίδιο σε κάποιον άλλο κόσμο.




τα «στοιχεία» μου

Έλεγε ο οδηγός του ιστολογίου: γράψε τα στοιχεία σου: όνομα, πότε, πού γεννήθηκες, το φύλλο σου, τον τόπο που μένεις, κλπ. κλπ.
Ένοιωθα σαν να μου ζήταγε, τα στοιχεία κάποιου άλλου. Τα δικά μου στοιχεία δε βρίσκονται ούτε στο όνομα, ούτε πού μένω, ούτε πόσα χρόνια έζησα σ’ αυτό τον πλανήτη. Μήπως τα ξέρω κι εγώ;

Αλλοίμονο, αν θα ήμουν αυτό που φαίνεται, αυτό που καταχωρήθηκε στα ληξιαρχεία.
Τα πραγματικά μου στοιχεία βρίσκονται στο πρόγραμμα που με έφερε σε τούτο το παρόν της ανθρωπότητας∙ και αυτά μόνο η καρδιά, που έχει πρόσβαση στα Αρχεία, μπορεί να τα πει. Κι εγώ σ’ αυτήν καταφεύγω, όταν θελήσω να πληροφορηθώ κι άλλα για μένα.

Έβαλα στο blog το όνομα «Αμέριστος», έτσι, χωρίς επίθετο. Επίθετο, επώνυμο ζητούν να αποκτήσουν, όσοι δεν εμπιστεύτηκαν το όνομά τους, όσοι δεν υπάρχουν.
Τόσα χρόνια ήμουν «Μεριστός». Έτσι με είχαν συμβουλέψει δάσκαλοι περαστικοί. Να μοιράζεσαι! Να δίνεις στους άλλους. Το να ζεις μόνο για τον εαυτό σου είναι εγωιστικό. Μάθε να αγαπάς τους άλλους.
Τι λέξεις μεγάλες, θεέ, και τι πειρασμός, ώστε να βιώνεις τη διάκριση μεταξύ του εγώ και οι άλλοι.

Και πώς να αγαπήσω τους άλλους, όταν δεν είχα αγαπήσει τον εαυτό μου; Άκουγα τις θεωρίες, κομμάτιαζα το απόκτημα των θεωριών που είχα λάβει και το μοίραζα. Ζούσα ανάμεσα στον πόνο του μερισμού όσων είχα αποκτήσει και στην εγωπαθή απόλαυση του ρόλου του σωτήρα, που συντηρούσα. Πλάνη και τραγωδία.
Δικαιολογιόμουνα, ότι το ζήταγαν οι δάσκαλοι. Εκείνοι, βλέπεις, χαίρονταν, που έπιαναν τόπο οι προτροπές τους κι εγώ που λογιζόμουν ο καλός μαθητής.

Μόνο όταν ήρθε η ώρα και συνάντησα τον Δάσκαλο κατάλαβα την πλάνη. Ποτέ αληθινοί Δάσκαλοι δεν ασχολήθηκαν με αυτό που έχεις, αν το κρατάς για σένα ή το μοιράζεσαι με τους άλλους. Οι Δάσκαλοι - αν τους ρωτήσεις - δίνουν μόνο συμβουλές γι’ αυτό που είσαι, γι’ αυτό που θέλεις να γίνεις.
Και πάντα συμβουλεύουν να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Και μετά να μη διστάζεις να ζεις την κάθε στιγμή, να χορταίνεις τη ζωή. Και να ερωτευθείς και μέσα από τον αληθινό και βαθύ έρωτα να συγκεντρώσεις τα κομμάτια σου, να τα αγκαλιάσεις και να τα ενώσεις, να ολοκληρωθείς, να γίνεις πλήρης, ακέραιος, «Αμέριστος»!

Και βγες, κατόπιν, στους δρόμους της ζωής και όσοι βλέπουν αυτό που είσαι, που έγινες και θέλουν και τολμούν, θα είναι οι συντοπίτες σου στον καινούργιο κόσμο.

Σκαλοπάτησα στην Αγάπη και ξεπέζεψα από το καλάμι. Τώρα ζω!

Και ψάχνω να βρω τους συντοπίτες μου.
.